SPOILERY
Przykro się robi człowiekowi gdy musi oglądać swoją ulubioną markę tak bezczelnie gwałconą przez scenarzystów. Nie potrafię znaleźć pozytywów w finale sezonu, chciałbym coś pochwalić, napisać o tym co mi się podobało, ale jedyną rzeczą która mnie uszczęśliwiła były napisy końcowe. Wreszcie, po dwunastu zupełnie niepotrzebnych odcinkach można odpocząć. Przynajmniej do przyszłego sezonu który oczywiście będę oglądał.
Nie licząc pierwszych paru minut i przeciętnego starcia Tony vs. Eric finał był przegadany i nudny. Z pewnym szokiem myśląc, że zbliża się koniec zegar pokazał połowę odcinka. Aż jęknąłem z rozczarowania. Potem było jeszcze gorzej. Długie rozmowy o niczym, zero napięcia i plot twisty będące przykładem jak nie pisać scenariusza. W pewnym momencie zacząłem kibicować terrorysta żeby ich wszystkich zabili. Chyba najbardziej rozśmieszyła mnie broń obok związanego Bin-Khalida i to w jaki sposób zginął Nasiri i Rebecca. Absurd.
Najbardziej bolały mnie zwroty akcji. W odcinku jak i w całym Legacy. Dało się je przewidzieć na długo przed tym nim się wydarzyły. Na zasadzie to jest zbyt przewidywalne, kiedyś by w tym miejscu zaskoczyli, teraz zrobią w najbardziej oczywisty sposób. Scenarzyści podejmowali najgorsze możliwe decyzję i na koniec zabili jeszcze bohaterkę która miała w sobie jakąś ciekawą historię.
W serialu przeszkadzała mi też niekonsekwencja. Urywane wątki i porzucanie postaci, które się rozwiało. Issac i Nicole przez pierwszą połowę serii dostali własne wątki, a potem ich usunięto i zapomniano. Tak jak o chłopaku Andy'ego. Był i w pewnym momencie znikł. Zapomniano też o Masucę który pewnie wciąż leży nieprzytomny w jednym z gabinetów siedziby CTU. Nie rozumiem też decyzji podejmowanych przez bohaterów. Czemu Donovan postanowił walczyć o prezydenturę gdy usłyszał o śmierci Simmsa chyba nigdy nie zrozumiem. Mógłbym jeszcze długo, ale nie mam siły kopać leżącego i nieprzytomnego.
Inne:
- terrorysta od dwóch posługuje się tym samym numerem telefonu. Ja rozumiem uproszczenia scenariuszowe, ale bez przesady.
- Carter jest beznadziejny, nie dość, że znowu schrzanił misję to jeszcze Rebecca przyjęła za niego kulkę i uratowała mu życie.
- 12 godzinny flashforward, a w nim m.in. spotkanie Cartera z żoną i zdanie raportu po akcji. Co w takim razie Eric robił przez ten czas?
- bohaterowie wypadli delikatnie mówiąc blado. Może więc następny sezon z nową obsadą i zmiana formatu na antologię? Przypominam, że bohaterka Yvonne Strachovski mogłaby udźwignąć własny serial.
OCENA 2/6
Czasem trzeba powziąć męską decyzję i porzucić jakiś serial mimo sympatii do niego. I tak dziwie się sobie, że wytrzymałem z Chicago Fire aż osiem odcinków. Początkowo chciałem tylko sprawdzić jak to wygląda, złapałem zajawkę i niestety szybko spowszedniało. To już któryś odcinek z rzędu który ogląda się dobrze bez chęci natychmiastowego włączenia następnego. Lubię serialowe uniwersa i przeplatające się historię dlatego smuci mnie, że nie doczekałem do debiutu innych seriali z Chicagoverse. Niektórych bohaterów mocno polubiłem i cicho liczę na powrót do nich.
