SPOILERY
Doskonałe proporcję między akcją, osobistymi momentami, chwilami dla drugoplanowych postaci i większą intrygę. Takie Alias chcę oglądać. Nie przytłoczone przez związek Syd/Michael, ale dające równe szansę całej obsadzie, nawet jeśli ma to być jedna acz znacząca scena dla kogoś z drugiego planu. Tutaj zabłysnął Marshall dzięki któremu kilkukrotnie można się było pośmiać. Will również się rozwija, konsekwentnie stawia kroki swojej kariery w CIA, a ja mocno przyklaskuje temu wątkowi. Mam słabość do oglądania analityków, co jest zasługą m.in. Rubicon. Cieszy mnie jak jest prowadzony Dixon, czuć, że jest istotą ludzką z własną historią, targany wątpliwościami. Pełnoprawny bohater, a nie narzędzia napędzające postać Syd. Przyparty do muru wrócił do pracy, zrozumiał czemu Sidney go "zdradziła" i prawdopodobnie zaryzykował swoje małżeństwo. Dużo, a nie dostał wiele czasu na ekranie.
Akcja w odcinku była porywająca. Nie jest to poziom współczesnych seriali, nawet tych The CW, ale pościg w Szwajcarii czy zakradanie się w Afgańskiej bazie terrorystów oglądało się wyśmienici, głównie za sprawą pobudzającej muzyki. Dla równowagi ważną rolę odegrały momenty wyciszenia jak oglądanie zwęglonych zwłok w kościele przytłaczającym swoim majestatem co stworzyło niemalże mistyczny nastrój sceny i odniesienie Sydney do Apokalipsy było jak najbardziej adekwatne.
Jeśli chodzi o główny wątek to powoli posuwa się sprawa artefaktów Rambaldiego. Sloan zdobył kolejny element układanki i zapewnia, że chodzi o coś wielkiego. Wielka tajemnica działa na wyobraźnie. Jednak jeszcze ciekawiej u Syd. Każda kolejna scena z Fake Francine ma w sobie sporo napięcia i widać ewidentne różnicę w grze aktorki.
Inne:
- pierw Sloan nosi maskę, a potem Sydney przybiera twarz staruszki. Fajny zabieg, zbliżający te postacie.
- ej, czemu nie było Christiana Slatera skoro jego wątek się jeszcze nie skończył?
- jakie ładne ujęcia i montaż podczas sceny tortur Sydney. Oświetlona bohaterka przywiązana do krzesła, otaczająca ciemność i cięcia gdy gasło światło.
OCENA 5/6
Odcinek skonstruowany w okół trzech związków miłosnych? Może i brzmi zniechęcająco, ale było wręcz przeciwnie. Trzy powiązane ze sobą pary, każda z jakąś tajemnicą, która mocno wpływa na całą fabułę jak i partnera.
Na początku o Sydney i Voughnie. Irytowało mnie, że tak wcześnie rzucono tajemnicę, która miała ich poróżnić. Ponadto kwestionowanie lojalności Michaela było trochę bez sensu dla fabuły i zbyt naciągane. Na szczęście emocjonalnie odpowiednie wpłynęło to na Sydney. Prawda okazała się prozaiczna - szukał informacji o Irynie, dowodów, że kłamie. I nic nie znalazł.
Ładnie to korespondowało z wątkiem Irina/Jack. Stare małżeństwo, które ponownie odkrywa miłość, wraca do uczucia za którym tęskni. Tylko czy do końca można jej ufać? Czy Jack dałby się jeszcze raz oszukać? Świetnie prowadzona niepewność, aż do ostatnich minut. Bristow popełnił ten sam błąd za który przyjdzie mu zapłacić. Irina zdradziła i wydaje się, że od początku pracowała z Sloanem. Tylko czy ma to sens? Ile osiągnęła w uwięzieniu i czy nie był to przerost formy nad treścią?
Równie ważną rolę odegrał Will. Wpadł w matnię, wydaje mu się, że dręczą go koszmary, a tak na prawdę Fake Francine poprzez hipnozę wyciąga z niego tajne informację i to on staje się nieświadomym zdrajcą odcinka. Trochę naiwne. Pokazuje jednak jak praca w CIA niszczy kolejne życia, jak ciężko się z niej wyrwać.
