niedziela, 30 kwietnia 2017

Serialowe podsumowanie tygodnia #228 [24.04.2017 - 30.04.2017]

SPOILERY

Better Off Ted S01E02 Heroes
Maszyna Losująca dawała mi seriale które chciałem obejrzeć bardziej lub mniej jednak wytypowanie Better Off Ted najbardziej mnie ucieszyło. I to z kilku powodów. W moim życiu brakowało 20 minutowej komedii, a sitcom z 2009 roku bardzo miło wspominam i słyszałem, że z czasem staje się jeszcze lepszy. Z wielkim zaskoczeniem odkryłem, że twórca Better Off Ted odpowiada teraz za netflixowe Santa Clarita Diet. I teraz zupełnie się nie dziwię czemu Victor Fresco staje się coraz bardziej popularnym producentem.

Na 20 minutowym odcinku pośmiałem się co niemiara. Niemalże każda scena była dobrym powody by co najmniej się uśmiechnąć, a czasem wydawałem nawet dźwięki podobne do chichotu. Powracające gagi, dziwaczny humor, niezwykle sympatyczni bohaterowie, żarty działające na podstawie kontrastu i bardzo pozytywne przesłanie. Świetnie się bawię. I nawet nie wiem która scena była moją ulubioną - kradnięcie kremówek lub intensywne pracę nad sztucznym mięsem. Na pewno wiem, że chcę więcej Portii de Rossi w moim życiu. Będzie trzeba nadrobić Arrested Development.

Inne:
- Rufus z Timeless w serialu sprzed 8 lat grający naukowca, tego się nie spodziewałem. I gdyby nie charakterystyczna barwa głosu nie powiedziałbym, że to on. 

OCENA 4.5/6

Better Off Ted S01E03 Through Rose Colored HAZMAT Suits
Jako satyra na korporacyjne życie Better Off Ted jest przezabawne. Niby odcinki mają tylko dwadzieścia minut, a udaje się w nich strasznie dużo uchwycić. W tym moim ulubionym motywem było wykorzystywanie dzieci. Żłobek w firmie, rygor, malowanie chodników, opróżnianie koszy jako przygotowanie do życia. Wyszło niesamowicie zabawnie. Tak jak Veronica z Rose. Małe dziecko zawsze pomaga, czy to przy zwolnieniach czy podczas wizyty szefa choleryka.

Niezmiennie bawi mnie Linda i jej niedoszły związek z Tedem. Całowanie się w kombinezonach Hazmaru przypominało mi Pushing Daisies. Jednak najzabawniejsze w Lindzie jest to, że ona wcale nie pracuje. Trolluje, bawi się z dzieckiem Tedem i romansuje, jeszcze nic pożytecznego nie robiła.

Najsłabiej wypadają sceny Phila i Lema. Śmieje się, z żartów sytuacyjnych jak i słownych, ale brakuje mi chemii między tą dwójką, a aktorzy są zbyt statyczni by między nimi iskrzyło. Był jednak moment, gdy we dwóch weszli do jednego skafandra, gdy autentycznie się uśmiałem.

OCENA 5/6

Better Off Ted S01E04 Racial Sensitivity
Zeszły odcinek opowiadał o wykorzystywaniu nieletnich, ten podchodzi do sprawy dyskryminacji rasowej. I robi to w sposób prześmiewczy. Wielka korporacja robi wszystko by zaoszczędzić i montuje czujniki ruchu niewidzące czarnych. Jak rozwiązać problem? Zatrudnić białych chodzących za czarnymi! Do tego biali pomagają rozwiązać problem wmawiając, że są również prześladowani i to wszystko zasługa czarnych. Po drodze montują też krany z wodą widzące tylko ciemną karnacje skóry jako półśrodek mający rozwiązać problem. Spirala absurdu im bliżej końca tym jest śmieszniejsza, a katastrofie można zapobiec tylko wracając do starego systemu. Perfekcyjnie to wykonano. Przywiązano się nawet do detali tła gdy na drugim planie czarnoskóry statysta miał swojego białego.

Z pozostałych wątków dalej śmieje się z Lindy która nie robi nic pożytecznego. Romansuje sobie z dawną miłością by wzbudzić zazdrość w Tedzie. Strasznie lubię tą parę gdzie oboje chcą być ze sobą i nie robią tego z bezsensownego powodu. Jest też Veronica, władcza szefowa nie cierpiąca zdania innych. Kocham Portie de Rossi.

Inne:
- reklamówka firmy chwaląca się różnorodnością z marginalną ilością mniejszości etnicznych. Idealnie pasowało do całego odcinka. 

OCENA 5/6

Better Off Ted S01E05 Win Some, Dose Some
Odcinek odrobinę przeszarżowany w wątku Lindy. Roztrojenie emocjonalne w wyniku nieumyślnego odurzenia narkotykami przez Lema i Phila momentami wypadało bardzo zabawnie. Seria komplementów wobec Veronicy, zemsta czy porwanie dziecka wypadło nieźle, całość jednak wypadła zbyt długo i męczyła momentami.

Najlepszy żart odcinka? Tutaj nie mogę się zdecydować toksyczne kuchenki na baterię słoneczne lub Veronica mówiąca "Wrong" How should I know what's wrong? I'm not some Greek philosopher." Jak tu jej nie kochać? Rywalizacja z Tedem, chęć wygrania za wszelką cenę, nawet jeśli trzeba pokonać dziewczynkę na wózku.

Inne:
- czy mi się wydaje czy w Veridan zamiast na drzwiach tabliczki zamiast imienia i nazwiska mają alfanumeryczny kod pracownika?

OCENA 4.5/6

Better Off Ted S01E06 Goodbye Mr. Chips
Reklamówki Veridan są cudowne, głównie ze względu jak odnoszą się do odcinków. W tym jest mowa o firmie przyjaznej pracownikom, a w międzyczasie Ted zmaga się z bezdusznym systemem, którego nie obchodzi kim jest. Śmieszne było jak planowali włamanie mające przeciążyć systemu, a skończyło się kompletną klapą. Dużo humoru wynikało z sposobu w jaki budowano przez kilka odcinków postaci. I Veronica pokazała swoją pozytywniejszą stroną. Zaraz po tym jak przez pół godziny opieprzała swoich pracowników.

OCENA 4.5/6

Better Off Ted S01E07 Get Happy
Jak dotychczas najsłabszy odcinek. Wciąż się dobrze bawiłem, udanie wykorzystano charaktery postaci i zrobiono z nimi coś innego. Kolejny raz serial naśmiewa się z korporacji wywracając reklamówkę o indywidualności poprzez narzucenie pracownikom jak mają się zachowywać. Niestety. nawet prawiąca z uśmiechem komplementy Veronika w pewnym momencie zbyt spowszedniała. Tak jak zalecający się do niej Phil. Słabo wypadł też wątek Teda próbującego zadowolić mężczyzn po 50, za bardzo stereotypowo.

OCENA 4/6

Better Off Ted S01E08 You Are the Boss of Me
Średniowieczny fight club w piwnicy korporacji. Absurdalny pomysł przywodzący mi na myśl szaleństwa z Community. Tam pewnie zrobiono by LARPA na 20 minut gdzie ważyłaby się przyszłość królestwa. Tutaj było kilka walk, żartów z Phila i Lema i Teda pnący się po drabinie feudalnej z powodu frustracji w realnym życiu. Śmieszna historyjka i tyle.

Gorzej wypadł wątek Lindy i Veronicy zostających przyjaciółkami. Jak w 1x7, był zabawny motyw, który z biegiem czasu zaczynał męczyć. Dziwności Veronicy bywały już zbyt powszechne, wciąż zabawne, ale brakowało czegoś świeższego. Ogólnie trochę się zawiodłem.

OCENA 4/6 

Better Off Ted S01E09 Bioshuffle
Wypadek w korporacji musiał doprowadzić do serii kataklizmów. Cieknący biokumputer spowodował przeprowadzki w biurze przez co doszło do kilku udanych spięć. Podczas dzielenia pokoju przez Lindę i Teda miłość wisiała w powietrzu. Co chwila sobie docinali, ona jak zwykle nie pracowała w przeciwieństwo do niego. Takie proste zestawienie przeciwieństw działa, zwłaszcza jeśli ma się pasującą do siebie dwójkę. Fenomenalnie wypadły krótkie chwilę gdy Ted przeprowadził się do Veronicy. Scena z pistoletem by się rozładować po wizycie u szefostwa skradło moje serce. Udało się też kilka kawałów w laboratorium, zwłaszcza głos boga. Ogólnie bardzo dobre 20 min.

OCENA 5/6

Better Off Ted S01E10 Trust and Consequences
Będę tęsknił za szalonymi pracownikami Veridian gdy skończę drugą serię dlatego rozkoszuje się tym co mam. Ten odcinek wyciągał wszystko co najlepsze z postaci i bawił się niektórymi stereotypami. Jak choćby Veronica pokazująca swoją dobrą stronę oraz Linda powątpiewająca w uczciwość Teda który zarzucał jej kłamstwo. Do tego masa wtrętów niezwiązanych z głównym tematem np. Ted wpadł w oko prawnikowi, najarany Lem i Phil studiujący na uniwersytecie Aruby.

OCENA 4.5/6

Better Off Ted S01E11 Father, Can You Hair Me?
Serial powoli tworzy historię dla swoich postaci. To co było na początku to tylko szkielet, który trzeba zagospodarować. Od dawno było wspominane o problemach Teda z ojcem,  teraz to się wyjaśniło. Nic rewelacyjnego, ale zmotywowało go do działania niezgodnie z swoimi zasadami. Przez co jego biurko porosły włosy po tym jak Phil i Lem pierwszy raz się mu sprzeciwili. Absurdalnie to wyglądało. Również historia Veronicy dotyczyła jej ojca. Dziwna para, co oczywista w tym serialu. Szybkie migawki jak udają normalne osoby czy flashbacki opowiadające o podkradaniu sobie projektów wyszły zabawnie i łamały schemat. I tylko szkoda, że było mało Lindy.

OCENA 4.5/6

Better Off Ted S01E12 Jabberwocky
Niewinne kłamstewko, plotka żyjąca własnym życiem i w konsekwencji rewolucyjny projekt którego nie ma. Kapitalny odcinek naśmiewający się z korporacji zmieniających świat, zwłaszcza podczas prezentacji które nic nie ujawniają. Fajnie też rozgrywano relację Ted/Linda, krępujące uściski i miłe gesty. Również Phil i Lem dawali radę bardzo chcąc pomóc Tedowie. Szkoda tylko, że odcinek nie zrobił podkładu pod finał sezonu.

Inne:
- kuloodporne talerze i samozapalające się talerze. Veridian, zawsze na straży innowacyjności. 

OCENA 5/6

Better Off Ted S01E13 Secrets and Lives
Rewolucyjny program do wykrywania twarzy zmienia życie bohaterów. Przynajmniej na ten jeden odcinek. Na jaw wychodzi dodatkowe zajęcie Veronicy - asystentka magika (!) co prowadzi do komicznych sytuacji i rewelacyjnego występu. Phil zyskuje pewność siebie i ma jedną średnią zabawną scenę. Natomiast Linda zdaje sobie sprawę, że chcę być z Teda i się okłamuje gdy on umawia się z jej koleżanką. Ogólnie odcinek zabawny, mocno skupiający się na postaciach, ale nie licząc Veronicy bez większych szaleństw.

