poniedziałek, 25 września 2017

Serialowe podsumowanie tygodnia #249 [18.09.2017 - 24.09.2017]

SPOILERY

Hawaii Five-0 S02E02 Ua Lawe Wale (Taken)
Kolejna powtórka w serialowym losowaniu. Nie mam nic przeciwko. Hawaii Five-0 to fajny serial do puszczenia w tle. Zabawny, bawiący się postaciami, oferujący sporo akcji, ładne widoczki i przede wszystkim w tego typu produkcjach sympatycznych bohaterów. Miło było też zobaczyć Laurę German. Do kompletu z jej ostatnich serialowych ról brakuje mi tylko Lucyfera który patrzy na mnie krzywo.

Sama sprawa początkowo była mało interesująca. Porwanie nastolatki i dramat rodzinny w tle. Z biegiem czasu robiła się coraz bardziej absurdalna i przez to ciekawsza. Nie spodziewałem, że skończy się na ganianiu za sektą i szalonym dziadkiem. Niby nic specjalnego, a trochę się pośmiałem.

OCENA 4/6

Mr. Mercedes S01E05 The Suicide Hour
Muszę przyznać, że serial zaczyna mnie nudzić. Jest świetnie zagrany, ma swoje momenty i w dużym stopniu skupia się na psychologii postaci oraz konsekwencji swoich czynów. Jest też dużo niepokojących scen i budowania napięcia. Szkoda tylko, że tak mało się dzieje. To już pięć odcinków i ostatecznie nie wiele się wydarzyło. Bill wciąż jako jedyny sprawiedliwy szuka Mr. Mercedesa, a Brady powoli planuje kolejne zbrodnię. Na razie serial żyję momentami, a nie rywalizacją głównych bohaterów i trochę mnie to boli. Oby wreszcie coś ruszyło zanim będzie za późno.

OCENA 4/6

Orphan Black S05E06 Manacled Slim Wrists
Serial ma kilka problemów w piątym sezonie, ale podczas takich odcinków jak ten idą one w niepamięć. Bardzo dobrze rozpisany scenariusz korzystający z dorobku kilku lat i perfekcyjna reżyseria z kadrowaniem sprawiły, że końcówka zwyczajnie w świecie zachwyciła.

Jednak od początku. Zaczęło się od niespodziewanego powrotu szalonej Krystal w formie kosmetycznego videobloga. Niedorzeczne i zarazem bardzo pasujące do konwencji serialu. Była też komediowa scena gdy Krystal działała w terenie, a Sarah i Arte musieli się temu przyglądać. Absurdalnie zabawne. Tatiana jest świetna i tyle. Tym wątkiem odrobinę poszerzono Wielką Konspirację, ale czy kogoś to jeszcze obchodzi?

Na wyspie z głównych bohaterek pozostała tylko Cosima, a to tam dzieją się rzeczy najważniejszej wagi. Jest ona zgrabnym wytrychem by te wydarzenia miały jeszcze większy emocjonalny wydźwięk. Spiskowanie Susan, jej konfrontacja z Virginią i zdemaskowanie P.T. oraz problemy z moralnością złoczyńców. Wszystko to skończyło się nieuniknionym buntem mieszkańców. Wielkie plany o zmianie świata poszły w łeb przez zwykłą naiwność i krótkowzroczność.

Inne:
- wciąż nie ma Felixa z siostrą, trochę smutno z tego powodu.

OCENA 5/6

Orphan Black S05E07 Gag or Throttle
Odcinek zaskoczył mnie dwukrotnie. Pierw gdy okazało się, że centralną postacią jest Rachel. Myślałem, że teraz tylko główne siostry, a samoświadomy klon będzie pełnił rolę drugorzędnej antagonistki. Nic z tego. Orphan Black jest m.in. o genetycznej rodzinie, nie można tutaj zwyczajnie kogoś porzucić i zlekceważyć historię któregoś klona kosztem innego. Tym bardziej, że scenarzyści mają pełno świetnych pomysłów dla swoich postaci.

Drugim, jeszcze większym zaskoczeniem, było moje zadowolenie po seansie. Myślałem, że się znudzę, bo ile można oglądać Rachel, której nie da się lubić. I tutaj serial bardzo sprytnie dał sobie radę. Scenarzyści bawią się poprzez Rachel emocjami widza. Dzięki flashbacką w jednej chwili mogliśmy ją nienawidzić by zaraz jej współczuć. Pokazano jak bardzo, tak jak pozostałe siostry, chciała kontrolować swoje ciało i jak niesprawiedliwa była to walka. Ostateczna wygrana okazała się jej porażką, a wielkie korporację mają za nic jednostki, które łatwiej kontrolować niż sprawić, że będą lojalne z poczucia obowiązku. Przy czym serial nie bawił się w pokazywanie przemiany Rachel, a raczej chciał zaprezentować jej chęć zemsty. To nie altruistyczne pobudki, a akt nieposłuszeństwa. Chociaż ta bransoletka przyjaźni od Kiry na ramieniu Rachel wprawia mnie w zakłopotanie.

Inne:
- Orphan Black to jeden z najbardziej naturalistycznych seriali w tv przez co wyłupianie sobie oka przez Rachel wyglądało tak strasznie. Aż mnie skręca gdy o tym jeszcze myślę.
- niespodziewanie wróciła Allison. All-new, all-different, a jednak taka sama. Jeszce niech Felix i Adele wrócą z tej nieszczęsnej Szwajcarii. 

OCENA 5/6

Orphan Black S05E08 Guillotines Decide
To już tradycja, że wielosezonowe seriale na końcu swojej drogi w jakieś formie składają hołd przeszłości. Odwołania do poprzednich sezonów, kluczowych scen czy poprzez uwydatnienie swojego motywu przewodniego. Odcinek 5x8 właśnie taki był. Oddawał ukłon swoim siostrą, podkreślał wspaniałą rolę Tatiany Maslany i po raz kolejny zadawał pytanie o ludzką naturę - determinuje nas biologia czy wychowania? Wszystko to w dość lekkiej atmosferze wernisażu Felixa z podmianką sióstr włącznie.

I na tym można by poprzestać i zadowolić widza. Chwila przerwy na złapanie oddechu przed dwoma ostatnimi odcinkami. Nic z tego. Cały czas w tle pobrzmiewały donośne wydarzenia. Mrs. S i Delphine cały czas coś kombinowały, układały się z Rachel i Ferdinandem. To była pełzająca zapowiedź tragedii, która nadeszła. W finałowej scenie konfrontacji zupełnie niespodziewanie Siobhan i Ferdinand zabijają się nawzajem. Trudno jest napisać dobrą scenę śmierci. Tutaj to się udało. Podkreślono cechy bohaterki i dano jej odejść w spokoju. Smutne zakończenie podbijające stawkę.

Jakby tego było mało Helena została porwana przez neolucję, a Grace została zamordowana. W finałowej rozgrywce siostry zostały zdane na siebie czyli tak jak powinno być.

Gdzieś tam w tle jest jeszcze wielki spisek i chęć wysterylizowania 90%  populacji. Serial jednak zbytnio się nim nie przejmuję stawiając na dramaty jednostek więc i ja nie będę sobie zawracał nim głowy.

OCENA 5.5/6

Orphan Black S05E09 One Fettered Slave
Serial ładnie zmienia perspektywę i konsekwentnie co odcinek skupia się na innych siostrach. Po Rachel przyszedł czas na Helenę. Porwaną przez Westmordena, gdzie Cody próbuje sztucznie wywołać poród jej bliźniaków. Do tego jeszcze flashbacki pokazujące jej wychowanie u zakonnic i pierwsze morderstwo. Ten szok gdy zabiła kogoś z swoją twarzą po prostu niesamowity. Albo gdy zdała sobie sprawę, że nie nadaje się na matkę i próbuje popełnić samobójstwo. Tatiana Maslany na prezydenta.

Pogrzeb S. to kolejna świetna scena z odcinka. Pożegnanie bohaterki, wstrząs u innych i Sarah chwilowo odsuwająca się na bok bo musi zająć się córkę. Jeśli seriale mają budzić emocję to Orphan Black całkiem nieźle wywiązuje się z tego założenie.

Czuć też zbliżający się koniec. Zdesperowany Westmorden szuka lekarstwa i popełnia błędy. Neolucja jest w odwrocie, rozbrzmiał skandal w mediach, a kolejni działacze aresztowani. Zwycięstwo osiągnięte, w finale okaże się za jaką cenę.