OCENA 4.5/6
Odcinek zaczął się efektownym flashforwardem - strzelanina między Sydney i Iriną gdzie wydawałoby się ta druga dostała kulkę. Szkoda, że reszta odcinka nie dorównała wstępowi. Było tutaj zaskakująco wiele dłużyzn, humor nie działał, a baza genetyczna, którą źli chcieli zdobyć wydawała się zbytecznym McGuffinem. Najważniejsze rzeczy dotykały Emily i miłości do Sloana przez co odcinek wyszedł niezwykle melodramatycznie. Wielka miłość dla której warto porzucić swoje życie i ostateczna śmierć obok ukochanego. Nie takie Alias chcę oglądać. Bardziej podobały mi się sceny Emily/Sydney, pełne stonowanych emocji i poczucia zdrady odczuwalnego u tych dwóch kobiet.
Końcówka odrobinkę zaskoczyła. Sydney dostaję wiadomość od matki, tytuł odcinka. Czyżby to oznaczało, że ona jednak nie zdradziła? Już mam powoli dość tej zabawy w kotka i myszkę. Oby jej story arc zakończył się w finale sezonu.
OCENA 4/6
Kolejny odcinek poświęcony szpiegowskim związkom i znowu wyszło znakomicie. Tym razem jednak nie o Sydney chodziło. Pierw poruszono zdradę Jacka i na zasadzie podobieństw i kontrastów zbudowano wątek Caplanów. Ona okazała się rosyjskim szpiegiem i niczym Derevko wyszła za Slatera. Jack widzi w niej odbicie swojej żony i nie wierzy w jej dobre intensję co prowokuje samotną misję Sydney. Niesłusznie, nie każdy tego typu związek opiera się wyłącznie na kłamstwie. Jakby tego było mało pan Caplan pracuje dla NSA i wie o tajnej roli swojej żony. Wszystko się kończy dobrze i mi to pasuje.
Jednak nie wszystkie wątki mogą mieć happy end. Dixon podłamał się po zabiciu Emily i postanawia zrezygnować z pracy w terenie. Dzięki wsparciu własnej żony do tego nie dochodzi, ona w końcu zrozumiała czymś jest jego praca i ją akceptuje. Po czym ginie w wyniku zemsty Sloana na oczach męża. Wybuchowa końcówka wpływająca na główne postacie.
W międzyczasie trafiła się świetne sceny w country barze w Moskwie oraz Sydney udającą dziewczynę z bractwa studenckiego. Drgnął też wątek Fake Francine. To ona zabiła żonę Dixona i wykorzystała Willa by włamać się do danych CIA, co zostało wyśledzono. Czuć, że zbliża się finał.
OCENA 4.5/6
Nie zawsze cieszy mnie oglądanie odcinka zaczynającego się od flashforwarda. Zwłaszcza gdy scenarzyści są zachowawczy i chcą tylko w taki sposób szokować. Tutaj tak nie było, był on w pełni uzasadniony. Pokazano Dixona grożącego zdetonowanie C4 co doprowadziło by do jego i Sydney śmierci. Potem cofnięto się do pogrzebu żony i pokazano jego długą drogę radzenia sobie z żałobą i własnymi słabościami. Jego powolne załamywanie się i na końcu triumfalne odrodzenia. Przy okazji pokazano zaufanie jakie odrodziło się między nim, a Sydney. Podobał mi się ten wątek.
Podoba mi się pomysł na dziewczynę dla Marshalla. Czemu by nie? Wszyscy romansują może i on. Tym bardziej, że przyda mu się jakiś osobisty wątek, choćby najprostszy. Nie podobała mi się za to wyprawa Sloana do Tybetu. Wyglądało to jak człowiek szukający odkupienia udający się na duchową wędrówkę. Na szczęście szybko to naprawiono. Pojawił się tajemniczy mnich, który namówi go na poszukiwanie artefaktów Rambaldiego, a teraz daje mu kolejne wskazówki.
Gdy nie to jak ważne są tutaj postacie na początku pewnie napisałbym o tytułowym odliczaniu. Odkryto kolejną przepowiednię Rambladiego, która ma się spełnić za 42h i trzeba ją powstrzymać. Tajemniczy artefakt do zdobycia i uciekający czas. Mogłoby być więcej napięcia, ale sam pomysł ciekawił. I ładnie skonstruowano końcówkę gdzie w tym samym momencie rząd USA zdobywa sztuczne serce, a Sloan dostaje dodatkowe zapiski dotyczące Rambaldiego. Które z tych wydarzeń ma doprowadzić do krwawych wydarzeń?