Sam odcinek miał jeden bardzo ciekawy wątek - traumę Millsa po zobaczeniu poćwiartowanej przez pociąg dziewczynki. Dobrze rozegrano to zwłaszcza na początku gdy widocznie to go przybiło, a koledzy nie potrafili mu pomóc. Końcówka niestety zrobiła się bardzo ckliwa gdy Casey zabrał go w odwiedziny do dziewczyny którą przed laty uratował z pożaru. Oczekiwałem jakiegoś mnie oczywistego rozstrzygnięcia.
Dla przeciwwagi wprowadzono mocno komediowy wątek nienawiści Mocuha do dwóch kanadyjskich rekrutów. Zabawnie, zwłaszcza dzięki żartom Otisa. Prócz tego standard - kłopoty Casey'a z Hallie, nadpobudliwa Dawson, Severide i jego kłopoty z ręką i kłopoty Shay z dziewczyną. Te same wątki rozgrywane od dłuższego czasu. To m.in. przez to tymczasowe kończę przygodę z komendą z Chicago.
OCENA 4.5/6
Zabawę w "wskaż jeden serial nie pasujący do reszty" wygrałoby Nashville. Obyczajówka o piosenkarzach country zupełnie nie pasuje do mojej obecnej ramówki. Kiedyś jednak starałem się oglądać wszystkie hitowe nowości, a takie właśnie Nashvill było. Głośna premiera ABC, przychylność widzów i krytyków. Sprawdziłem, podobało mi się, ale nie na tyle by pozostać. Nawet dla Connie Britton którą uwielbiam choćby za Firday Night Lights. I gdyby nie Maszyna Losująca na pewno bym nie wrócił do tego serialu.
Czy po tylu latach mam tutaj czego szukać? Tak i nie. To wciąż nie jest mój serial, tego typu dramy nie interesują mnie nie ważne jak dobrze byłyby rozpisane. A ta taka właśnie jest co potrafię docenić. Momentami nawet wkręciłem się w oglądanie. Bałem się spaceru po gwoździach, a dostałem nagrzany piasek na plaży. Zacząłem nawet sympatyzować z bohaterami i im kibicować, muzyka wpadała w ucho, a fabuła mnie wciągnęła. Może poza historię Juliette i jej romansów z przyszłą gwiazdą futbolu.
To jest bardzo dobrze rozpisana fabułka poruszająca kilka ciekawych kwestii. I gdybym nadrobił wszystko co mam w kolumnie "Do nadrobienia" pewnie bym wziął się na Nashville. Przyśpieszeniu tej decyzji nie pomaga brak serialu na Netflixsie i wciąż pojawiające się nowe odcinki.
Inne:
- kolejny odcinek z 2012 roku. Spodziewam się w niedługim czasie Last Restort i Boardwalk Empire, które są na mojej liście.
OCENA 4.5/6
Bardzo dobrze zdaje sobie sprawę z nielogiczności i uproszczeń scenariuszowych. Momentami razi tak, że aż oczy bolą. Martwię się wtedy o wzrok i ignoruje to co mi przeszkadza bo dalej się bawię czyli dostaje to czego oczekiwałem. Jest akcja, sympatyczni bohaterowie i wielki spisek który z biegiem czasu jest coraz bardziej pokręcony. To wystarczy. I tylko żałuję, że 24: Legacy nie ma odrobinę tej ikry. Pomyśleć, że przed premierom obu seriali to właśnie PB skazywałem na porażkę.
W więzieniu miało dojść do wielkiej ucieczki. Michael stawia wszystko na jedną kartę i ryzykuję. Patrząc na numer odcinka byłem pewien, że zawiedzie, ciekawiło mnie tylko jak bardzo. I spieprzył. Regionalny lider ISIS chcę go zabić, stracił przyjaciela i wylądował w izolatce. Jest jeszcze wściekły Irlandczyk, który prawdopodobnie będzie go obwiniał za śmierć brata. Szkoda tylko, że nikt z nich nie ma wyraźnie nakreślonego charakteru przez co brakuje napięcia. Przez skupienie się na starych postaciach tylko nimi się mogę przejmować.