OCENA 5/6

Orphan Black S05E10 To Right the Wrongs of Many
Przed chwilą skończyłem Orphan Black i już wiem, że będę tęsknił za Tatianą Maslany w telewizji jak i serialem dzięki któremu narodziła się gwiazda. Serialem, który mimo swoich meandrów fabularnych nigdy nie schodził poniżej bardzo wysokiego poziomu. Serialem angażującym, różnorodnym i pięknie nakręconym. Zdecydowanie będę polecał go ludzią szukającym inteligentnej rozrywki.

Zadziwiła mnie struktura odcinka. W niecałe 20 minut domknięto wątki neolucji, a resztę poświęcono na długi epilog. Podobało mi się to. Pierw pędząca akcja, pełne napięcia sceny. Dramat rodzącej Heleny, Sarah próbująca pomóc siostrze i ostateczne pokonanie złoli. Dobrze zrealizowane, bez sztucznych tragedii mających jedynie szokować. Wzorowa robota zwieńczona fantastyczną scenę porodu. Bardzo naturalnie pokazane (z zbyt dużymi dziećmi) i szybki montaż poprzeplatany z flashbackami rodzącej Sary. To też symboliczne podkreślenie przejęcia przez nią roli S. opiekunki sióstr i córki.

Po porodzie następuje prawdopodobnie kilkutygodniowy przeskok w czasie do imprezy rodzinnej u Allison. I jak zwykle, to właśnie te ciche sceny skradły moje serce. Obyczajowo humorystyczne z Donnim, Allison i Helenę i dramatyczne z Sarą. Scenarzyści zrobili na prawdę ciekawą rzecz na jej przykładzie. Pokazali, że się zmieniła, wzięła za naukę i chcę poprawić błędy przeszłości. Ostatecznie znowu daje ciała i nie idzie na egzamin wszystkich potem okłamując. Gdy walka się skończyła ona wróciła do bycia buntowniczym punkiem jakby niczego się przez ten czas nie nauczyła. I na końcu dostaje wsparcie od swoich sióstr, każda opowiada o swoich błędach i macierzyństwie,  o nieustającej walce z samym sobą. Dziewczyny są tam dla niej i ją wspierają. I to bardzo ładne zakończenie dla serialu, który był o rodzinie i samostanowieniu.

Podobały mi się też happy endy dla każdego. Siostry skończyły szczęśliwe i na nowo układają sobie życie. Nawet Rachel odkupiła swoje winy przekazując kompletną listę klonów. Niemal trzysta. Wiele pracy dla Cosimy i Delphine. I tylko szkoda, że już tego nie zobaczę.

OCENA 5.5/6
OCENA SEZONU 5/6
OCENA SERIALU 5.5/6
 
The Last Ship S04E06 Tempest
To był efektowny odcinek. Wielki sztorm i zabawa w chowanego na Morzu Śródziemnym wyszło niczego sobie. Do tego jeszcze powrót nasion do roli McGuffina za którym trzeba biegać i zdrada Fletchera. Okraszono to znakomitym montażem i rozpisaniem scen przez co nie można się było nudzić przez bite 40 minut.

Ponad połowa sezonu minęła więc kilka luźniejszych spostrzeżeń. Ogólnie fabularnie jest słabo. Brak tutaj napięcia związanego z kolejnym końcem świata, a sytuacja nie wydaje się poważna. Zbyt mała skala wydarzeń. Denerwuje mnie też zmarginalizowanie wątków dobrze znanych postaci. Kara i Daany nie dostali znacznego wątku w tym sezonie i robią za statystów. Smuci mnie to trochę.

OCENA 4.5/6

wtorek, 19 września 2017

Serialowe podsumowanie tygodnia #248 [11.09.2017 - 17.09.2017]

SPOILERY

New Girl S01E10 The Story of the 50
Ucieszyłem się z wylosowania 20 minutowej komedii mimo, że nie miałem zbytnio ochoty na powrót do New Girl. Moja radość bardzo szybko uleciała, a odcinek oglądało się niczym zakończenia Powrotu króla - nie chciał się skończyć czego wypatrywałem po pierwszym gagu. Nie rozumiem jak mając tak sympatycznych aktorów i w miarę zróżnicowane postacie pisać tak okropne dialogi i historię. Przestrzelone żarty, próba śmiania się z męskiego striptizu, dużo ostrożnie seksualnych aluzji i niezrozumiałe zachowanie bohaterów. Na prawdę ciężko było to przetrwać mimo niezwykle sympatycznej Zooey Deschanel. Sam się sobie dziwię, że wytrzymałem 9 poprzednich odcinków. Nie mogę jednak odmówić twórcą pewnych starań. Próbowali stworzyć nieliniowy odcinek w formie retrospekcji i podkreślili, że każdy ma wady. Tylko czemu ja przez cały epizod uśmiechnąłem się zaledwie dwa razy?