Jeszcze o castingach. Danny Trejo płatnym zabójcą, Jonathan Banks dyrektorem NSA i David Carradine tybetańskim mnichem. Wszystko to w jednym odcinku. Oglądanie tak znanych nazwisk to sama przyjemność.
OCENA 4.5/6
Pierwsza część finału odrobinę rozczarowała. Była ewidentnym wstępem do czegoś większego. Czegoś co nastąpi w przyszłym odcinku. Nie znaczy to, że odcinek był pozbawiony istotnych scen. O nie, tego było dużo. Cały wątek Willa jako zdrajcy strasznie mi się podoba i to jak był budowany przez cały sezon. To jak jest zaszczuty i ufa nieodpowiednim osobą, a osoba która może go uratować jest szantażowana. Sceny gdzie aktorzy mogli się wykazać to momenty gdzie Will próbuje sobie coś przypomnieć z przyszłości, ale nie potrafi. Rozczarowanie, ale ciągle wiara w przyjaciela Sydney i złość Dixona. Jest jeszcze końcówka gdzie Fake Francine go ratuje.
Niestety u innych bohaterów nie działo się zbyt wiele. Spięcia Kandella z Jackem to coś do czego przywykłem. Trochę zaskoczyła mnie rozmowa Sloana z Jackem, ale z tego nic jeszcze nie wynikło. I tyle. Z fajnych rzeczy była jeszcze wizyta w niemieckim klubie BDSM i Michael udający pijanego. Tyle.
OCENA 4/6
Co za odcinek! Zresztą, tego właśnie się spodziewałem po serialu Abramsa. Emocji pełną gębą, akcji i cliffhangera zrywającego kapcie z nóg. Jak to dobrze, że już zaraz mogę włączyć następny odcinek i chłonąć historię, a nie czekać w niepewności 3 miesiące i czytać strzępy informacji. Albo szkoda. Oglądanie Alias na bieżąco musiało być świetnym przeżyciem.
Odcinek był perfekcyjnie skonstruowany, dobre kino sensacyjne napakowane akcją i jej zwrotami. Nie było nawet chwili na nudę, a spokojniejsze sceny miały zazwyczaj mocne zakończenie. Nie można było też być pewnym tego co się widzi. Serial przez całą swoją emisję bawi się pozorami i podwójną grą. Czy Syd może w końcu zaufać matce? Czy Irina mówi prawdę? Do końca tego nie wiadomo. Wiadomo, że czuję ból z powodu krzywd jakie wyrządziła córce. Świetnie zagrane! Gra aktorska zawsze była mocnym elementem serialu.
Najwięcej frajdy sprawiły mi sceny akcji. Pierw porwanie Jacka. Niezbyt efektowne, ale napędzające dalszą część odcinka. Potem najazd na wieżowiec, w którym znajduje się Sloan. Dużo strzelania i imponująca (chociaż czuć 13 lat na karku) scena skoku z dachu. I wreszcie starcie Sydney z Fake Francine. Co to było za starcie! Pierw odkrycie jej tożsamości przez Willa i nóż w brzuch w nagrodę. I potem Sydney dostaje wiadomość i się zaczyna. Efektowna choreografia, męczące się kobiety, poczucie siły każdego ciosu i stopniowo niszczona scenografia. Plus muzyka, raz zwiększająca dynamizm sceny swoim szaleńczym tempem, by zaraz całkowicie zamilknąć w celu zbudowania jeszcze większego napięcia. Perfekcja.
Rambaldi w końcówce sezonu odegrał dużą rolę. Pogoń za artefaktami i napędzanie akcji kolejnych odcinków. Po co? Wciąż nie wiadomo. Sloan złożył tajemniczą machinę (Doomsday Machine?) i tyle wiadomo. Wrócił też motyw Syd jako wybrańca z przepowiedni. Nie wiem o co chodzi i mi się to podoba. Widzę też jak bardzo Alias jest podobne do Fringe pod wieloma względami. Boje się jednak, że ten wątek pójdzie teraz na drugi plan.
Z powodu cliffhangera. Tak się kończy sezony, proszę państwa! W sposób szokujący, redefiniujący serial i nadający widoczny kierunek następnej serii. Ostatnie 5 minut było zaskakujące. Po walce z Fake Francine Sydney budzi się w Hong Kongu, kontaktuje z CIA i dowiaduje, że od tamtych wydarzeń minęły 2 lat. Przeskok w czasie i wymazanie pamięci głównej bohaterki. Nieźle! Jakie to zmiany przyniesie? Obstawiam flashbacki Sydney, nieufność wobec niej i przetasowania w CIA. Może Sark będzie teraz dla nich pracował? W końcu mówił, że jego lojalność jest chwiejna. Tylko związku Voughna i Sydney szkoda i boję się tej dramy związanej z jego małżeństwem.