OCENA 4.5/6

Better Off Ted S02E01 Love Blurts
Będą/nie będą ze sobą Lindy i Teda oraz dogryzanie sobie z tego powodu było bardzo zabawne na początku S01. Z biegiem czasu spowszedniało przez co już tak nie śmieszy. Dalej są fajne momenty jak jej naśmiewanie się z wymyślonego języka Teda, ale chciałoby się żartów na inny temat. Dobrze, że jest Veronica i jej odbiegające od normy zachowanie. Tym razem zażyczyła sobie spermy Lema., który bał się powiedzieć nie i pobiegał do Teda. Ogólnie fajny główny motyw odcinka, potomstwo i łączenie w pary, który nie wszędzie bawił tak samo. Przy czym nie było scen żenująco słabych czy wręcz nieśmiesznych.

OCENA 4.5/6

Better Off Ted S02E02 The Lawyer, The Lemur and the Little Listener
Tym razem motywem spinającym odcinek były dzieci. Ted wykorzystywał Rose by dowiedzieć się o firmowych ploteczkach, kto zostanie zwolniony, kto chcę zdradzić, wiadomo, dzieci gadają. Momentami bardzo zabawne, w końcu duża firma traktuje przedmiotowo dzieci. Była też Veronica która robiła to bez żadnych skrupułów. Czemu chciała ocalić swoich pracowników? By nie wyjść dzięki temu słabo.

Bardzo przewrotnie wyszła historii książeczki dla dzieci pisanej przez Lindę. Ukrywa ją przed Veridian by wpaść w łapy innej korporacji, która wykorzystuje jej lemura by promować piwo dla dzieci w Chinach. Jak to mówi Veronica, taki piękny kraj bez ograniczających norm, nawet można kogoś zabić.

I tylko historia Lema o płaceniu za seks w biurze nie trzymała się tematu i była nieśmieszna.

Inne:
- Phil odwiedza Lindę w domu, Veronica wpada do Teda i Rose, czyżby serial lekko zmieniał swoją formułę? Przydałaby się jeszcze fabuła zamiast ciągu skeczu co odcinek.

OCENA 4.5/6

Into the Badlands S02E03 Red Sun, Silver Moon
Sunny przemierzając bezdroża trafia na Małego Johna na moście. Zamiast klasycznie walczyć z nim o prawo do przeprawy sprzymierzają się przeciw bandytą. Okazuje się być to inny siepacz który uciekł od swojego barona w poszukiwaniu sensu życia. Rozmawiają o przeszłości i przyszłości, sensie życia i zabijania, o przeznaczeniu które za nim podąża. O tym, że Mały John wciąż czeka na swój tysięczny tatuaż, jak popadł w szaleństwo przez zabijanie jakie dokonał całe życie. Jak szukał godnej osoby by dopełnić nią okrągłą liczbę lub zginąć z jego ręki. Uważa, że Sonny będzie kimś takim. Into the Badlands mocno zahaczyło o filozofię, moralność i ludzką psychikę. Znowu też odwołuje się do bogów, tym razem ludzie którzy odbierają życie utożsamiają się z nimi. I nie wiem czy mi się to podoba. Chyba wolałem prostszą historię zamiast rozmawiania o tego typu sprawach. Nie pasuje to do tego serialu. Chociaż kto wie, może im dalej lepiej wpasują takie motywy.

Gdzie indziej się nie bili. To jest ważne, trzeba wytknąć coś co mi się nie podobało. Wdowa i Waldo udają się na Konklawe. Długie i nastrojowe sceny o niczym tzn. trochę o Waldo poszukującym swojego miejsce i jak to boją się zasadzki, ale to wszystko. Nudno też u Barona który jest coraz dziwniejszy, a Val ukrywa przed nim postępującą chorobę. U MK tradycyjnie męczące momenty z młodzikiem wsadzającym nos w nieswoje sprawy. Odkrywa, że w klasztorze prowadzone są niebezpieczne eksperymenty i uwodzi Ava. Słabo.

Ogólnie bardzo narzekam, ale odcinek mi się podobał. Rozczarowanie wynika już po seansie, z braku prawdziwe mięska. Umiejętnie stopniował napięcie, walka Sunny'ego była widowiskowa, a zdjęcia znowu były śliczne. Nawet te rozmowy o zabijaniu i filozofia życia Siepaczy pasowały do nich charakterologicznie. Tylko brakuje lepszego balansu w tym wszystkim.

Inne:
- serial dostał zamówienie na 3 sezon, tym razem składający się z 16 odcinków. AMC pokłada duże nadzieje w serialu, a ja się boję, że wydłużenie serii negatywnie się na niej odbije. I czy znowu będzie trzeba czekać ponad rok na premierę?

OCENA 4.5/6

Prison Break S05E04 The Prisoner's Dilemma
Im bardziej niedorzeczny Prison Break tym przyjemniej się go ogląda. Ostatnie sceny były tego kwintesencją. Lincoln załatwił cały oddział ISIS z działka zamontowanego na samochodzie, kumpel Micheal załatwi Abu Ramala w najbardziej frajerski sposób, a całość nagrała się na telefon przez co cała ferajna jest liście śmierci ISIS. Przy tym twist z mężem Sary będącym Posejdonem to najbardziej logiczne rozwinięcie fabuły. Nie zdziwiłbym się gdyby za tydzień Kellerman nie okazał się wcale martwy.

Cały odcinek znowu mnie niesamowite tempo gdzie akcja przeplata się z absurdami i naciąganymi do samych granic planami, które tak na prawdę działają dzięki modlitwie i aberracją fizyczno logicznym. Fabularnie ucieszyła mnie ucieczka z więzienia, trochę ciasno się już robiło w tych murach. Może dzięki temu uda się lepiej poznać kumpli Michaela. I zanurkować głębiej w tajemnie sezonu. By spektakularnie rozbić głowę o betonowe dno.

Inne:
- Linc gania 3/4 odcinka za kluczami, które ostatecznie okazują się niepotrzebne. Przy okazji naraża życie dziecka by oszukać ISIS. Nie ładnie. 

OCENA 4/6

The Flash S03E19 The Once and Future Flash
Barry postanawia nagiąć reguły czasoprzestrzeni i wyrusza w przyszłość by dowiedzieć się jak pokonać Savitara. Tam dowiaduje się, że nie dotrzymał obietnic, wszyscy są nieszczęśliwi, miasto potrzebuje ochrony i tylko optymizm Flasha może ich zmienić. Momentami zgrzytałem zębami z powodu naiwności scenariusza. Wszystkie rozmowy miały pokazać jak ważna jest Iris i jak jej brak wpłynie na innych. Szczególnie Barry'ego. I ja teraz mam nadzieje, że ją zabiją, dałoby kopa scenariuszowi. Znając życie pewnie Catlin zostanie wypisana z serialu. Akurat jak robi się z niej ciekawa postać. W odcinku zdenerwowała mnie jeszcze jedna rzecz. Barry przypył do przyszłości i otrzymuje magiczny artefakt do pokonania Savitara. Trochę to jak oszukiwanie, odbierające trochę inteligencji postaciom. Jako widz chce oglądać jacy są sprytni i uparci mimo przeciwstawieństw losu, a nie odnoszą zwycięstwo dzięki szczęśliwym zbiegom okoliczności.

Udanie wyszły też niektóre kameralne sceny gdy Barry powoli dowiaduje się jakim stał się dupkiem. Takie coś ciężko ogląda się przez 40 minut, ale w małych dawkach na gruncie emocjonalnym to działa. Oglądanie zdewastowanego Cisco było udręko, zwłaszcza po flashbackach.

Inne:
- Killer Frost poznała prawdę o Savitarze. Barry Allen z przyszłości? Niech to będzie Barry Allen. Wszyscy tylko nie Julien.

OCENA 4/6 

niedziela, 23 kwietnia 2017

Serialowe podsumowanie tygodnia #227 [17.04.2017 - 23.04.2017]

SPOILERY

24: Legacy S01E12 11:00 P.M. - 12:00 A.M.
Przykro się robi człowiekowi gdy musi oglądać swoją ulubioną markę tak bezczelnie gwałconą przez scenarzystów. Nie potrafię znaleźć pozytywów w finale sezonu, chciałbym coś pochwalić, napisać o tym co mi się podobało, ale jedyną rzeczą która mnie uszczęśliwiła były napisy końcowe. Wreszcie, po dwunastu zupełnie niepotrzebnych odcinkach można odpocząć. Przynajmniej do przyszłego sezonu który oczywiście będę oglądał.

Nie licząc pierwszych paru minut i przeciętnego starcia Tony vs. Eric finał był przegadany i nudny. Z pewnym szokiem myśląc, że zbliża się koniec zegar pokazał połowę odcinka. Aż jęknąłem z rozczarowania. Potem było jeszcze gorzej. Długie rozmowy o niczym, zero napięcia i plot twisty będące przykładem jak nie pisać scenariusza. W pewnym momencie zacząłem kibicować terrorysta żeby ich wszystkich zabili. Chyba najbardziej rozśmieszyła mnie broń obok związanego Bin-Khalida i to w jaki sposób zginął Nasiri i Rebecca. Absurd.

Najbardziej bolały mnie zwroty akcji. W odcinku jak i w całym Legacy. Dało się je przewidzieć na długo przed tym nim się wydarzyły. Na zasadzie to jest zbyt przewidywalne, kiedyś by w tym miejscu zaskoczyli, teraz zrobią w najbardziej oczywisty sposób. Scenarzyści podejmowali najgorsze możliwe decyzję i na koniec zabili jeszcze bohaterkę która miała w sobie jakąś ciekawą historię.

W serialu przeszkadzała mi też niekonsekwencja. Urywane wątki i porzucanie postaci, które się rozwiało. Issac i Nicole przez pierwszą połowę serii dostali własne wątki, a potem ich usunięto i zapomniano. Tak jak o chłopaku Andy'ego. Był i w pewnym momencie znikł. Zapomniano też o Masucę który pewnie wciąż leży nieprzytomny w jednym z gabinetów siedziby CTU. Nie rozumiem też decyzji podejmowanych przez bohaterów. Czemu Donovan postanowił walczyć o prezydenturę gdy usłyszał o śmierci Simmsa chyba nigdy nie zrozumiem. Mógłbym jeszcze długo, ale nie mam siły kopać leżącego i nieprzytomnego. 


Inne:
- terrorysta od dwóch posługuje się tym samym numerem telefonu. Ja rozumiem uproszczenia scenariuszowe, ale bez przesady.
- Carter jest beznadziejny, nie dość, że znowu schrzanił misję to jeszcze Rebecca przyjęła za niego kulkę i uratowała mu życie.
- 12 godzinny flashforward, a w nim m.in. spotkanie Cartera z żoną i zdanie raportu po akcji. Co w takim razie Eric robił przez ten czas?
- bohaterowie wypadli delikatnie mówiąc blado. Może więc następny sezon z nową obsadą i zmiana formatu na antologię? Przypominam, że bohaterka Yvonne Strachovski mogłaby udźwignąć własny serial.

OCENA 2/6

Chicago Fire S01E08 Leaving the Station
Czasem trzeba powziąć męską decyzję i porzucić jakiś serial mimo sympatii do niego. I tak dziwie się sobie, że wytrzymałem z Chicago Fire aż osiem odcinków. Początkowo chciałem tylko sprawdzić jak to wygląda, złapałem zajawkę i niestety szybko spowszedniało. To już któryś odcinek z rzędu który ogląda się dobrze bez chęci natychmiastowego włączenia następnego. Lubię serialowe uniwersa i przeplatające się historię dlatego smuci mnie, że nie doczekałem do debiutu innych seriali z Chicagoverse. Niektórych bohaterów mocno polubiłem i cicho liczę na powrót do nich.

Sam odcinek miał jeden bardzo ciekawy wątek - traumę Millsa po zobaczeniu poćwiartowanej przez pociąg dziewczynki. Dobrze rozegrano to zwłaszcza na początku gdy widocznie to go przybiło, a koledzy nie potrafili mu pomóc. Końcówka niestety zrobiła się bardzo ckliwa gdy Casey zabrał go w odwiedziny do dziewczyny którą przed laty uratował z pożaru. Oczekiwałem jakiegoś mnie oczywistego rozstrzygnięcia.

Dla przeciwwagi wprowadzono mocno komediowy wątek nienawiści Mocuha do dwóch kanadyjskich rekrutów. Zabawnie, zwłaszcza dzięki żartom Otisa. Prócz tego standard - kłopoty Casey'a z Hallie, nadpobudliwa Dawson, Severide i jego kłopoty z ręką i kłopoty Shay z dziewczyną. Te same wątki rozgrywane od dłuższego czasu. To m.in. przez to tymczasowe kończę przygodę z komendą z Chicago.

OCENA 4.5/6

Nashville S01E06 You're Gonna Change (Or I'm Gonna Leave)
Zabawę w "wskaż jeden serial nie pasujący do reszty" wygrałoby Nashville. Obyczajówka o piosenkarzach country zupełnie nie pasuje do mojej obecnej ramówki. Kiedyś jednak starałem się oglądać wszystkie hitowe nowości, a takie właśnie Nashvill było. Głośna premiera ABC, przychylność widzów i krytyków. Sprawdziłem, podobało mi się, ale nie na tyle by pozostać. Nawet dla Connie Britton którą uwielbiam choćby za Firday Night Lights. I gdyby nie Maszyna Losująca na pewno bym nie wrócił do tego serialu.

Czy po tylu latach mam tutaj czego szukać? Tak i nie. To wciąż nie jest mój serial, tego typu dramy nie interesują mnie nie ważne jak dobrze byłyby rozpisane. A ta taka właśnie jest co potrafię docenić. Momentami nawet wkręciłem się w oglądanie. Bałem się spaceru po gwoździach, a dostałem nagrzany piasek na plaży. Zacząłem nawet sympatyzować z bohaterami i im kibicować, muzyka wpadała w ucho, a fabuła mnie wciągnęła. Może poza historię Juliette i jej romansów z przyszłą gwiazdą futbolu.

To jest bardzo dobrze rozpisana fabułka poruszająca kilka ciekawych kwestii. I gdybym nadrobił wszystko co mam w kolumnie "Do nadrobienia" pewnie bym wziął się na Nashville. Przyśpieszeniu tej decyzji nie pomaga brak serialu na Netflixsie i wciąż pojawiające się nowe odcinki. 

Inne:
- kolejny odcinek z 2012 roku. Spodziewam się w niedługim czasie Last Restort i Boardwalk Empire, które są na mojej liście.

OCENA 4.5/6

Prison Break S05E03 The Liar
Bardzo dobrze zdaje sobie sprawę z nielogiczności i uproszczeń scenariuszowych. Momentami razi tak, że aż oczy bolą. Martwię się wtedy o wzrok i ignoruje to co mi przeszkadza bo dalej się bawię czyli dostaje to czego oczekiwałem. Jest akcja, sympatyczni bohaterowie i wielki spisek który z biegiem czasu jest coraz bardziej pokręcony. To wystarczy. I tylko żałuję, że 24: Legacy nie ma odrobinę tej ikry. Pomyśleć, że przed premierom obu seriali to właśnie PB skazywałem na porażkę.

W więzieniu miało dojść do wielkiej ucieczki. Michael stawia wszystko na jedną kartę i ryzykuję. Patrząc na numer odcinka byłem pewien, że zawiedzie, ciekawiło mnie tylko jak bardzo. I spieprzył. Regionalny lider ISIS chcę go zabić, stracił przyjaciela i wylądował w izolatce. Jest jeszcze wściekły Irlandczyk, który prawdopodobnie będzie go obwiniał za śmierć brata. Szkoda tylko, że nikt z nich nie ma wyraźnie nakreślonego charakteru przez co brakuje napięcia. Przez skupienie się na starych postaciach tylko nimi się mogę przejmować.

W międzyczasie wyjaśniło się co porabiał Michael od swojej śmierci. Pracował dla CIA wyciągając różnych ludzi z więzień na całym świecie. Głupiutkie i utrzymane w duchu serialu. Mogę z tym żyć. Tylko kim jest Posejdon, co z tym wszystkim ma wspólnego Kellerman, tajemnicza blondyna i czemu Michael użył T-Baga?

By podkręcić jeszcze wątek ucieczki dorzucono questy dla Lincolna i C-Note. Kompletnie zbyteczne, szczególnie wizyta w elektrowni. Jakby scenarzyści stwierdzili, że to właśnie Franklina chcemy oglądać. O wiele ciekawsza była historyjka Scheeba którą darzę coraz większą sympatię. Nieustannie szantażowana przez Lincolna pomaga znanemu terroryście bo tylko to potrafi robić, pomagać ludziom. Jak trzeba postawi się też oprawcy. Tylko szkoda, że potrzebuje rycerza w lśniącej zbroi jakby koniecznie trzeba było jej relację Lincem sprowadzić na bardziej intymny grunt.

Na koniec o Sarah. Kiedyś mnie denerwowała, potem jeszcze bardziej gdy oglądałem Sarah Wayne Callies w The Walking Dead. Teraz jej sceny mnie cieszą. Pokazują jak dużo się nauczyła. Wykorzystując swoją inteligencję ucieka dwom zabójcą, łączy Kellermana z hackerskim atakiem i wykorzystuje T-Baga. Stwierdza też, że lepiej walczyć niż się chować. Go Sarah!

OCENA 4/6 
  
Riverdale S01E10 Chapter Ten: The Lost Weekend
Widząc zapowiedź wielkiej imprezy urodzinowej w amerykańskim stylu nastawiłem się bardzo negatywnie do odcinka. Nie lubię tego typu wątków, zazwyczaj wypadają bardzo przeciętnie. Jakże się pomyliłem. Jestem nawet w stanie zaryzykować i stwierdzić, że to był jeden z najlepszych odcinków Riverdale. Impreza była tylko pretekstem do lepszego przedstawienie charakterów postaci jak i zagęszczenia wątku morderstwa. Sekrety wyszły na światło dzienne i pojawiły się nowe pytania. Przyjaciele dowiedzieli się też czegoś nowego o sobie. Jak to wszyscy są tutaj popaprani i dobrze zdają sobie z tego sprawę. Betty, Jughead, Archie i Veronica. Początkowo wydawali się bardzo prostymi postaciami, a z upływem czasu niesamowicie się rozwinęli i oglądanie ich to sama przyjemność. Czwórka w jakiś sposób złamanych osób bardzo się do siebie zbliżyła i to pomaga im przetrwać. I choćby dla tych postaci bym oglądał dalej.

Inne:
- Jonesowie, Cooperowie, Blossomowie i Lodgowie w jakiś sposób wiążą się z śmiercią Jasona. Tylko Andrewsowie pozostają czyści. Podejrzewam, że powrót matki Archiego to zmieni.

OCENA 5/6

The Expanse S02E13 Caliban's War
Jestem pełen podziwu jak jakościowo podskoczył ten sezon. Już pierwszy był bardzo dobry, teraz jest jeszcze lepiej. Zdarzały się momenty z zbyt rozciągniętą fabułą, ale to zaledwie 2-3 odcinki, reszta zachwycała. To jak rozgrywano konflikt miedzy Ziemią i Marsem, jak wypisano Millera, historia Bobbie, społeczny wydźwięk serialu (który zbyt rzadko dostawał głos) i wszystko związane z Avasaralą. Jak dobrze, że następna seria jest już zapowiedziana, a na polskim rynku ma jeszcze zawitać książkowy pierwowzór.

Zadziwiła mnie struktura odcinka. Zamiast zgodnie z zasadami finałów ich w rozmach i bombastyczność postanowiono rozegrać całość bardzo kameralnie. Dwie główne historie działające na zasadzie bottle-episode. Holden uwięziony w ładowni Rocinante z Calibanem oraz walcząca o życie Avasarala z Bobbie na statku Mao. Widowiskowy początek i trzymanie widza w garści do samego końca. Wyszło wszystko. Dialogi odsłaniały coś nowego o bohaterach, mówiły o ich przekonaniach i tym jakimi są ludźmi. Mi się szczególnie podobały rozmowy Amosa z Holdenem i Amosa z Naomi podkreślające zmianę w Amosie i wskazujące jaką drogę może jeszcze obrać. Zadziwił mnie też bardzo naturalny humor, szczególnie z udziałem Bobbie. I urzekła reżyseria - w ostatnim ujęcia oraz podczas długiej podróży po kadłubie Rocinante na jednym ujęcie.

 Trochę zabrakło mi opowiadania szerszej historii. Jedna, dwie sceny o wojnie Ziemi z Marsem zwiększyłyby poczucie skali historii jaką opowiada serial. Zamiast tego jako bonus poza głównymi postaciami dorzucono dalszy ciąg wyprawy badawczej na Wenus. Pięknie wizualnie zwieńczono ten wątek i wprowadzono na arenę nowe zagrożenie. Protomolekuła niczym Doktor Manhattan rozkłada na części pierwsze statek łamiąc przy tym prawa fizyki. Jak tu nie czekać na ciąg dalszy? Ta scena też pięknie komponowała się z wzruszającą muzyką i słowami Naomi przyznającej się do pozostawienia protomolekuły. To było też podsumowanie historii człowieczeństwa i ciągłych wojen co wcale nie wypadło pretensjonalnie. 

To będzie długie oczekiwanie na nowy sezon, z pewnością zdążę się stęsknić za bohaterami których tak bardzo polubiłem. Prawdopodobnie z tęsknoty odpalę jakiś inny sezon w kosmosie mimo, że nie będzie miał tak pięknych widoczków i historii jak ten.

OCENA 5.5/6

True Detective S02E03 Maybe Tomorrow
Oglądanie serialu kilka lat po premierze ma zasadniczą wadę - ludzie doszli do konsensu czy jest to dobra czy zła produkcja i choćbym nie wiem jak chciałbym sobie wyrobić zdanie zawsze czyjeś opinie będą wpływały na moją. I tak oglądając True Detective nie tworzy własnych refleksji na temat tego co zobaczył, a myślowo polemizuje z krytyką serialu. Przeszkadza mi to, odbiera część z przyjemności oglądania przez co źle się z tym czuję. Nie wiem też czy to co widzę jest rzeczywiście złe i mi się nie podoba czy chcę je uznać za złe bo ktoś powiedział, że takie jest. I weź tu człowieku bądź teraz mądry i oceń co zobaczyłeś.