Inne:
- Lizzy Caplan! Co za miło niespodzianka umilająca drogę przez mękę.

OCENA 2/6
 
The Last Ship S04E05 Allegiance
W swojej podstawie The Last Ship jest serialem akcji. Sprawnie zrealizowanym i dającym mnóstwo satysfakcji. Mimo swoich prostych założeń często dryfuje w poważniejsze tony, czy to polityczno-moralne, czy to skupiając się na postaciach. I właśnie o tym ostatnim jest ten odcinek. Zbieranie kapitału z długotrwałej lokaty. Najmocniej widać to oczywiście przy Tomie. Jego konflikt wewnętrzny odnośnie powrotu do służby i różne reakcję ludzi na jego niezdecydowanie. Fajnie, że serial przypomniał sobie o jego dzieciach, którzy wydaje się rozumieją powinność ojca lepiej niż on sam. Udanie wypada też trauma Burka po wydarzeniach z ataku na ambasadę. Nieufny, wciąż przyzywający tamte wydarzenia nie radzi sobie podczas rutynowej akcji. W tych małych dramatach zaplątał się też poważniejszy - Fletcher jest rozdarty między miłość do ojczyzny, a kobietę i solidarność z ludźmi którymi służy. Sytuacja która nie może zostanie dla niego pomyślnie rozwiązana. Do tego zdradzieccy Anglicy, podoba mi się.

Inne:
- Chandler ściął brodę - NIE! Team broda nie moża zginąć tak szybko.

OCENA 4.5/6  

poniedziałek, 11 września 2017

Serialowe podsumowanie tygodnia #247 [04.09.2017 - 10.09.2017]

SPOILERY

Falling Skies S02E02 Shall We Gather at the River
Ponad 150 seriali na liście, a mimo to trafia się kolejna powtórka, jak na złość z seriali porzuconych. Przełknąłem pigułkę i przypomniałem sobie, że powrót do Falling Skies nie był tragiczny, był zaledwie przeciętny. Ten odcinek jest dostatecznie dobry by zbytnio na niego nie narzekać i zbyt ambitny by móc za często chwalić. Jest solidny. Kolumna uchodźców musi przejść przez most, w międzyczasie trochę akcji oraz dramaty rodzinne. Najlepiej wypadła historia Toma, co mnie trochę zadziwiło. Standardowo to wojskowi nie powinni mu ufać. Tutaj ładnie wywrócono rolę i największym wrogiem Toma jest on sam. Brak zaufanie, obawa, że jest wciąż kontrolowany przez obcych i strach o rodzinę. Całkiem fajnie to wyszło. Szkoda, że całość została zepsuta hollywoodzką końcówką - powrót wiary w siebie oraz bohaterski ratunek i niemalże poświęcenie. Nie pasowało to do wcześniejszych wydarzeń. Był też cliffhanger i nawet jestem odrobinę zainteresowany co dalej.

Inne:
- jakie ładne długie ujęcie pokazujące kolumnę, scenki obyczajowe z ich życie i płynne przeskakiwanie między kolejnymi bohaterami. Nie spodziewałem się czegoś tak ambitnego.
- zły Pełzacz odzyskał pasożyta z oka Toma. Nieźle, serial próbuje kreować antagonistę. Powinno mu to przysłużyć.
- Pope to bohater i chyba najbardziej złożona postać w serialu. Jestem bardzo ciekaw dalszych relacji jego i Toma.

OCENA 4/6

Mr. Mercedes S01E02 On Your Mark
Podoba mi się to nieśpieszne tempo prowadzenia narracji. Zamiast skupić się na wątku detektywistycznym i szukaniu tytułowego mordercy serial przedstawia głównego bohatera i zagłębia się w jego stan psychiczny. Nękające go lęki i wyrzuty sumienia oraz paranoidalne zachowanie doskonale obrazują jego stan psychiczny na emeryturze. Mimo tego to wciąż dobry detektyw, który dobrze pamięta jak to kiedyś było. Końcówka odcinka to delikatna zmiana, nawiązanie gry między nim, a Mr. Mercedesem.

W pilocie sceny w sklepie elektronicznym w ciekawy sposób przedstawiały Brady'ego. Teraz mam wrażenie, że jest ich zbyt dużo i są zbyteczne patrząc z perspektywy całej opowieści. Za dużo Robbiego i Lou. Nie za bardzo mam ochotę oglądać komediowo-dramatyczne sceny z tą dwójką gdy gra toczy się o znacznie większa stawkę.

Inne:
- Mary-Louise Parker w gościnnej roli. Stęskniłem się za aktorką i dobrze ją znowu zobaczyć. Wygląda też jakby miała odegrać większą rolę przy tropieniu Mercedesa niż tylko statystować.

OCENA 4.5/6

Mr. Mercedes S01E03 Cloudy, With a Chance of Mayhem
Mr. Mercedes to serial o sfrustrowanych ludziach. Bill nie może od żałować tego że przeszedł na emeryturę, pochłonięty przez sprawę wyżywa się na innych. Aktorskie popisy Brendana Glessona wypadają świetnie. Czuć jego zajadłość i złość na świat. Można go zrozumieć i fascynować ciętymi odzywkami, ale przy tym brak tutaj współczucia czy sympatii. Świetna rola. Fajnie wypada też jego romans z Janey, chociaż mam wrażenie że jest prowadzony zbyt pośpiesznie.

Gierki z psychopatą to niebezpieczna rzecz i Bill zrobił coś głupiego. Sprowokował Brady. Zirytowany zrobi się coraz bardziej niebezpieczny. I najwyższy czas. Jego snucie się po piwnicy, relację z matką z Bates Motel i sceny w pracy trochę mnie już drażnią. Serial ładnie buduje napięcie, przedstawia Brady'ego jako bobmę zegarową w której zbiera złość na świat i najwyższy czas by odliczanie się skończyło i sytuacja stała się czymś więcej niż potencjalnym zagrożeniem.

OCENA 4.5/6

Mr. Mercedes S01E04 Gods Who Fall
Doczekałem się spełnienia obietnic, Brady znowu zabija. Po części. Bawi się sygnalizacją i przypadkowo popełnia śmiertelny wypadek. Jednak najważniejsza była jego reakcja. Fascynacja śmiercią i umierającymi ludźmi połączona z flashbackami do momentu śmierci jego brata. Podoba mi się jak serial łączy morderstwa i frustrację Brady'ego z większą narracją i nadają większy sens sceną które mogły się stać zwykłą jatką.

Odwołuję co pisałem o romansie Billa z Janey. Nie jest prowadzony za szybką, a w tym odcinku scenariusz skupił się na budowaniu bliższych relacji między nimi. Które bardzo mi się podobają. Boję się tylko, że Janey zostanie bezceremonialnie wsadzona do lodówki bo trochę nie widzę dla niej miejsca w całym śledztwie przeciw Panu Mercowi. 

Inne:
- jestem zakochany w pierwszej scenie każdego odcinka, która przedstawia pobudkę Billa przy świetnie dobranej muzyce.
- reżyserem odcinka był Jack Bender i muszę powiedzieć, że spodziewałem się trochę więcej akcji. 

OCENA 4.5/6

Orphan Black S05E05 Ease for Idle Millionaires
Minęły dwa miesiące od kiedy oglądałem ostatni Orphan Black i muszę przyznać, że tak długa przerwa nie pomogła w odbiorze serialu. Zaszkodzić też nie zaszkodziła. Wątek dotyczący neolucji. P.T. i genetycznych rzeczy jest tak zakręcony, że nic mu nie pomoże bo też nie musi. Jest to doskonałe spoiwo opowiadające historię swoich bohaterów, bardzo osobiste, jak i ten stanowiące o człowieczeństwie.

Tym razem na świeczniku Cosima na wyspie doktora Moreau. Dużo odwołań do historii bohaterki i świadomej kontroli nad swoimi czynami mimo przeciwieństw losu i zakusów protekcjonalnych mężczyzn. To też powrót do romansu skomplikowanego romansu Delphine i Cosimy, mającego więcej dołków i górek niż prostej drogi. Dużo bardzo emocjonalnych scen i łzawe (w pozytywny sposób!) flashbacki. I tylko konflikt z P.T. trochę nie działa. Wydaje się czym z innej epoki, nie stanowiącym zbytnio zagrożenia.

OCENA 4.5/6

The Last Ship S04E04 Nostos
Dalej nie czuć by intryga sezonu miała jakieś większe znaczenie. Próba zdobycia nasion to tylko pretekst do przedstawienia intensywnego i osobistego odcinka Slettery'ego. Co wcale mi nie przeszkadza. Jako serialowy blockbuster to jest to produkcja pierwszej klasy. Charakterystyczne postacie przedzierają się przez miasteczko i walczą z złolami. Strzelając, eliminując z zaskoczenie i szukając przyjaciela. Mimo ograniczonej tematyki różnorodność akcji nie pozwoliła się nudzić. Całość zwieńczały sceny związane z Nathanem Jamesem. Podobał mi się odrobinę oniryczny wątek Slattery'ego gdy dragach tęskni za swoim dawnym życiem i rodziną. Bardzo dobra przeciwwaga do scen akcji. Aż mi się Banshee z tego typu wstawkami przypomniało.

Inne:
- jak ja lubię choreografię strzelanin gdy oddział porusza się jak bardzo dobrze zsynchronizowany mechanizm.
- Peter Waller jednak nie ma małej gościnnej roli, a jest złolem sezonu. Hura.
- Kara wróciła na pokład Nathana Jamesa i od razu genialne pomysły. Dobrze ją tam widzieć.
- pompatyczno-melancholijna końcówka wyszła znakomicie. Ten serial umie w montaż.

OCENA 4.5/6

poniedziałek, 4 września 2017

Serialowe podsumowanie tygodnia #246 [28.08.2017 - 04.09.2017]

SPOILERY

Arrow S03E17 Suicidal Tendencies
To się nazywa peszek. Zaraz po Supergirl zostaje mi wylosowany kolejny serial z Arrowverse. Jedyny i niepowtarzalny Arrow. Miałem go na liście do nadrobienie tylko dlatego, że kiedyś mi się podobał i słyszałem dużo dobrego o piątym sezonie. Od momentu porzucenia widziałem też crossoverowe odcinki, które nie były tragiczne. Mimo to bałem się seansu. Na szczęście tylko częściowo miałem rację.

Zacznę od najgorszego, konstrukcji odcinka. Była ona fatalna. Dwa (nawet trzy) prowadzone równolegle wątki okazały się wielką wtopą. Jedynym punktem wspólnym było osadzenie wydarzeń w tym samym świecie i te same postacie. Nie rozumiem po co było wprowadzać Suicide Squad w taki sposób. Misja na innym kontynencie, brak chemii w drużynie (zbyt duże słowo) i śmierć Lawtona wraz z próbą odkupienia postaci. Nawet nie udało się zwieńczyć wątku z bratem Diggla. Jedyny plus to małżeństwo na akcji i zamartwianie się losem córki.

Dużo lepiej było w Starling City. Arrow wraz z zespołem tropi wrabiających go zabójców, a na trop jego sekretnej tożsamości wpada Ray Palmer. Kilka udanych gagów, Felicity za którą się stęskniłem i intrygujący wątek. Momentami było sporo głupotek, ale nie zgrzytałem zbytnio zębami i byłem w stanie zaakceptować nawet koszmarnie zrealizowane sceny akcji. Całkiem nieźle zapowiada się też dalsza część sezonu Sam się sobie dziwię, że mam ochotę na więcej mimo przeciętności.

Inne:
- Suicide Squad odbija zakładników atakując czwórką frontowymi drzwiami. Mistrzowie taktyki.
- Ray Palmer to nie ten sam Ray, brakuje mu tej łobuzersko-czarującej ikry znanej z Legends of Tomorrow.

OCENA 3/6

DuckTales S01E01 Woo-oo!
Początkowo miałem nie oglądać DuckTales. Mimo machiny promocyjnej, znanej i lubianej głosowej obsady i pozytywnych recenzji. Mając ochotę na coś pozytywnego długo nie wytrzymałem w swoim postanowieniu. I bardzo dobrze. Reboot Kaczych Opowieści to doskonała dawka humoru zapewniająca rozrywkę na niemalże godzinę. To szalona przygoda z magicznymi artefaktami, złolem którego trzeba pokonać i drużyną której można kibicować. Mamy też wątki znane z dramatów rodzinnych, które ładnie komponują się z całością niosąc ze sobą pozytywne treści o akceptacji i istotności rodziny. Całość jest ładna stylistycznie z wyraźnymi postaciami i mocno komiksowymi tłami. Jestem pod wielkim wrażeniem jak udało się połączyć te wszystkie elementy w spójną całość. I jeśli poziom zostanie zachowany szykuje się całkiem niezły serial. Gdzie nawet zasugerowano jakąś większą fabułę. Jestem mocno na tak.

OCENA 5/6

Mr. Mercedes S01E01 Pilot
Do serialowych adaptacji Kinga podchodzę zazwyczaj z rezerwą. Większość produkcji to chłam do którego nie warto wracać. Wszystko jednak wskazuje na to, że z Mr. Mercedes będzie inaczej. Odcinek pilotowy zachęcił mnie do dalszego oglądania z kilku powodów mimo, że zapowiada się na śledztwo i rozgrywkę z mordercą rozpisaną na cały sezon. Tutaj liczą się odejścia od utartych schematów. Głównym bohaterem jest policjant na emeryturze i otacza się starymi ludźmi. Jest zgryźliwy, zmęczony życiem i trapiony nierozwiązaną sprawą. Nie sympatyzuje z nim, ale intryguje mnie on i jego środowisko. Jest też morderca, który ma nierówno pod sufitem. Masakra sprzed kilku lat, a teraz gra którą prowadzi z detektywem jakby zapowiadał coś nowego. I na zapowiedzi opiera się chęć wrócenia do serialu. Pierwszy odcinek niemal w całości opierał się na budowaniu napięcia jakby nieuchronnie miało wydarzyć się coś ważnego. Gra się rozpoczęła, a zagraniczni dziennikarze twierdzą że dalej będzie równie lepiej. Ufam im. Niewątpliwą zaletą są też zdjęcia w odcinku, operator kamery nie boi się poprowadzić kilku zaskakujących ujęć oraz gra światłem.

OCENA 5/6

The Last Ship S04E03 Bread & Circuses
Serial nie bawi się w zbyteczne przedłużanie i już w tym odcinku paruje Chandlera z swoją starą załogą. Można mieć pretensję to zawiązanie intrygi i przypadkowości, ale łatwo jest to zaakceptowanie. Nawet scenarzyści robią z tego żartobliwą uwagę cytując Casablankę. Lubię taką autoironię i przekuwanie swoich niedoskonałości w zalety. Plus było jednak więcej. Prowadzenie do wielce wyczekiwanego spotkanie było dobrze rozegrane.  Dwie, coraz ciaśniej splatające się linię fabularne z punktem kulminacyjnym zmuszającym do wyszeptanie pod nosem wow. Kolosem, Tom jako Herkules i walka z Slatterym. Po spotkaniu jest scena akcji, która nie jest jedynie widowiskowym zastrzykiem adrenaliny, a przede wszystkim podkreśla automatyzm Chandlera, to że tak na prawdę swoją przeszłość ma cały czas we krwi. Tylko czekać gdy postawi stopę na Nathanie Jamesie.

Niestety główna intryga trochę zawodzi. Odcinki na razie są dobre, ale brakuje wyrazistego antagonisty. Omar jest mocno stereotypowy, Giorgio nie wydaje się dużym zagrożeniem, a Lucita jeszcze za mało pokazało by traktować ją poważnie. Jest też dowódca greckiej marynarki, ale to enigma. Brakuje też kontaktu z dowództwem i poczucia skali. Nie licząc sceny otwierającej sezon nie pokazano zagrożenia głodem. Jest to na razie niewidoczny straszak. Jedna scena na odcinek udanie podbudowałaby napięcie. 

Inne:
- Slattery zdobywając nasiona idzie do punktu ewakuacyjnego z jeńcem, bez żadnej krótkofalówki. Strasznie mi to zgrzytało.
- Peter Waller jako filozof przygotowujący Toma do walki. Chyba nie muszę pisać, że chciałbym go jeszcze zobaczyć.

OCENA 4.5/6