OCENA 5.5/6
Co za wspaniała gra Jennifer Garner! Pełna gama emocji na twarzy, szok, ból, niedowierzanie, zawziętość, złość i radość. I to nie w jednej czy dwóch scenach, ale przez cały odcinek miała sceny gdzie mogła się wykazać, co robiła znakomicie. Od pierwszej rozmowy z Voughnem, przez spotkanie z Dixonem i ojcem, aż po konfrontację z Sloanem i tyradę którą wygłosiła Michaelowi na końcu. Patrzyłem na nią w niemym podziwie. Pani Gerner, niech pani jak najszybciej wróci do telewizji!
Ten odcinek był w całości z perspektywy Syd. Dynamiczny, skakał od jednej do drugiej sceny, zarzucał widza informacjami o statusie quo i serwował przyzwoitą akcję. Widzę tutaj nawet lekką poprawę, ale to może być efekt premiery sezonu. Mi się najbardziej podobała odkrywanie nowego świata. Sloan jako konsultant CIA, Marshall spodziewający się dziecka (!) i Dixon nowym przełożonym. Sporo się zmieniło.
Większa intryga mi się podoba. Trochę szkoda, że porzucono wątek Rambladiego i to w dziwaczny sposób. Sloan usłyszał słowo "Peace" i walczy o pokój na świecie. Mam nadzieje, że są plany w planach. Intrygująco zapowiada się odkrywanie życia Syd i tego co robiła przez ostatnie dwa lata. Tylko żeby serial nie trzymał zbyt długo w tajemnicy.
Bradley Cooper wyleciał z głównej obsady. Tak jak matka Syd i Francine. Zamiast nich Melissa George i Greg Grunberg. Szkoda Willa, ale wstępnie jestem na tak.
OCENA 5/6
Jestem już trochę przytłoczony ilością Syd w tych dwóch odcinkach. Rozumiem, główna bohaterka i trzeba się na niej skupić wprowadzając w nowy świat. Tylko, że serial słynął z bogatej obsady drugoplanowej i z chęcią pooglądałbym oddzielne wątki. Sam Jack to mało.
Odcinek miał efektowny początek, potem tempo trochę siadło. Ciężko było wymyślić coś lepszego niż porwanie windy z dwoma agentami CIA śmigłowcem. Potem trafiła się jeszcze strzelanina i ciekawy twist z Starkem. On jest dziedzicem Romanowów, a jego ojciec został zamordowany przez Sydney z wypranym mózgiem. Powoli się wszystko zagęszcza.
Pojawiła się Melissa George i niestety, tak jak przypuszczałem, okazała się żoną Michaela. Wygląda pięknie, ale już mnie irytuje ten wątek. Tym bardziej, że serial robi wszystko by ją znienawidzić. Voughn wraca do pracy, a ona będzie szukać zabójcy ojca Sarka.
OCENA 4/6
Ostatnio męczyła mnie Sydney, teraz trójkąt miłosny. Lubię Melissę George, jest śliczna i ten akcent. Nawet podoba mi się jej postać. Jednak denerwuje mnie w scenach z Sydney. Nie jest to wina postaci, a scenariusza. Tak wiem, Michael + Sydney = wielka miłość, ale nie chciałbym żeby do siebie wracali. Krzyżyk na drogę i niech każdy z osobna buduje lepszą przyszłość. Nie mogę jednak zaprzeczyć, że wciąż czuć chemię miedzy Syd i Michael, świetnie się rozumieją i razem współpracują. Tylko gdyby nie ta zazdrość. O wiele lepiej ogląda mi się przyjacielskie sceny Syd z Weissem.
Odcinek zaczął się spektakularnie, od spadającej satelity w centrum Moskwy. Fabułka była wciągająca, dużo lokacji i pojawił się Sark. Udanie też prowadzono dwa wątki, które miały swoje momentum w finale przez co końcówka była pełna napięcia. Ogólnie całość oglądało się świetnie, a byłoby lepiej gdyby nie wspomniany wyżej wątek.
OCENA 4.5/6
Co tu dużo pisać, wielka bitwa bękartów nie zawiodła. Gra o Tron przesuwa granicę tego co można pokazać w telewizji. Rozmach na niespotykaną skalę i epickie starcie z udziałem setek statystów, dziesiątek koni i sztucznych ciał. To właśnie starcie między armią Starków i Boltona było w centrum odcinka. Wielkie widowisko, które pozwoliło poczuć skalę wydarzeń. Wielkie, długie i zróżnicowane. To nie było prostę tłuczenie się rycerzy. To był Szeregowiec Ryan kina fantastycznego. Trud walki był namacalny, można było się poczuć jak na polu bitwy. Zwłaszcza podczas szarży konnicy. Lub gdy kamera tpp na jednym ujęciu śledziła Jona Snowa. Lub gdy wykopywał się spod starty ciał. To był piękny spektakl, który nawet na chwilę się nie nudził. Gdzie można się było przejąć losami bitwy i postaciami. Warto było przemęczyć ostatni odcinek by zobaczyć coś takiego.
Zaskakujące, ale to nie była jedyna batalistyczna scena odcinka. Na samym początku pokazano oblężenie Meereen i to jak się skończyło. Danka użyła swoich atomówek i z grzbietu smoka zniszczyła oblegającą flotę. Co za panorama miasta, co za poczucie satysfakcji z kolejnego wielkiego zwycięstwa. Świetne momenty.
Sceny walki scenami walki, ale to jest serial o postaciach. I długo się zastanawiałem jak ocenić ich zachowanie w tym odcinku. Z początku byłem rozczarowany i narzekałem jednak po dłuższym zastanowieniu wszystko ma jak najbardziej sens. Pokazano to kim staje się Jon i Sansa i kogo coraz bardziej przypominają, jak ich wady wysuwają się na pierwszy plan. On jest bardzo podobny do ojca. Unosi się honorem by uratować brata. Bezsensowna szarża, która mogła się zakończyć klęską. Nie używa taktyki i planu, jak jego ojciec robi co trzeba zamiast myśleć o dalekosiężnych konsekwencjach. Podczas bitwy przeżywa też drugie, tym razem symboliczne odrodzenie, podczas wykopywania się spod stosu ciał. Piękna wizualnie scena. Tylko czy będzie miała wpływ na Jona? czy przejmie rolę lidera i będzie kroczył własną ścieżka? Pobicie Ramseya niemalże na śmierć może być jego pierwszym krokiem ku kreowaniu własnej tożsamości.
O wiele ciekawiej wypada Sansa. Ma za złe bratu, że nie pyta jej o zdanie. Nie zna się na taktyce i strategii, ale rozumie jak Ramsey myśli, mogłaby pomóc planować bitwę. W międzyczasie toczy własną grę, a serial pokazuje jak bardzo się zmieniła. I upodobniła do swoich oprawców. Jak Littelfinger prowadzi długą grę. Rozumie, że Rickon już jest martwy, pogodziła się z jego śmiercią i próbują ją w jakiś sposób wykorzystać. Nie mówi też Jonowi o posiłkach o jakie poprosiła Dolinę. To mogłoby uratować tysiące ludzi i cała bitwa miałaby inny przebieg. Ona to jednak zostawia dla siebie, korzysta z tego w inny sposób, może nawet planuje użyć konnicy w krytycznym momencie. Setki giną w koniecznym poświęceniu, ale ostatecznie Starkowie triumfują. Przy czym rysuje się między nimi masywna wyrwa. Sansa ma też coś z Ramseya, który przecież mówi, że na zawsze pozostanie częścią niej. Ona go skazuje na śmierć, pożarcie przez własne psy. Coś czego nauczyła się od niego. Mrok, który ją zaczął otaczać podkreślają dwa momenty. To gdy psy rzucają się na Ramseya ona zaczyna odwracać głowę, po czym zafascynowana znowu na niego patrzy. Oraz ten delikatny uśmiech, który pojawia się na jej twarzy gdy scena dobiega końca, a ona odchodzi z satysfakcją. Może i nie na taki rozwój postaci liczyłem, ale podoba mi się on.
Nie spodziewałem się tak szybkiego przybycia Theona i Yary do Meereen. Widzimy ich na audiencji u Daenerys gdy proszą o niepodległość Wysp w zamian za pomoc. I to jest ciekawa sprawa z kilku powodów. Yara i Dany od razu przypadają sobie do gustu, dwie silne kobiety dyskutujące o przyszłości swoich ludzi. Theon zaś może znowu spotkać się z Tyrionem i przyznaje zwierzchnictwo swojej siostry. Szkoda, że go tak mało w tym sezonie! Jednak najciekawiej wypada sprawa polityki. Yara się zgadza, że Żelaźni Ludzie przestaną łupić inne kraje. Tylko czy jest na to szansa? Zgodnie z ich dywizom rodową "oni nie sieją". Wg. mnie ona dobrze zdaje sobie z tego sprawę i wykorzystuje Dankę. Toczy bardzo niebezpieczną grę.
Inne:
- polecam 10 minutowy materiał zza kulis kręcenia bitwy. Niesamowite.
- niestety budżet odcinka jest nieznany, ale z ciekawostek wiadomo, że sama bitwa była kręcona 20 parę dni natomiast sama scena gdy Jon okładał Ramseya cały dzień.
- RIP Wun-Wun. Ostatni gigant zmarł w heroicznym szturmie na Winterfell. Śmierć Rickona nie ruszyła wcale. Trochę szkoda, że całe rodzeństwo nie zjednoczy się w Winterfell, ale nie oszukajmy się, najmłodszy Stark nie był pełnoprawną postacią.
- orły przesądziły o losie bitwy, prawie jak u Tolkiena.
OCENA 6/6
Serial dalej zaskakuje, może w nie tak spektakularny sposób jak do tego przyzwyczaił, ale przyjemność z oglądania wciąż jest wysoka. Najlepiej wypadła podwójna gra Rachel. Jej pełne napięcia spotkanie z Sarah, a potem pytanie o jej prawdziwy cel. Zdradzi klony czy nie? Jak daleko jest się w stanie posunąć? Ten wątek był budowany cały odcinek by na końcu można było odetchnąć z ulgą. Jest po stronie klonów, Evie Cho i Brightborn zostało pogrążone medialnie. Niespodziewanie szybko.
Jak zwykle przyjemnie wypadła Allison z Donnym. Napalony mąż po wyjściu z więzienia oraz modlitwa po seksie, uśmiałem się. Dramatyczniej wyszedł kryzys wiary Allison. I na końcu zjawienie się Heleny w najbardziej odpowiednim momencie. Ten serial często jest niepoważny, ale co z tego skoro wszytko zachowuje spójną, lekko odrealnioną konwencję.
Coraz więcej miejsca jest poświęcone wizją Rachel, a mnie intryguje jak to zostanie wyjaśnione. Na pewno nie profetycznymi zdolnościami po uszkodzeniu mózgu. Czyżby ktoś jej wszczepił pliki wideo w oko? Czy może połączenie sztucznego oka z mózgiem odtwarza jakieś dawno zapomniane wspomnienia? I kim jest tajemniczy facet przypominający syberyjskiego mistyka?
OCENA 4.5/6
Rzadko mi się to zdarzało w tym sezonie, ale niestety miało to miejsce właśnie tutaj. W pewnym momencie straciłem zainteresowanie wydarzeniami na ekranie. Finał sezonu, ja siedzę i patrzę bez większych emocji. Głównie to zasługa pierwszej połowy odcinka. Trochę biegania i brak konkretnych działań, jak z przeciętnego odcinka. Dobrze, że przynajmniej Krystal pojawiła się na chwilę. Potem jednak zaczęły się ujawniać kolejne piętra tej gigantycznej intrygi i jeszcze mniej było to interesujące. Rachel zdradziła, Susan zdradziła, rada Neolucji okazała się groteskowa jak z kreskówki, a finał to krwawa rzeźnia, który okazała się tanim cliffhangerem. Nie do takiego Orphan Black się przyzwyczaiłem. Najbardziej zabrakło mi jednak rodziny. Zamiast skupić się na postaciach, na sestrach, to walczono z złą korporacją. Ziew. Fajnie, że Delphine znowu spotkała się z Cosmią, a Sarah wcielała w Krystal. Zabawnie było też oglądać Helenę z Donnym w dziczy. Jednak za mało było takich scen.
Inne:
- piąty sezon będzie ostatnim i mnie to cieszy. Serial skończy opowiadać historię na własnych warunkach i nie wyciągnie kolejnego przeciwnika gdy dostanie nieoczekiwane zamówienie na więcej odcinków.
OCENA 4/6
Nie często mi się to zdarza, ale zacznę od końcówki odcinka. Co za piękna scena gdy okazało się, że Maszyna ma więcej agentów, a Harper i Price pracują dla niej w Waszyngtonie i pomagają naszym bohaterom. To niesamowicie poszerza świat i daje potencjał na spin-offy, które nie powstaną. Czy Los Angeles i Seattle mają swoich herosów? Czy w Europie również jest team-machine? Niesamowicie mi się to podobało, tym bardziej, że wyciągnięto starych bohaterów.
Może i fabułka odcinka była trochę naiwna, ratowanie życia prezydenta, ale realizacyjnie było przyzwoicie i oglądanie kolejnych zwrotów akcji ciekawiło. Unikanie Secret Service, Shaw strzelająca do prezydenta czy walka z agentami. I te tajemnicze zbiegi okoliczności w tle. Wątku inwigilacji nie ruszono zbyt poważnie, to już nie raz miało miejsce. Przewinął się on kilka razy w tle, ale najważniejsze było pytanie o intencję Samarytanina. Czemu chciał śmierci prezydenta i jaki jest jego końcowy cel.
Ten odcinek to też radzenie sobie ze stratą. Rozmowy Fincha z Maszyną były przepełnione smutkiem, ale też determinacją która go napędza. Jak daleko jest w stanie się posunąć by zniszczyć Samarytanina? Fajnie wypadły też sceny z Fusco/John na cmentarzu oraz Shaw, która wciąż wierzy, że jest w symulacji, ale i tak widać po niej stratę którą odczuwa.
OCENA 5/6
Kolejny odcinek pokazujący jaką stratą jest anulowanie Person of Interest. Scenarzyści mają jeszcze mnóstwo pomysłów do opowiedzenia i teraz muszą je upychać. Choćby na podstawie projekcji alternatywnego świata można by stworzyć cały odcinek, zamiast tego były krótkie scenki rodzajowe tego jak Maszyna zmieniła życie ludzi i jak mało zmieniła życie świata. Słodko gorzki łabędzi śpiew i piękny sposób na żegnanie się z widzem i przy okazji zadanie pytania, w jaki sposób serial zmienił moje życie.
Odcinek był napakowany akcją, działo się dużo, nie tylko efektownych rzeczy, ale tych angażujących emocjonalnie. Harold wszedł na wojenną ścieżkę i nie zawahał się zabić swojego dziecka by pokonać Samarytanina. W przeciwieństwie do Greera, który zabił się by zapewnić przetrwanie swojemu bogowi. Tylko co tak na prawdę stało się w finale? Jak Harold pokonał Samarytanina? Czyżby wymazał cały internet? Działa na wyobraźnie.
Podobał mi się wątek Fusco zwłaszcza w kontraście z jego alternatywną wersją. Nawet myślałem, że serial go zabił żeby jeszcze podkręcić stawkę przed finałem serialu. Na szczęście przeżył tylko co zrobi? Zabiję agenta FBI by ratować rodzinę czy będzie podążał za swoim nowym kompasem moralnym robiąc coś głupiego? Na prawdę jestem ciekaw jak skończy on i cała reszta. Serial tak kreuję swoją opowieść, że wiarygodna jest śmierć wszystkich bohaterów.
OCENA 5/6
Piękny, cudowny, idealny. Chociaż rzadko się zdarza, że finały seriali są satysfakcjonujące tutaj nie mogło być inaczej. Mówimy przecież o Person of Interest, o ludziach którzy od wielu lat doskonale orientują się co dziej się w świecie technologii, doskonale antycypują przyszłość i znają swoich widzów. Oni nie mogli zawieść i tak jak przez kilka lat dostarczali pełne emocji odcinki tak w finale jest podobnie. Tylko szkoda, że to już koniec. Widać, że mieli pomysły na więcej, pomysły których już nigdy nie zobaczę.
Finał fabularnie można bardzo łatwo podsumować - Team Machine w swojej ostatniej bitwie pokonuje Samarytanina i niszczy jego kopię. Wielka wojna dobiegła końca, niektórzy zginęli, inni żyją dalej. Słodko-gorzki koniec dla uwielbianych bohaterów. Dopełnienie historii to jedno, realizacja, dialogi i małe acz piękne momenty to coś zupełnie innego. Już początek oszałamia - postrzelony Finch na dachu nowojorskiego wieżowca prowadzi ostatni dialog z Maszyną. Wrażenie końca jest przytłaczające. Doniosłości chwili dopełniają również słowa Maszyny, która nie może sobie przypomnieć czego ważnego nauczyła się o ludziach. To wszystko to doskonała rozbiegówka uzupełniona wydawałoby się scenami z środka odcinka co podbudowuje jeszcze oczekiwania.
Całość ma konstrukcję achronologiczną gdzie małe i pozornie niezwiązane ze sobą momenty składają się na większą całość. Oglądanie flashbacka z małym chłopcem, zakrwawionego Fusco czy policjantów na miejscu wypadku zmusza do myślenia by na końcu zaskoczyć.
Serial jak zwykle miał do powiedzenia coś o ludziach. Może i bardzo banalną myśl, ale prawdziwą. Coś co nie jest oczywiste póki o tym się nie myśli. Coś o czym mogła pomyśleć Sztuczna Inteligencja oglądająca miliony śmierci rocznie. Coś co nadaje sens temu wszystkiemu, spełnia że życie jest wartościowe i nie można go ograniczyć. Śmierć nie jest końcem. Zawsze coś po nas pozostanie, ludzie których spotkaliśmy, rzeczy których dokonaliśmy, emocję które wywołaliśmy. Nigdy do końca nie umieramy. Bardzo pocieszająca myśl, która była jednym z motorów napędowych cywilizacji. Banał, którego nauczyliśmy sztuczny twór nie jest wcale banałem, a aksjomatem, myślą przewodnią i siłą napędową ludzkości.
Finały seriali mają to do siebie, że lubię sztucznie szokować, zabijać postacie dla samego efekciarstwa i bezsensownie iść na całość. Tutaj tak nie było. Jasne, obstawiałem że wszyscy mogą zginąć, ale w konwencji serialu miałoby to sens. Tutaj zginął tylko John i jak najbardziej mi to pasuje. Heroiczną śmiercią bohatera, poświęcając swoje życie zamiast Fincha. Zniszczył Samarytanina i uratował Maszynę. I to pasowało. Jego całe życie było wypełnione walką, od dziecka chciał zostać bohaterem i nim został. I ocalił to jedno życie, na którym mu najbardziej zależało - Fincha. Piękne, tym bardziej, że Finch chciał poświecić siebie by John nie musiał ginąć. Jak na przekór on dostał happy end, trafił do Włoch i Grace. Należy mu się spokojna emerytura.
Życie Fusco zmieniło się najmniej. Przeżył, chociaż serial droczył się zemną sugerując, że jednak zginie. Przeżyła też Shaw. I jakie to było piękne! Już ostatnio się zachwycałem innymi Team Machine. Teraz znowu mam powód. Dokonała zemsty za zabójstwo Root. Nawet się nie zawahała, zrobiła to co musiała, zabiła bez wyrzutów sumienia. Potem wzięła Miśka, pożegnała się z Fusco i ruszyła w drogę. Zatrzymał ją dzwonek budki telefonicznej w tym samym miejscu w którym John pierwszy raz rozmawiał z Maszyną. Serial zatoczył spektakularne koło, Nowy Jork może spać spokojnie, wciąż ktoś nad nim czuwa. Misiek, Shaw i jej ukochana pod postacią cyfrowego boga.
To był wspaniały serial, miałem z nim kilka problemów na początku, ale dzięki swojemu przewidywaniu przyszłości i umiejętnemu poruszaniu się po świecie technologii w pewnym momencie zaczął mnie zachwycać. Na przestrzeni lat stworzył bogatą mitologię, dał niezapomniane momenty (pierwszy odcinek Shaw, If-Then-Else, śmierć Carter) i zadawał trudne pytania próbując na nie odpowiedzieć bez zbytecznego moralizatorstwa. To był też ostatni wielki procedural telewizji ogólnodostępnej. Żegnaj Person of Interest, może i skończyłeś, ale na zawsze pozostaniesz w mojej pamięci.
Inne:
- może i Person of Interest się skończyło, ale Jonathan Nolan dalej siedzi w technologiczno-moralno-społecznych klimatach w produkowanym dla HBO Westworld.
- piękna muzyka w odcinki, Ramin Djawadi jak zwykle doskonałe i wcale nie żałuję, że Nolan nie zdecydował się na Hero Davida Bowie w scenie śmierci Johna.
- Jonathan Nolan zaliczył małe cameo w scenie na Time Square, jego ostatnie pożegnanie z widzami. I co to była za cena, aż mi się przypomniał zeszłoroczny Mr. Robot.
- ten odcinek to głównie ostatnia podróż Johna i Fincha, Fusco i Shaw nie mieli wielkiej roli w pokonaniu Samarytanina. I mi taki powrót do korzeni pasuje.
OCENA 6/6