W międzyczasie wyjaśniło się co porabiał Michael od swojej śmierci. Pracował dla CIA wyciągając różnych ludzi z więzień na całym świecie. Głupiutkie i utrzymane w duchu serialu. Mogę z tym żyć. Tylko kim jest Posejdon, co z tym wszystkim ma wspólnego Kellerman, tajemnicza blondyna i czemu Michael użył T-Baga?
By podkręcić jeszcze wątek ucieczki dorzucono questy dla Lincolna i C-Note. Kompletnie zbyteczne, szczególnie wizyta w elektrowni. Jakby scenarzyści stwierdzili, że to właśnie Franklina chcemy oglądać. O wiele ciekawsza była historyjka Scheeba którą darzę coraz większą sympatię. Nieustannie szantażowana przez Lincolna pomaga znanemu terroryście bo tylko to potrafi robić, pomagać ludziom. Jak trzeba postawi się też oprawcy. Tylko szkoda, że potrzebuje rycerza w lśniącej zbroi jakby koniecznie trzeba było jej relację Lincem sprowadzić na bardziej intymny grunt.
Na koniec o Sarah. Kiedyś mnie denerwowała, potem jeszcze bardziej gdy oglądałem Sarah Wayne Callies w The Walking Dead. Teraz jej sceny mnie cieszą. Pokazują jak dużo się nauczyła. Wykorzystując swoją inteligencję ucieka dwom zabójcą, łączy Kellermana z hackerskim atakiem i wykorzystuje T-Baga. Stwierdza też, że lepiej walczyć niż się chować. Go Sarah!
OCENA 4/6
Widząc zapowiedź wielkiej imprezy urodzinowej w amerykańskim stylu nastawiłem się bardzo negatywnie do odcinka. Nie lubię tego typu wątków, zazwyczaj wypadają bardzo przeciętnie. Jakże się pomyliłem. Jestem nawet w stanie zaryzykować i stwierdzić, że to był jeden z najlepszych odcinków Riverdale. Impreza była tylko pretekstem do lepszego przedstawienie charakterów postaci jak i zagęszczenia wątku morderstwa. Sekrety wyszły na światło dzienne i pojawiły się nowe pytania. Przyjaciele dowiedzieli się też czegoś nowego o sobie. Jak to wszyscy są tutaj popaprani i dobrze zdają sobie z tego sprawę. Betty, Jughead, Archie i Veronica. Początkowo wydawali się bardzo prostymi postaciami, a z upływem czasu niesamowicie się rozwinęli i oglądanie ich to sama przyjemność. Czwórka w jakiś sposób złamanych osób bardzo się do siebie zbliżyła i to pomaga im przetrwać. I choćby dla tych postaci bym oglądał dalej.
Inne:
- Jonesowie, Cooperowie, Blossomowie i Lodgowie w jakiś sposób wiążą się z śmiercią Jasona. Tylko Andrewsowie pozostają czyści. Podejrzewam, że powrót matki Archiego to zmieni.
OCENA 5/6
Jestem pełen podziwu jak jakościowo podskoczył ten sezon. Już pierwszy był bardzo dobry, teraz jest jeszcze lepiej. Zdarzały się momenty z zbyt rozciągniętą fabułą, ale to zaledwie 2-3 odcinki, reszta zachwycała. To jak rozgrywano konflikt miedzy Ziemią i Marsem, jak wypisano Millera, historia Bobbie, społeczny wydźwięk serialu (który zbyt rzadko dostawał głos) i wszystko związane z Avasaralą. Jak dobrze, że następna seria jest już zapowiedziana, a na polskim rynku ma jeszcze zawitać książkowy pierwowzór.