Najprościej będzie ograniczyć wrażenia do minimum. Napiszę, że mi się podobało, ale miałem pewne problemy. Razi mnie sztuczność całości, niepotrzebne i zbyt długie dialogi i ślamazarność śledztwa, która ani trochę nie jest ekscytujące. Za to podobają mi się wątki poszczególnych postaci, to z jaką pewnością są rozgrywane i jak scenariusz kurczowo trzyma się zasady show dont tell. Każdy ma swoje problemy, gliniarze są stawiani przeciwko sobie, przełożeni wymagają niemożliwego, a demony przeszłości co chwila nawiedzają. Większość z nich chcę też udowodnić, że są innymi ludźmi za których ich uważają. Po tych trzech odcinkach wiem jedno - jestem ciekaw jak skończą, a to przecież najważniejsze. Kto zabił i co wyniknie z całej intrygi? To jest mi akurat obojętne.

OCENA 4.5/6

wtorek, 18 kwietnia 2017

Serialowe podsumowanie tygodnia #226 [10.04.2017 - 16.04.2017]

SPOILERY

24: Legacy S01E11 10:00 P.M. - 11:00 P.M.
Nawet nie chcę mi się komentować. Okropne dialogi kontratakują, jakby bohaterowie mieli wygłaszać już gdzieś zasłyszane formułki które nie wnoszą nic nowego do opowieści. Carter krzyczący "Mieliśmy plan" i nie rozumiejąc co się stało wyglądał bardzo żałośnie, kto by się spodziewał, że terroryści będą przygotowani na zasadzkę. Rozmowy z Donovanem równie ciężkie, szczególnie ta o mrocznym pasażerze i przyciąganiu do pracy w CTU. Momentami było bardzo ciężko.

Serial próbuje stawiać trudne pytania, ale średnio mu to wychodzi. Jak daleko można się posunąć by zapewnić bezpieczeństwo państwu? Czy porwanie dziewczynki jest dozwolone by złapać terrorystę? Trudne odpowiedzi? Niekonieczne bo wszystko jest wykrzyczane prosto w twarz z subtelnością rottweilera. Jednoznaczna granica między dobrymi i złymi i robienie kurtyzany z logiki przez co zamiast zastanowić się nad problemem jest agresywne rozmasowywanie much na czole. Dodatkowo serial do galerii przeciwników w sezonie dopisał Azjatów. Obok Afroamerykanów, muzułmanów, Czeczeńców i Latynosów. Jest też zły policjant, ale równoważony przez występującego w zestawie bardzo dobrego i ufnego policjanta więc się nie liczy.

Musze jednak przyznać, że po tym jak wynudziłem się 3/4 odcinka udanie rozegrano cliffhanger przed finałem. Szczególnie dla weterana marki. Na przeciwko siebie postawiono Tony'ego i Cartera, a w tle Andy próbuje pomóc i nawiązać kontakt z Almaidą. Jedyne moment gdy poczułem coś więcej niż przeciętne zainteresowanie.

OCENA 2/6

Alphas S02E01 Wake Up Call
Dziwnym trafem wyjątkowo często maszyna losująca wyrzuca mi seriale porzucone w 2012 roku. Falling Skies, The Killings, Suits i teraz Alphas. Nie powiem żebym był specjalnie podekscytowany powrotem do tego serialu. Pierwszy sezon zapamiętałem jako przeciętnego klona Heroes/X-Men z sympatyczną zgrają bohaterów mimo całkiem pochlebnych notatek z tamtego okresu. Zapamiętałem go też z powodu gościnnego występu Summer Glau. Takie rzeczy zawsze zapadają w pamięci. Jak wyglądał powrót do serialu po pięciu latach przerwy? Całkiem znośnie.

Rosen zamknięty w zakładzie psychiatryczny, świat nie został przekonany do istnienia Alf, Harken i Hicks wciąż pracują dla rządu, a Nina i Rachel wróciły do starego życia gdzie jedna jest grifterką, a druga nie wychodzi z pokoju. Jak to bywa w serialach tego typu trzęsienie ziemi tego rodzaju trwa zaledwie jeden odcinek, na końcu wszystko wraca do dobrze znanego zespołu polującego na serialową odmianę x-menów. Nie mam wiele przeciwko bo całość oglądało się znośnie. Dobrze rozpisane dialogi, wątki osobiste przemycane w krótkich scenkach i fachowo zrealizowane sceny akcji na których parę razy się uśmiechnąłem. I tylko bardzo asekuranckie podejście do całości mi przeszkadza jakby scenarzyści bali się wyjść poza dobrze znane ramy. Taki urok procedurali. Jedyna nadzieja w terrorystycznym zagrożeniu Parisha, ale to i tak zapowiada polowanie na Alfy.

Czy będę oglądał dalej? Nie sądzę. Jeśli serial zostanie wylosowany nie będę się martwił tak jak przed seansem tego odcinka. Jeśli do tego nie dojdzie też się nie obrażę. Zaoferował mi przyjemnie spędzone 40 minut, ale to samo mogę powiedzieć o zeszłotygodniowym Suits. Brakowało mi czegoś co mogłoby mnie skłonić do głębszej refleksji. Rosen opowiadający o tym, że Alfy wcale nie są gorsze od ludzi i inność jest czymś zupełnie normalnym wypowiada dobrze znane słowa Xaviera wałkowane od dziesięcioleci.

OCENA 4/6

Chicago Fire S01E07 Two Families
Solidny odcinek, zachował standard serialu, ale mam wrażenie, że było więcej niepotrzebnych scen niż zazwyczaj. Prócz świątecznego indyka i testu narkotykowego brakowało wyróżniającego motywu. Najwięcej mogło się zmienić u Severide, niestety scenarzyści z klasą pismaków telenowel przeciągają ten wątek. Na szczęście osobiste historię poszczególnych strażaków dały radę, szczególnie ostatnie minuty, które skupiły się na pracujących na remizie osobach. Jak bardzo ich życie jest pokomplikowane przez pracę i jak dużo dają inny. Podobał mi się też motyw młodego kręcącego się w okół pożarów gdy komendant zaczął go podejrzewać o skłonności pirotechniczne.

OCENA 4/6

Into The Badlands S02E02 Force of Eagle's Claws
Może się pośpieszę, ale napiszę to już teraz - nie spodziewałem się, że serial tak bardzo będzie mi się podobał w tym sezonie. Wciąż zdarzające się dłużyzny i niepotrzebne dialogi bardzo nie przeszkadzają. Gdy jednak lepiej rozpisane postacie dostają więcej czasu lub jestem raczony scenami akcji to serial ma całą moją uwagę. Przeszkadza mi tylko poszatkowanie fabuły gdzie poszczególne wątki zbyt słabo na siebie oddziaływają.

Drugi odcinek może potraktować jako drugą część premiery sezonu skupiający się na innych bohaterach. Pokazano Quinna przygotowującego się do wojny i posługującego się religijną retoryką. Charyzmy odmówić mu nie można. Sympatyzować też nie. Zwłaszcza podczas momentów gdzie molestuje Veil i uznaje Henry'ego za swoje dziecko. Duże problemy z główką zapewne nie przeszkodzą mu realizować swoich planów i będzie realnym zagrożeniem. Oby jak najszybciej wieść o jego cudownym przeżyciu dotarła do syna i Wdowy.

Zupełnie pominięta w 2x1 Lydia również dostała sporo czasu. Tutaj też występuje "boski" wątek. O ile Quinn traktuje się za ich pomazańca tak jego żona żyję w komunie będącej ich sługami. Hipisowska sekta wygląda dziwnie, zwłaszcza gdy nie chcą się bronić przed bandytami bo "tylko bogowie mogą odbierać życie". Czyli nomadzi którzy ich napadli byli wysłannikami boga? Absurdalna filozofia życiowa, ale tak jest z każdą religią. Niemniej prowadzi to do konfliktu pokoleniowego w którego centrum jest Lydia szukająca własnego miejsca między ojcem i synem. Poza tym Lydia pokonująca dwóch bandytów wyglądała kozacko.

Poza udaną (jakby w tym serialu były nieudane) sceną akcji Sunny i Bajie dostarczyli kilku komediowych perełek. Może nie pasuje to zbytnio to ponurego i brutalnego settingu serialu tak nie mogłem się przestać uśmiechać gdy tylko Nick Frost zaczął się odzywać. Albo podczas łapania szczura. Lub otwierania zamka wytrychem podczas gdy Sunny walił w niego od kilku minut kamieniem. Dobrze się bawię licząc przy tym na większy plan dla tej postaci poza uosobieniem deus ex machiny mającej zapewnić Sunnym powrót na Pustkowia.

Najbardziej poszkodowaną w odcinku była Wdowa. Dostała małą scenkę gdzie dowiaduje się o zbliżającym konklawe czyli szczycie baronów. Kolejny motyw nasuwający mi skojarzenia Into The Badlands z komiksem Lazarus. Wyjaśniła się też jedna rzecz - Wdowa na prawdę wieży w swoją wizję równego społeczeństwa które kreuje, nie jest to środek pozwalający zyskać jej coraz większą władzę. Tylko czekać na brutalną konfrontację z rzeczywistością.

Na koniec akapit o MK. Na koniec bo dalej jest to najmniej lubiana przeze mnie postać zupełnie nie pasującą do snutej opowieści. Konfrontuje się z własnym sobą w narkotycznej wizji i przegrywa ten pojedynek. Teraz będzie próbował do skutku by pokazać jaki jest z niego bohater na którego jest kreowany. Serial mówi o tym zamiast pokazywać. Mistrzyni bierze go na ucznia, ale czemu, tego nie wiadomo.

OCENA 4/6

Prison Break S05E02 Kaniel Outis
Historia jest absurdalna, realia walki z ISIS jak z popowego teledysku, a zwroty akcji są równie absurdalne co mało zaskakujące. Mimo wszystko ogląda się to dużo lepiej niż 24: Legacy. Serial nieustannie przykuwa do ekranu, umie wykorzystywać budowanie napięcie i nawet akcja mimo swojej umowności daje frajdę.

Michael jako terrorysta w Jemeńskim więzieniu to niezwykle absurdalny pomysł. Tak jak cała afera z tym związana. Czemu to się dzieje? Nie wiadomo. Czy Michael jest wrabiana czy pomaga agencji rządowej, a może sam prowadzi jakąś grę? Nie wiem, ale im głupsze będą odpowiedzi tym dla mnie lepiej. Komiksowa opowieść pasuje do stylistyki serialu.

Bieganie po terytorium opanowanym przez ISIS troszkę mnie wymęczyło. Za dużo bezsensownych rozmów jacy to oni straszni, wszyscy to przecież wiedzą. Lepiej jakby pokazano scenę lub dwie z T-Bagem lub Sucre. Jak już ich zatrudniono i występują w czołówce to niech będą bohaterami tej historii.

Inne:
- doceniam scenerię zniszczonego wojną Jemenu, miła odmiana po nudnej, zurbanizowanej Ameryce.
- Michael opisywany jako bezwzględny manipulator? A czy on nie był empatą troszczącym się o innych?

OCENA 3.5/6

Pitch S01E03 Beanball
Kolejny odcinek który dobrze się oglądało. Mimo to rezygnuję z nadrabiania, dobry serial to za mało by przy nim zostać wiedząc ile jeszcze jest dobra do odkrycia. Zwłaszcza, że po napisach końcowych nie mam przemożnej ochoty odpalenia dalszej części.

Beanball z dotychczas obejrzanych odcinków najmniej mi się podobał mimo dużej uwagi poświęconej meczowi i wpasowywaniu się Ginny do drużyny. Przeszkadzały mi pozornie niezwiązane z teraźniejszą historią flashbacki których sens został wyjawiony na końcu. Co okazało się rozczarowaniem i zapowiedzią nudnego wątku. Dużo ciekawsze rzeczy działy się w pobocznych wątkach. Zwłaszcza u Ala próbującego zachować posadę. Było też trochę niewymuszonego humoru co zawsze warto docenić.

OCENA 4/6

The Expanse S01E12 The Monster and the Rocket
Przyznaje końcówka odcinka mnie odrobinę wzruszyła. Lunatyk mógł zabrać tylko połowę z oczekujących na ratunek ludzi. Przed statkiem zaogniła się sytuacja, doszło do zamieszek i pani kapitan postanowiła odlecieć bez ryzykowania. Naomi nie mogła się na to zgodzić, wyszła, powiedziała prawdę, a ludzie w ramach współpracy przepuścili dzieci i najbardziej potrzebujących. Piękny wyraz ludzkiej solidarności. Nawet ogarnięty manią Holden odpuścił polowanie by pomóc ludziom. Takie optymistyczne akcenty bardzo są potrzebne i równoważą okrutność ludzkiej natury. Właśnie to było głównym motywem odcinek. Meng mówi, że ludzie widząc coś nowego chcą to niszczyć, a spotkanie polityków Ziemi i Marsa dotyczy technologii, która jak sami zaznaczają służy przede wszystkim wojnie. Chciałbym żeby serial częściej wychodził poza swoją formułę i zadawał pytania dotyczące dualności ludzkiej natury.

Udanie poprowadzono wątek Errinwrighta. Wygląda na zrezygnowanego, jakby pogodził się z swoim losem. Ostatecznie postanawia dalej walczyć, wszystko w imię Ziemi. Nie sądzę żeby realizacja odcinka oszukiwała dając przesłanki o jego przyszłym samobójstwie. Tutaj doszło do zmiany decyzji, do ostatniej chwili nie był zdecydowany co należy zrobić. Ostatecznie zabija ministra Marsa, niszczy ich okręt wojskowy lecący po protmolekułę i ryzykuję wojną. Stawia też warunek Mao by zabił Avarasalę. Nieźle się namieszało na koniec sezonu.

Inne:
- XXII wiek, a ludzie wciąż używają takich samych maszynek do golenia, smutna ta wizja przyszłości
- strach Avarasali przed wylotem w kosmos był zabawny ale słowa o różnicy między starymi, a młodymi opuszczającymi Ziemię takie prawdziwe. Zwłaszcza porównując je do tęsknoty Piotra za dobrami wytworzonymi na Ziemi.
- Bobbi zapychająca się kanapkami z ogórkami była słodka i ta jej mina w tle gdy słyszy przeklinającą Avarasalę.
- cliffhanger ładny - protomolekuła na pokładzie Rocinante. W sam raz na finał.

OCENA 5/6

True Detective S02E02 Night Finds You
Jestem niemal na bieżąco z obecnie oglądanymi serialami więc czas ponadrabiać zaległości. Na True Detective padło z kilku powodów. Dwa najważniejsze to ilość odcinków i zapowiedź prac nad kolejną serią. Siedem odcinków powinno szybko zlecieć jeśli poziom będzie odpowiedni. Czytaj lepszy niż teraz. To nie był specjalnie męczący powrót, ale oczekiwałem czegoś więcej. Chyba najbardziej przeszkadza mi sposób rozpisania śledztwo, to że dzięki obserwowaniu drugiej strony jako widz wiem więcej od detektywów przez co tajemnica nie chwyta tak jak powinna. Jeszcze jakby postacie to w pełni rekompensowały to bym zrozumiał. Wszyscy są w jakiś sposób zniszczeni przez życia, a dwóm na trzech śledczych nie układa się w związkach. Brakuje mi też trochę większej ilości rozmów między nimi i mam nadmiar innych dialogów. Czuć literacki styl opowieści Pizzolatto. Czasem chwyta, czasem odrzuca. Zdjęcia i muzyka wciąż daje radę, a zakręcenie zagadki jest odpowiednie.

OCENA 4/6 

wtorek, 11 kwietnia 2017

Serialowe podsumowanie tygodnia #225 [03.04.2017 - 09.04.2017]

SPOILERY
 
24: Legacy S01E09 8:00 P.M. - 9:00 P.M.
Na prawdę nie wiem czemu to sobie robię i oglądam kolejne odcinki tego paszkwila. Nic mnie tutaj nie interesuje. Bohaterowie, fabuła, sceny akcji. Jedynie sentyment do marki, co jest bardziej przekleństwem niż błogosławieństwem. Zdarzają się znośne momenty, gdy zapominają o wszystkich wadach, ale to tylko cisza przed falą tsunami. Tutaj szczytem głupoty był szantaż szefa ochrony CTU. Który się powiódł bez większych problemów. Nielogiczna motywacja sprawia, że wątek odbicia Bin-Khalida jest dziurawy jak przestrzelone sitko pełne sera szwajcarskiego. Dobrze, że przynajmniej dano kilka wybuchów na koniec i twist z Nasirim oraz porwanie Donovana. Zagęsci to trochę atmosferę na trzy ostatnie odcinki.

Osobny akapit dla Cartera. Nie żeby go pochwalić, wręcz przeciwnie. Znowu na uboczu, zajmuje się rozbrajaniem bomby, a główne wydarzenia dzieją się obok niego. Dawno nie stworzono tak mało potrzebnego głównego bohatera. Odbiór jego historii utrudniają jeszcze problemy małżeńskie których nie chcę się oglądać. Scenarzystę który uznał to za wartościowe powinni oddelegować do opery mydlanej.

Inne:
- terrorystka strzela do dwóch agentów CTU po czym sama dostaje kulkę. Co robią pozostali agenci? Sprawdzają czy ona żyję mając w poważaniu swoich kolegów.
- CTU to najgorsza organizacja przeciw terrorystyczna ever. Kompromitacja za kompromitacją, kret za kretem. Powinni zwolnić szefa kadr i zatrudnić kogoś kto ma jakiekolwiek doświadczenie.

OCENA 2.5/6

24: Legacy S01E10 9:00 P.M. - 10:00 P.M.
Ile do cholery można wykorzystywać ten sam schemat?! Dzieje się coś złego i nagle Carter i Rebecca tracą głowę i działają obok CTU będąc przez nich ściganymi. Już straciłem rachubę, a mowa tylko o dziesięciu odcinkach. A przecież jeszcze w 1x9 był ochroniarz który zrobił to samo. I Andy, który współpracował z Carterem. Irytujące jest oglądanie dziesięć razy tego samego. Tak samo jak oglądanie nieudolności CTU. Wspólna akcja Rebecci i Cartera zakończyła się (niespodzianka!) niepowodzeniem. Fiasko za fiaskiem. Jednak największym fuck upem i zwrotem akcji w stylu 24 było pokazanie żywego Bin-Halida. Szczęście, że Stany istnieją jako państwo przy takiej organizacji.

Mimo tych wad odcinek oglądało się dobrze, głównie dlatego, że pozwolił mi zrozumieć jedną rzecz - Carter nie jest głównym bohaterem. To jest serial i Rebecce, ona robi najwięcej i najciekawiej jest prowadzona. Historia o dzieciństwie Cartera mnie rozśmieszyła zamiast stworzyć nić sympatii. Jednak gdy Ingram szantażowała Khalida przez telefon i zagroziła odejściem lub wkroczyła na boisko nasiąknięte benzyną moja zainteresowanie wzrosła. I tylko moment gdy uciekała przed zbliżająca się ścianą ognia uważam za niesamowicie głupi.

Inne:
- kolejna wolta z głównym przeciwnikiem sezonu. Ziew. Tylko czekać na powiązanie z Luisem.

OCENA 2.5/6

Chicago Fire S01E06 Rear View Mirror
Podobało mi się jak w odcinku poprowadzono dwa podobne wątki osobiste. Dla Dawson i Caseya przyszła ciężkie czasy i powoli pętla na ich szyi coraz mocniej się zaciskała. On musiał radzić sobie z Voightem, którego działania były coraz bardziej agresywne. Ona stawiała czoła komisji dyscyplinarnej i problemem jakie przez to miała w pracy. Jak w dobrej bajeczce wszystko skończyło się happy endem. Zły policjant został aresztowany, a dobra lekarka może dalej ratować życie. Miło się to oglądało. Do tego sporo pobocznego humoru m.in pijany komisarz. Zadziwiająco dobrze mi się to ogląda.

OCENA 4.5/6

DC's Legends of Tomorrow S02E17 Aruba
Gdyby rok temu debiutowały Legendy uważał ten serial za zupełnie niepotrzebny. Teraz, finał drugiej serii udawania, że jest to jeden z najlepszych seriali bohaterskich. Akcja, humor, historia, bohaterowie, wrogowie, dialogi, komiksowość. To wszystko tworzy świetnie sprawdzającą się mieszankę której chcę się jeszcze i jeszcze. Dlatego z wywieszonym jęzorem wyczekuje października i nowych odcinków serialu.

Ja na finał przystało tempo było zawrotne. I tak samo jak S01 tak i teraz czuć było ducha Doctora Who. Szalona podróż w czasie i McGuffin rozwiązujący problem z ostatnich odcinków. Efektownie oglądało się powrót na pole Wielkiej Wojny i interakcję Legend z swoimi wcieleniami. Zaskakujące sceny pełne humoru, ale często też dramatyzmu, jak moment gdy Sarah zdaje sobie sprawę, że zawiodła.

Walka z Legionem była efektowna, a scenarzyści mogli zabawić się i pozabijać swoich bohaterów bo i tak zostaną uratowani na końcu. Dlatego starcie nie miało takiej wagi jak powinny. Mimo to widok armii Zoomów robił wrażenie. Tak jak Zoom zabawiający się w Mortal Kombar i wyrywający serce Rayowi. Przyczepiłbym się do jeszcze jednej rzeczy - sceny walki trochę zawiodły. Kiedyś robiły wrażenie, teraz mocno bez polotu, zwyczajna nawalanka skupiająca się na poszczególnych bohaterach, a nie całej drużynie.

W typowy dla siebie sposób odcinek nie opowiadał tylko o walce z Legionem, ale wewnętrznych zmaganiach bohaterów. Amaya i Nate widząc śmierć swoich ukochanych zdają sobie sprawę, że chcą ze sobą być, a przeznaczenie Amai może poczekać. Ładne konkluzja ich love story. O wiele lepiej wypadła historia Sary. Pierw konfrontuje z przyszłością gdzie doznała porażki, a potem pokonuje własną ciemność, akceptuje rzeczywistość i przepisuje rzeczywistość. Długą drogę przeszła od premiery sezonu gdzie za wszelką cenę chciała zemścić się na Darkhu i przywrócić do życia siostrę. Teraz zachowuje się jak strażniczka czasu, prawdziwa bohaterka.

Cliffhanger był zaskakujący. Pierw happy end po wygranej nad złolami bez żadnych ofiar. Potem odejście Ripa. Znowu. Trochę szkoda, ale serialu udowodnił, że nie jest wcale potrzebny. Finalnie podróż do Los Angeles 2017, a tam futurystyczne budynki i dinozaury. Ładne WTF na koniec wpisujące się w komiksową stylistykę serialu. Czyli cała przyszła seria będzie polegać na naprawianiu czasu? A może też odwiedzaniu kolejnych aberracji i nakładających się na siebie okresów historycznych. Średniowiecze z czołgami? Postapokaliptyczna starożytność? Scenarzyści mogą popuścić wodze fantazji i pognać konia w nieoczekiwanym kierunku.

OCENA 5/6

Into the Badlands S02E01 Tiger Pushes Mountain
Od emisji ostatniego odcinka minęło 15 miesięcy. Przez ten czas zapomniałem historię i cliffhangery. Niemalże z pustką zasiadałem do powrotu. I wcale mi to nie przeszkadzało ponieważ pamiętałem czym zostałem oczarowany - stroną wizualną. Czy to walki czy plany, Into the Badlands zachwyca pod tym względem. Oczarowany patrzyłem jak Sunny próbuje uciec czy jak Wdowa urządza rzeź w rafinerii. Przepiękny balet śmierci w postapokaliptycznym świecie. Nawet fabułą się zainteresowałem, jak Sunny ucieknie z kopalni i czy Wdowa wygra wojnę. I tylko wątek M.K. zupełnie tutaj nie pasuje, a serial niestety dużo czasu mu poświęca.

OCENA 4.5/6

Marvel's Iron Fist S01E01 Snow Gives Way
Ludzie straszyli jaki to słaby jest Iron Fist, a on zwyczajnie przeciętny. Pilotowi daleko do poziomu innych Marveli od Netflixa i jeśli przełknie się parę zgrzytów ogląda się go z zainteresowaniem. Scenarzyści postawili na zagubienie i tak jak Danny tak jest też z widzem. Uczy się wszystkiego na nowo wraz z bohaterem i poznaje świat jego oczami. Trochę szkoda, że nie jest tak jak w Daredevilu, Jessice i Luku, że jesteśmy rzuceni w środek wydarzeń, bardziej podobał mi się tamten sposób prezentowania historii. Tutaj też fabuła płynie powoli tylko, że przez bitą godzinę nie dzieje się wiele interesującego przez co Danny zaczyna irytować. Jest kilka śmiesznych rzeczy, ale to szybko mija. Słabo wypadają też sceny walki. Są dość proste, po takim serialu spodziewałem się więcej pod tym względem. Co mnie interesuje? Jaki jest cel Danny'ego. Po co wrócił do NY? Oby nie po kręciło się to w okół odzyskiwania firmy, a walce z ninjasami. Interesuje mnie też wątek Colleen Wing i jej dojo ponieważ lubię takie rzeczy. Ogólnie całość mocno przypomina Arrowa. Co akurat nie jest dobrą rekomendacją. Oglądać będę oglądał, na szczęście do Defenders jest jeszcze sporo czasu.

OCENA 3.5/6

Marvel's Iron Fist S01E02 Shadow Hawk Takes Flight
Takiego skoku jakościowego się nie spodziewałem. Na początku złapałem się za głowę widząc ponad godzinny odcinek. Wraz z upływem czasu zamiast znużenie moja ciekawość się zwiększała. Zaszczucie w ośrodku dla chorych psychicznie, zagubienie i ponowne przeżywanie swojej traumy, powolne przekonywanie doktora i Joy czy wreszcie rozmowa z Wardem seniorem. Autentycznie byłem zainteresowany tym co się dzieje. Czemu nie można było tak od razu? Czemu Dannym nie miał planu? Zamiast tego zachowywał się jak dziecko błądzące w mgle, chodzące od jednej do drugiej osoby.

Podoba mi się też jak pokazywani są Meachumowie. Na pewno ciekawsi od Danny'ego. Zarządzają firmą i pozornie kochające się rodzeństwo. On jednak ma problemy z kontrolą i utrzymuję tajemnicę przed siostrą. Ona potrafi się mu postawić. Jest tez ich rzekomo martwy ojciec, który ma powiązania z Hand. Powoli rysuje się jakaś intryga. I tylko przeszkadza mi w jak bardzo karykaturalny sposób jest pokazywany Howard.

W dalszym ciągu intryguje mnie Colleen. I może momentami sceny z nią są naiwny i bardzo przewidywalne tak chcę się ją oglądać. Czy to podczas gry miejskiej gdzie pobiła własnych studentów, a potem miała trudności gdy rzucała obraźliwe uwagi w ich stronę. Czy gdy jej świat zaczął kolidować z elitami NY gdy zadała sobie pytania co tam robi. Sympatyczna, prawa i sprawiedliwa.

Inne:
- trochę za dużo ekspozycji i przydługie sceny, niepotrzebne też powtarzania flashbacków z katastrofy jakby na siłę chciano wydłużyć odcinek.

OCENA 4.5/6

Marvel's Iron Fist S01E03 Rolling Thunder Cannon Punch
Dawno nie widziałem tak bezczelnego cliffhangera, no nic trzeba odpalić następny odcinek mimo drugiej w nocy. I nie robię tylko dlatego, zwyczajnie podoba mi się co oglądam. Może nie koniecznie Danny'ego, ale to co się dzieje obok. To jak jest pokazywana Joy, Ward, Harold czy Colleene. Cieszy mnie też występ Hoghart, która jest adwokatem Randa. Jeszcze tylko czekać na Claire i będę w pełni usatysfakcjonowany. Najbardziej podobała mi się walka w klatce Colleene. I może fabularnie jest słabo umotywowana tak muszę przyznać, że była efektowna. Najmniej? Danny odzyskujący firmę, nudne troszkę.

OCENA 4/6

Marvel's Iron Fist S01E04 Eight Diagram Dragon Palm
No tak, cliffhanger został bardzo prosto rozwinięty. Głupio i naiwnie, tak jak większość odcinka gdzie Danny spotyka Harolda i zasiada w radzie nadzorczej firmy. Nienawidzę tego motywu gdy ktoś nieznający się na biznesie wkracza w sam jego środek i na siłę uszczęśliwia wszystkich podążając za swoim kodeksem moralnym. Danny taki właśnie jest, niczym dziecko robi wszystko na co ma ochotę nie przejmując się konsekwencjami. Nic a nic mi się to nie podoba. Do tego jeszcze jeszcze manipulowany przez Harolda. Już wolałbym oglądać batalie sądową, w końcu byłby pretekst by pokazywać jak najwięcej Hoghart.

Serial bardzo chciał naśladować Daredevila i mieć swoją scenę w korytarzu, która zepsułaby moją część internetu. Nic z tego. Był korytarz i walka z przeważającymi siłami, ale zero tutaj finezji w realizacji. Prosta nawalanka. Dużo fajniej wychodzą walki w klatce z Colleen, Mała kobita z problemami z agresją powala dwóch napakowanych typów.

Powoli zawiązuje się też intryga z Hand, które wykonuje swój krok. I ja czegoś tutaj nie rozumiem - po co Rand wrócił do Nowego Jorku skoro nie po walkę z Hand? Jest autentycznie zdziwiony ich obecnością więc ma jakiś powód opuszczenie Kunlun. I oby to było coś innego niż chęć odzyskania firmy.

OCENA 3.5/6

Marvel's Iron Fist S01E05 Under Leaf Pluck Lotus
Claire! Zawsze jest ją dobrze widzieć nawet jeśli tylko na parę odcinków, ale nie obraziłbym się gdyby została do końca sezonu. Ktoś musi w końcu nauczyć Danny'ego życia bo biedak sobie słabo radzi. Kto jak kto Claire na pewno jest w stanie tego dokonać. Cieszy mnie, że mocno jest powiązana z intrygą i to ona opowiada czym się zajmuje Hand. Na Daredevila nie ma jednak co liczyć, a przydałby się.

Sam odcinek nie był jednak interesujący. Miał dużo długich scen i nudził. Nie potrzebnie tworzono też seksualne napięcie między Randem, a Colleen. Jakby między odcinkami ich relację zmieniły się bardziej niż powinny bez zbędnego uzasadnienia.

Chyba najbardziej podobało mi się w tym odcinku, prócz Claire rzecz jasna, to jak była prowadzona Joy. Oficjalnie wspierająca siostra, ale krytykująca brata na osobności. Żałująca podejmowanych decyzji niezgodnie z swoim sumieniem, ale konsekwentnie dbająca o firmę na której jej zależy. Jeśli tak dalej pójdzie to ona zostanie jej prezesem.

OCENA 3.5/6

Marvel's Iron Fist S01E06 Immortal Emerges from Cave
Jakiż naiwny jest ten serial momentami. Prosty scenariusz, tekturowy główny bohater i absurdy utrudniające oglądania. Turniej organizowany przez Hand by Danny mógł uratować Sabinę i trzy kolejne walki, które stoczył to coś bardzo głupiego. Hand tworzy dziwaczne zasady, a on podąża za nimi bez kwestionowania. Dobrze przynajmniej, że można było pooglądać więcej walk niż zazwyczaj. Gorzej, że nie były specjalnie wybitne.

Znowu niż oglądanie Hand i Danny'ego lepiej oglądało mi się to co obok. Ward popadający w coraz większe problemy z narkotykami i Joy która musi radzić sobie z firmą to fajny wątek. Świetne były też sceny z Claire, ale wystarczy, że Rosario Dawson jest na ekranie i jest świetnie.

Inne:
- "W Kunlun miałem najszybszego osła", śmiechłem mocno.

OCENA 3.5/6

Marvel's Iron Fist S01E07 Felling Tree with Roots
Gwiazdą odcinka był Ward. Na skraju psychicznego wyczerpania jest proszony przez ojca o pozbycie się zwłok z jego mieszkania. To i kłopoty w firmie to za dużo, postanawia uciec co okazuje się niemożliwe. Zamiast tego dochodzi do kolejnej konfrontacji z ojcem w wyniku której go zabija. Nie powiem żeby to była dla mnie zaskoczenie, spodziewałem się tego. I trochę szkoda bo przypomina motyw z Luke Cage. Do końca zostało sześć odcinków więc ten zwrot akcji i pozbycie się Harolda z równania może nadać nowej dynamiki. Tylko trochę szkoda tej śmierci bo on był głównym spoiwem Rand z Hand.

Gdzie indziej Dany przespał się z Colleen. Tyle po ślubach czystości i jego honorze. Postanowił też nawiązać sojusz z Triadą i raptem nie ma nic przeciwko rozlewowi krwi. Konsekwentnie rujnuję firmę przez co rykoszet obrywa Joy. Dobrze, że ktoś na spotkaniu rady powiedział mu, że zachowuje się jak dzieciak.

Fabularnie dalej powoli, zwroty akcji są albo przewidywalne albo naiwne, scenariusz ma irytujące wady przez co przez 1/4 odcinka nudzi. Brakuje też wyróżniającej się muzyki. Powtarzalny główny motyw gdy nadchodzi coś dużego zdążył mi się już znudzić. Brakuje mi też historii. Mało się dzieje w porównaniu do innych serialu Marvela od Netflixa. Jeszcze jakby substytuty były wystarczające.

OCENA 4/6

Marvel's Iron Fist S01E08 The Blessing of Many Fractures
Danny, jaki ty jesteś irytujący. Chcesz walczyć z Hand, ale nie masz najmniejszego pomysłu jak to zrobić. Wyprawiasz się do Chin bez żadnego planu, nie wiesz co zrobisz z Gao, w ogóle nie myślisz o przyszłości. Jesteś bronią, która nie jest skierowana w konkretnym kierunku. Przez co sceny z twoim udziałem ogląda mi się tragicznie. I jeszcze kolejny raz powtarzanie formułki i kontroli i opanowaniu, które szkoliłeś przez kilkanaście lat by co chwilę tracić kontrolę i opanowanie. Nie wiem czy scenarzyści chcieli oddać skomplikowany charakter Randa czy zupełnie pogubili się w kreacji postaci. Jeśli się nad tym zastanawiam więc to drugie. Dobrze, że jest Claire, która wie co powiedzieć w każdej sytuacji.

Na szczęście są też Moechemowie, Tym razem zdradzeni przez własną firmę stawiają czoła problemem po swojemu. Joy walczy, przygotowywała się na taką ewentualność wynajmując Jessice Jones. Ward natomiast się podda. Wyrzuty sumienia go dopadają, chcę pieniędzy i spokoju. Nie jest nawet w stanie podjąć decyzji w sprawie opowiedzenie historii ojca siostrze. Coraz bardziej lubię oglądać to rodzeństwo na ekranie.

W odcinku były dwa całkiem udane starcia. Pierwsze to pojedynek na miecze Colleene. Całkiem efektowny i przyjemny dla oko. Druga walka to trochę absurdalna zabawa motywem pijanego mistrza. I mimo swojej naiwności na ekranie wyszło znośne. Głównie dzięki wypowiadanym słowom podważającym Danny'ego jako Iron Fista.

OCENA 4/6

Marvel's Iron Fist S01E09 The Mistress of All Agonies
Co za ciężki odcinek. Przyzwyczaiłem się, że seriale Marvela rozczarowują w tych okolicach, ale na pewno nie spodziewałem się tak słabego jakościowo odcinka. Danny porywa Gao do Stanów i nie ma pojęcia co z nią zrobić. Ona siedzi związana i sączy truciznę do uszu Claire i Colleen. W pewnym momencie nie dało się tego słuchać. Pomysł z serum prawdy był głupi, walka nudna i jedynie końcówka trochę pomogła gdy zatruta Wing zostaje uratowana przez Danny'ego. Po czym jej sensei porywa go i Geo. Może w końcu trafił się ktoś kto wie co robi.

U Meachamów zaskoczenie - Harold wcale nie zginął. Tylko co z tego, że sceny z nim były przy długie i opierały się na dziwności. Ja rozumiem kraykaturalne podejście do złych, ale to co dzieje się tutaj to przesada. Jak scena z lodami i zabiciem asystenta. Przypomina mi to Gotham co nie jest wcale chwaleniem. I Jedynie dowiedzenie się przez Joy o tym, że jej ojciec żyje poprawia sytuację.

OCENA 3/6

Marvel's Iron Fist S01E10 Black Tiger Steals Heart
Co za bullshit. Lubię szokujące zwroty akcji, ale niech będą miały choć odrobinę sensu. Colleen i Bakuto okazali się częścią Hand, tą dobą chcącą naprawić świat. Czyli kalka z Hydry. Odechciewa się oglądać widać takie naiwne zwroty akcji. I jeszcze Colleen od początku ukrywała to przed Dannym. Ich konfrontacja na ten temat wypadła fatalnie. Odcinek odrobinę poprawia Davos z Kunlun mający sprowadzić Danny'ego. Jednak jak myślę jak dalej wyewoluję ten wątek to jednak już nie jest tak ciekawie. U Meachumów również idiotycznie. Harold zabił członka zarządu strzałem prosto w głowę i bez problemu upozorują to na samobójstwo. Joy natomiast cieszy się z powrotu ojca, ale coś podejrzewa. I to mały promyczek nadziei, że nie będzie źle.

OCENA 2.5/6

Marvel's Iron Fist S01E11 Lead Horse Back to Stable
Danny opuścił Kunlun ponieważ zobaczył znak, orła obniżającego swój lot. A ja głupi myślałem, że kryje się za tym większa historia. Sama opowieść o szukaniu własnego miejsca w świecie nie wystarcza. Nawet jako motyw całego serialu. Colleen, Warda i Joy to również dotyczy, to zgrabna klamra dla opowieści jednak nie zawsze dobrze przedstawiona i daleko jej od wątków poruszanych w Jassice Jones i Luke Cage. I chyba to mi najbardziej przeszkadza w Iron Fist, brak tematu przewodniego, trudniejszych sprawe które można by poruszyć. Niby próbuje się akcentować nierówności społeczne czy wyzysk korporacyjny, ale właśnie, to tylko akcenty.

Inne:
- Danny w koszulce Luka, bardzo fajne odwołanie do uniwersum.

OCENA 3.5/6

Marvel's Iron Fist S01E12 Bar the Big Boss
Dziwnie ogląda się ten serial gdy Danny jest tym rozsądnym. Zupełnie nie pasuje to do jego charakteru, nie wynika z drogi którą przeszedł, ale wreszcie nie denerwuje. Ogólnie cały odcinek uznaje za udany. Czuć było napięcie między Colleen, a Davosem gdy musieli ze sobą współpracować przez co oglądanie scen z ich udziałem było bardziej interesujące niż zwykle. UDanie wyszło też kreowanie konfliktu Hand-Ward-Harold i w mieszanie to Danny'ego przez co przez cały odcinek była odpowiednia stawka. Aż się zdziwiłem jak mnie wciągnęło. I nawet walki wyszły całkiem nieźle. Zwłaszcza ta na miecze w strugach deszczu. I wiem, klisza, ale jak zwykle działa. Gdyby zmienić trochę zakończenie to mógłby być udany finał sezonu. Udany jak na ten serial. Wciąż denerwowały dialogi i wyróżnika, ale najważniejsze było - przyjemność z seansu.

OCENA 4/6

Marvel's Iron Fist S01E13 Dragon Plays with Fire
Wreszcie koniec. Nie będę się powtarzał - złe rzeczy wciąż są obecne, dobrych jest niewiele, a serial można wystawiać w muzeach jako przykład przeciętności. Było jednak kilka rzeczy na których parsknąłem z niedowierzania. Smok z Kunlun okazał się wizją przyszłości, symbolicznych strachem, któremu Danny musiał stawić czoła, a jego podróż była ścieżką zaplanowaną przez przeznaczenie. Tak więc Davos się mylił, a Danny nie powinien obarczać, że pozostawił klasztor niestrzeżony. I to mnie smuci bo ja bardzo chciałem zobaczyć smoka w tym uniwersum.

Rozwiązanie intrygi, starcie z Haroldem i poskromienie Iron Fist przez Randa wyszło bardzo naiwnie. W tym wątku podobał mi się zwłaszcza Ward, który zmienił stronę. Przeszedł długą i bardzo interesującą drogą. To właśnie jego i Joy oglądało mi się najlepiej. I ciekawi mnie cliffhanger z jej udziałem - chce zbawić Danny'ego przy pomocy Davosa. Wiem, bez sensu, ale w rękach dobrych scenarzystów można by zrobić dużo dobrego z tą postacią.

Czego życzę sobie w następnym sezonie? Zmiany showrunnera na kogoś z pomysłem, wymiany scenarzystów i reżyserów. I ludzi odpowiedzialnych za udźwiękowienie. Koniecznie też lepszych choreografów. Jak i kaskaderów. Ogólnie poprawić stronę techniczną serialu. 

Inne:
- Danny po powrocie zostaje zniszczone Kunlun, najbardziej przewidywalny cliffhanger ever.
- wciąż nie wyjaśniono do czego służy dziura w centrum NY znana z Daredevila.
- Marvelowy serial z najgorszą ścieżką dźwiękową, to już w Agentach jest lepiej.
- Claire mówiąca Colleen i Danny'emu, że potrzebują psychologa, jak tu jej nie kochać? Jak dobrze, że wraca już w The Defenders

OCENA 3.5/6

Prison Break S05E01 Ogygia
Fala sentymentalnych wznowień seriali sprzed lat była zaskoczeniem. Heroes, The X-Files i 24 zawiedli. Tego samego oczekiwałem po Prison Break. Ci sami ludzie opowiadają kontynuację historii, która była u swego końca ciężkostrawna. I wielkie zaskoczenie bo powrót Prison Break był interesujący. Wciągał od pierwszych minut, dobrze było wiedzieć znane postacie po 7 latach, a cała intryga robi się iście bizantyjska. To wciąż ten sam serial, mający te same wady jak i zalety. Ale ja to łykam jak młody pelikan. Kilka stron konfliktu i wszystko owiane mgłą tajemnicy. I końcowy cliffhanger gdy Michael nie przyznaje się bratu do tego kim jest, a inni uważają go za terrorystę. Jak takie coś może nie intrygować? Trochę brakowało mi mystery drama starej szkoły zapoczątkowanej przez Lost więc pewnie dlatego zawyżam ocenę, ale wcale mi nie wstyd z tego powodu. I jak te dziesięć lat temu z niecierpliwością czekam na kolejny odcinek.

Inne:
- serial zrobił mały reboot. Wydarzenie z poprzednich czterech sezonów działy się na przestrzeni niecałego roku i na grobie Michaela w finale S04 (czy może w filmie telewizyjnym?) jako data śmierci było 2005. W recapie na początku premiery S05 jest 2010. Trochę mi to przeszkadza.

OCENA 4.5/6

Riverdale S01E08 Chapter Eight: The Outsiders
Pisanie o Riverdale jako teen dramie byłoby obraźliwe. To międzygeneracyjny dramat opowiadający o dwóch pokoleniach, które nieustannie na siebie wpływają. I to wątki nastolatków wypadają tutaj najgorzej. Miłostki, kłótnie, baby shower, są nudne. Elektryzująco robi się gdy pojawiają się matki i ojcowie, jak ich wybory wpływają na dzieci. W tym odcinku wyróżniał się dramat rodziny Cooperów co zostało dodatkowo podkreślone przez kompozycyjną klamrę. Otwierająca scena przedstawia szczęśliwą rodzinę by na końcu, gdy już kłamstwa wyjdą na światło pokazać rozbitą familię. Betty mogła się starać wszystko naprawić, ale niektóre zadry weszły tak głęboko, że nie da się ich wyjąc bez pozostawienia blizny.

Dużo czasu dostał też Fred i jego problemy na budownie. Konflikt z Blossomami, uwikłanie w to węzy i Lodga, postawił się w bardzo trudnej sytuacji i nawet nie zna połowy prawy. Jest nieświadomym pionkiem. Tak samo jak ojciec Jugheada. W jakiś sposób jest zamieszany w śmierć Jasona, ale jak sam mówi o sobie, musi odegrać swoją rolę. Podejrzewam, że wszsytko zostanie ładnie spięte w finale, a potem będę stukał się w głowę, że tego nie zauważyłem.

Inne:
- gdy szeryf Keller przyjechał w sprawie pobicia Moosa na budowie tylko czekałem, że Fred wpadnie w kłopoty z powodu zatrudniania na czarno nastolatków. Niestety, nikt się tym nie przejął.
- seniorka rodu Bloosomów przewiduję bliźniaczą ciąży - pierwszy znak na istnienie magii w uniwersum. To co, w finale Sabrina?

OCENA 4.5/6

Riverdale S01E09 Chapter Nine: La Grande Illusion
Cichym bohaterem odcinka zostaje Fred. Po tym jak dowiedział się prawdy dla kogo pracuje powiedział dość bycia pionkiem w grze dwóch potężnych rodów. Czas samemu decydować o swoim życiu i nie dać się znowu ograć. Piękna był moment gdy mówi Hermione o wzroście jego udziału i zrywa z nią by nie mieszać życia prywatnego z interesami. Pewnie to wszystko wypali mu w twarz, ale to naturalna kolej rzeczy.

Natomiast antybohaterem zostaje Archie. Biedak miota się, nie widzi gdy jest wykorzystywany i zamiast coś zyskać dużo traci. Nie żal mi go. Chociaż jego naiwność jest odrobinę odświeżające przy całym cynizmie dorosłych. Tylko mogło to być krócej przedstawiane. I dać więcej Cheryl. Zbiera się w niej i w końcu wybuchnie, idzie sztorm jak mówił Jughead, a jego imię to Cheryl. Polly, Archie i rodzice będą jej ofiarami.

Ciekawy wątek dostała Veronica, która przechodzi interesującą przemianę. Jeszcze interesująca by była gdyby od czasu do czasu pokazywano jej jędzowatą nature zamiast tylko o niej wspominać. Dręczona wyrzutami sumienia pomaga Ethel by potem odkryć, że biznes z jej ojcem doprowadził dziewczynę do tej sytuacji. Znowu powraca motyw wpływu dorosłych na życie dzieci. Tym razem jest też pogłębiony poprzez odsuwanie się tych dzieci. Mocno kochająca córka coraz bardziej nienawidzi swojego ojca dowiadując się jak jego działania wpłynęły na innych.

OCENA 4.5/6 

Suits S02E01 She Knows
Dawno temu przestałem oglądać Suits z powodu zbyt małego nacisku na sprawy prawniczej. Męczył mnie powtarzalną formułą i męczącą główną fabułę. Sympatyczni bohaterowie i dynamiczne dialogi były zbyt słabym argumentem by zostać na dłużej. Minęło kilka lat, o wadach zapomniałem, a zalety wciąż są. Tak więc powrót do serialu pozwolił mi bardzo miło spędzić 45 minut. Trochę się pośmiałem, trochę przejąłem historią, a nawet zaciekawiłem historią. Nie sprawą tygodnia, ta była nudna i do niczego nie prowadziła, a ponadto słabo odzwierciedlała sytuację bohaterów. Zaciekawił mnie główny wątek. Jak Harvey kryje Mike i jak powrót imiennego partnera wpłynął na kancelarię. Dużo tutaj gierek, nieufności i niepewnych sojuszy. Zaskakująco dobrze się ogląda i nie obraziłbym się gdyby maszyna losująca jeszcze kiedyś wylosowała Suits. Tym bardziej, że Abigail Spancer zalicza kilka gościnnych występów.

OCENA 4.5/6

The 100 S04E07 Gimme Shelter
W stosunku do The 100 moja prywatna poprzeczka zawieszenia niewiary znajduję się na prawde wysoko. Większość naukowych i wynikających z niespójnej konstrukcji świata bzdur ignoruje bo wiem, że nadrzędnie jest to opowieść o ludziach. Jednak są rzeczy których nie mogę zostawić bez zgryźliwego komentarza. Trujący deszcz działający wybiórczo na ludzi i obiekty fizyczne oraz pozostawiający blizny wtedy gdy to pasuje bardzo mi przeszkadzał. Na szczęście to tylko drobna niedogodność w całkiem niezłym odcinku, którego głównym motywem było przetrwanie i czasem bezsensowność naszych działań. Bellamy i Harper nie mogą ocalić ludzi i są świadkami ich agonii. Natomiast Abby może zabić by uratować wszystkich. Niby bardzo prosty wybór, ale nie dla niej. Ciekawym przypadkiem jest Emori. Jak Murphy jest przykładem osoby, która przetrwa w najgorszych warunkach. Tym razem poświęca życia obcego wymyślając smutną historyjkę o własnej przeszłości. Każda z tych historii została opowiedziana w odpowiedni sposób, dawkując stopniowo napięcie i do końca trzymając w niepewności co do rozwiązania.

OCENA 4.5/6

The 100 S04E08 God Complex
Eksperyment na wydawałoby się gwałcicielu z poprzedniego odcinka był zaledwie preludium do moralnych dylematów bohaterów zamkniętych w laboratorium Beccki. Nie udało się, musieli oglądać umierającego człowieka którego skazali na śmierć. Pokazano to w bardzo sugestywnej scenie. Ten eksperyment mocno wpłynął na wszystkich. Raven i Luna nie mogły tego znieść. Murphy, Emori i Roan wiedzą co trzeba zrobić by przetrwać. Abby i Clarke kierują się jak zwykle szlachetnymi pobudkami, ale ciężko im spojrzeć sobie w oczy. To był tylko wstęp, kolejna ma być Emori, tak jak się tego spodziewała. Czy można zaryzykować jedno życie by ocalić wszystkich? Czy właśnie oglądamy opowieść oglądaną z perspektywy tych złych, a Raven całkiem słusznie porównuje obecne wydarzenia do Mount Weather? Serial bawi się tym pomysłem i podchodzi do niego z innych stron. Umiejętnie wywraca też do góry nogami kwestie poświęcenia. Na samym końcu Clarke bierze zastrzyk, nie jest w stanie skazać kogoś na śmierć. W ramach sprzeciwu Abby niszczy aparaturę badawczą. Rodzinne więzy ponad wszystko, są granice których matka nie potrafi przekroczyć. Ze stratą Emori mogłaby się pogodzić, ale nie własnej córki.  Trudno, niech ludzkość ginie.

W Arkadii pogrzeb. Ciała na ulicach, płonące stosy i ludzie w żałobie. Przytłaczająca atmosfera zbliżającego się końca. Na przekór Jasper wybiera się na wycieczkę i Bellamy martwiąc się o niego postanawia mu towarzyszyć. Wszystko to by znaleźć grzybki halucynki. To jest jednak pretekst by pozwolić Jasperowi wygłosić swój monolog. Świat się wali, dziękuje za możliwość życia, a teraz wykorzysta swoje chwilę zamiast zamartwiać się podjętymi decyzjami. Każdy inaczej radzi sobie z zbliżającym końcem. I dlatego w Arkadii po powrocie z wycieczki jedni zamartwiają się końcem a drudzy urządzają imprezę. Skoro nie można nic zrobić to po co się martwić?

A może można? Zupełnie niespodziewanie, w stylu Lost, czy może bardziej w naiwny sposób jego naśladowców typu The Event i Flashforward następuję przełom. Słowa modlitwy łączące się z tajną sektą i Nightblida, klucz powstały z płomieni i bunkier pod świątynią. Za dużo tutaj kombinowania. Wciąż jednak podoba mi się motyw z technologią jednych i mitologią drugich, jak percepcja zmienia się z upływem lat i upadku cywilizacji. Ironią jest odnalezienie bunkra i zaognienie konfliktu Trikru i Azgedy z Skaikru. Możliwość uratowania jest całkiem realna tylko wymaga to współpracy wszystkich zainteresowanych. 

Inne:
- pojedynek Luny z Roanam, czy może raczej jej protest. Nie dla wszystkich przetrwanie ponad wszystko, liczy się też jak chcemy to zrobić.
- Murphy mówiący o ratowaniu Clarke i tym, że ją zabije gdy Emori coś się stanie - co za świetna scena.
- szkoda, że The Cw zapowiedziało już piąty sezon The 100. Gdyby nie to bym poteoretyzował, że wszyscy na końcu zginą bo byłoby to bardzo w duchu serialu.
- jak w takim razie skończy się sezon? Zamknięciem ocalałych w bunkrze? Jak w takim wypadku wyglądałby następny? Cała akcja pod ziemią? A może flashforward? Rozwój fabularny jest mocno zawężony.

OCENA 5/6

The Expanse S02E11 Here There Be Dragons
Protomolekuła na Wenus, Caliban wymknął się spod kontroli, Mao przeszedł do ofensywy. Idą ciężkie czasy dla Ziemi, Mars może popłynąć z prądem gdy Pasiarze na pewno oberwą rykoszetem. Ładnie się zagęszcza atmosfera gdy pionki ustawiły się w właściwym miejscu, aż chce się już teraz odpalić następny odcinek.

Fabuła fabułom, ale ze względu na postacie najwięcej wydarzyło się u Bobbie. Po tym jak odkrywa dwulicowość swoich przełożonych prawdziwa patriotka zdradza i prosi o azyl polityczny. Patriotyzm to jedno, ale trzeba być wierny większym ideałom, jak prawda i honor. Kapitalnie wyszła scena gdy wyznaje prawdę o wycieczce w góry, a potem ucieka do granicy. Nie można było na to patrzeć z obojętnością.

U Holdena trochę powolnego przedzierania się po stacji i głupiego strzelania. Nie pomagały też flashbacki spowalniające wydarzenia. Rozumiem jednak co miały znaczyć - zasygnalizowanie, że dzieci są wykorzystywani do projektu Caliban. Makabryczne, ale taka gra na pierwotnych instynktach działa. Mi jednak dużo bardziej podobały się sceny z Alexem i to jak przedostał się na Ganimadesa. Piękne widoczki i trochę tak bardzo potrzebnej luźniejszej atmosfery.

OCENA 4.5/6 

The Flash S03E18 Abra Kadabra
Obawiałem się, że po crossoverze z Supergirl znowu przyjdzie mi narzekać na Flasha. I mógłbym to robić, sporo znalazłoby się rzeczy do których można się przyczepić. Jednak tego nie zrobię ponieważ jako całość oglądało mi się to zaskakująco nieźle. Głównie dzięki Kadabrze i odpowiedniej stawce w odcinku. Trochę makabrycznego humoru, dynamiczne sceny akcji i wątek związany z przyszłością Iris stanowiły całkiem znośną mieszankę. Podobało mi się też oglądanie złamaego Joe'ego który zrobi wszystko dla swojej córki jak i Iris, które jest w stanie trzymać się swoich zasad moralnych mimo zagrożenia życia. W dalszym ciągu nieźle wypadają relację Cisco/Gypsy i Julien/Catlin. I ten cliffhanger z powrotem Killer Frost i decyzją Barry'ego o podróży w przyszłość. Będzie się działo za miesiąc gdy serial wróci. Z rzeczy które mnie bardzo raziły muszę napisać o zbyt bezpośrednich odwołaniach do popkultury. Aż waliły po oczach przez co nie pasowały. Jakby scenarzyści chcieli się pochwalić co ostatnio widzieli.

OCENA 4/6