Zadziwiła mnie struktura odcinka. Zamiast zgodnie z zasadami finałów ich w rozmach i bombastyczność postanowiono rozegrać całość bardzo kameralnie. Dwie główne historie działające na zasadzie bottle-episode. Holden uwięziony w ładowni Rocinante z Calibanem oraz walcząca o życie Avasarala z Bobbie na statku Mao. Widowiskowy początek i trzymanie widza w garści do samego końca. Wyszło wszystko. Dialogi odsłaniały coś nowego o bohaterach, mówiły o ich przekonaniach i tym jakimi są ludźmi. Mi się szczególnie podobały rozmowy Amosa z Holdenem i Amosa z Naomi podkreślające zmianę w Amosie i wskazujące jaką drogę może jeszcze obrać. Zadziwił mnie też bardzo naturalny humor, szczególnie z udziałem Bobbie. I urzekła reżyseria - w ostatnim ujęcia oraz podczas długiej podróży po kadłubie Rocinante na jednym ujęcie.
Trochę zabrakło mi opowiadania szerszej historii. Jedna, dwie sceny o wojnie Ziemi z Marsem zwiększyłyby poczucie skali historii jaką opowiada serial. Zamiast tego jako bonus poza głównymi postaciami dorzucono dalszy ciąg wyprawy badawczej na Wenus. Pięknie wizualnie zwieńczono ten wątek i wprowadzono na arenę nowe zagrożenie. Protomolekuła niczym Doktor Manhattan rozkłada na części pierwsze statek łamiąc przy tym prawa fizyki. Jak tu nie czekać na ciąg dalszy? Ta scena też pięknie komponowała się z wzruszającą muzyką i słowami Naomi przyznającej się do pozostawienia protomolekuły. To było też podsumowanie historii człowieczeństwa i ciągłych wojen co wcale nie wypadło pretensjonalnie.
To będzie długie oczekiwanie na nowy sezon, z pewnością zdążę się stęsknić za bohaterami których tak bardzo polubiłem. Prawdopodobnie z tęsknoty odpalę jakiś inny sezon w kosmosie mimo, że nie będzie miał tak pięknych widoczków i historii jak ten.
OCENA 5.5/6
Oglądanie serialu kilka lat po premierze ma zasadniczą wadę - ludzie doszli do konsensu czy jest to dobra czy zła produkcja i choćbym nie wiem jak chciałbym sobie wyrobić zdanie zawsze czyjeś opinie będą wpływały na moją. I tak oglądając True Detective nie tworzy własnych refleksji na temat tego co zobaczył, a myślowo polemizuje z krytyką serialu. Przeszkadza mi to, odbiera część z przyjemności oglądania przez co źle się z tym czuję. Nie wiem też czy to co widzę jest rzeczywiście złe i mi się nie podoba czy chcę je uznać za złe bo ktoś powiedział, że takie jest. I weź tu człowieku bądź teraz mądry i oceń co zobaczyłeś.
Najprościej będzie ograniczyć wrażenia do minimum. Napiszę, że mi się podobało, ale miałem pewne problemy. Razi mnie sztuczność całości, niepotrzebne i zbyt długie dialogi i ślamazarność śledztwa, która ani trochę nie jest ekscytujące. Za to podobają mi się wątki poszczególnych postaci, to z jaką pewnością są rozgrywane i jak scenariusz kurczowo trzyma się zasady show dont tell. Każdy ma swoje problemy, gliniarze są stawiani przeciwko sobie, przełożeni wymagają niemożliwego, a demony przeszłości co chwila nawiedzają. Większość z nich chcę też udowodnić, że są innymi ludźmi za których ich uważają. Po tych trzech odcinkach wiem jedno - jestem ciekaw jak skończą, a to przecież najważniejsze. Kto zabił i co wyniknie z całej intrygi? To jest mi akurat obojętne.
OCENA 4.5/6
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz