poniedziałek, 30 października 2017

Serialowe podsumowanie tygodnia #254 [23.10.2017 - 29.10.2017]

SPOILERY

Castlevania S01E02 Necropolis
Jestem zaskoczony jak bardzo skoczyła jakoś tego serialu. Wciąż jest dużo problemów i nie kupuję budowy sezonu, tak oglądało się to z pewnym zainteresowaniem. Solidne przedstawienie postaci Trevora oraz historii jego rodziny z pozostawieniem miejsca na spekulację. Wszystko to na zasadzie show dont tell. Arogancki, pewny siebie hulaka z sercem po właściwej stronie. Można go lubić.

Z pokazywania postaci wybrnięto obronną ręką. Zabrakło tylko większej fabuły. Serial stawia raczej na klimat niż złożoną opowieść. Mam też wrażenie jakby twórcy zbytnio wzorowali się na pierwotnym medium. Przypadkowe spotkanie, walka, rozmowa pogłębiająca wiedzę o świecie i quest dla Trevora. Mocno się to rzuciło w oczy.

Trochę bałem się brutalności w serialu, że pójdzie full gore. Jest jednak z smakiem. Graficy wiedzą kiedy maznąć krwią, a animatorzy jak nie pokazując wiele zrobić odpowiednie wrażenie. Jak podczas sceny walki przy użyciu pejcza. I tylko szkoda, że animacja jest biedna i nie można zaprezentować nic bardziej dynamicznego.

OCENA 4/6

Castlevania S01E03 Labyrinth
Chyba wiem co mi przeszkadza w Castlevani. Przypomina mi ona trochę seriale z kablówek. Dziwna myśl, prawda? Chodzi mi o sposób prowadzenia narracji. Mamy tutaj długie dialogi i nieśpieszne tempo. Bohaterowie rozmawiają do znudzenia, niestety często bez sensu z zbyteczną ekspozycją. I gdyby całość trwała ~45 min i złożona byłaby z 10 odcinków tak bym to zrozumiał. Niestety przez to rozmycie ucieka sens opowieści. Czasem w sitcomach jest więcej fabuły niż w Castlevani, która prosi się o rozwinięcie wydawałoby się bogatego świata.

Co się stało w odcinku? Trevor uratował córkę Mędrców, porozmawiał z biskupem i trochę powalczył. Tyle. Jest też sugestia opowieści Draculi, ale to mało. A właśnie Dracula. Pilot skupiał się na nim by dwa kolejne odcinki zupełnie go zignorowały. Wygląda to trochę jakby w trakcie zmieniła się koncepcja całości.

Zastanawiałem się jak będą wyglądać dynamiczne sceny akcji, a okazało się, że serial wyszedł z nich obronną ręką. Efektowna walka z cyklopem czy ucieczka przed duchownymi mogły się podobać. Walka mówiła też coś o Trevorze. Mimo swojej aroganci podczas starć używa głowy i planuje swoje ruchy. Chyba go nawet polubiłem.

Inne:
- humor zupełnie do mnie nie trafia. Jest wulgarny i nieśmieszny. Już lepiej gdyby go zupełnie odpuścić. Poza komentarzami Trevora, te mogą zostać. Nawet jest udany komediowy timeing.

OCENA 4/6

Castlevania S01E04 Monument
Udało mi się nadrobić Castlevanie w nadspodziewanie krótkim czasie. Niech jednak nie zwiodą was pozory. To jest bardzo nierówna produkcja którą ostatecznie uznaje za rozczarowanie. Finał sezonu, czy może lepiej napisać prologu, był tym co najlepsze i najgorsze w serialu.

Jak zwykle długie i zbyteczne dialogi i nic nie wnoszące sceny. Rozmowa bestii z biskupem przed jego śmiercią nie chciała się skończył. Pustosłowie mające wypełnić czas. A może rozważania o naturze ludzkiej i relacji Boga z człowiekiem? Jeśli tak to z mizernym skutkiem. Z wad wymienię jeszcze kolejne mocne inspirację grami. Długie spadanie w głąb katakumb, przeskakiwanie przez rozpadliny i ucieczka przed walącymi się konstrukcjami to widoczna nawiązanie do elementów platformowych. Nie zadziałało. Głównie przez brak dialogów i niewielką efektowność.

Dla odmiany Trevor i sceny akcji dalej dają radę. Efektowna (choć naiwna) walka na ulicach Greszitu cieszyła oko dzięki współpracy Trevora, Syphi i wieśniaków. To też pokaz zdolności bohaterów. Jego przywódczych i jej magicznych. Finałowa walka z bossem też niczego sobie. Niezła choreografia i dynamika mimo ograniczonej animacji. Fajnie było też oglądać dwa odmienne style walki. Aroganci i agresywny Trevora i opanowanie graniczące z lekceważeniem Alucarda.

Drugi sezon obejrzę, to w końcu tylko osiem nowych odcinków. Liczę jednak na poprawę w kilku aspektach. Zwłaszcza w sposobie prowadzenia narracji.Niech przypomina to serial, a nie poszatkowany film z prologiem, który nie został rozwinięty.

OCENA 3.5/6
OCENA SEZONU 3.5/6

Fargo S01E01  The Crocodile's Dilemma
Fargo nie powinno się tutaj znaleźć. Przynajmniej nie teraz. Przez czysty przypadek było na liście seriali już zaczętych. Musiałem je tam wpisać przy okazji premiery serialu gdy nie było zbytnio czasu na oglądanie. I tak zrządzeniem losu Maszyna Losująca postanowiła zaserwować mi najlepszy odcinek jaki obejrzałem w tym tygodniu. Co jest dziwne bo w tym samym czasie premierę miało Stranger Things 2.

Dawno nie wciągnęła mnie tak żadna epizodyczna historia. Charakterystyczne postacie wygłaszają zapadające w pamięci dialogi, a ich czyny świadczą o osobowości. Noah Hawley brawurowo nakreślił sylwetki swoich postaci uwypuklając ich cechy charakteru gdzie już po pierwszej scenie można zbudować z nimi jakieś relację. Niepewny siebie Lester i pewny siebie Lorne Malvo. Sprzedawca polis na życie i płatny zabójca. Połączył ich przypadek, który jak w filmie, zapoczątkowuje ciąg wydarzeń mających wpływ na całe miasteczko. Oczywiście zostali zagrani równie świetnie co napisani. Martin Freeman sprawia, że w pewien sposób można sympatyzować z Lesterem, nawet po zamordowaniu żony. Natomiast Billy Bob Thorton jest diabolicznym manipulatorem siejącym chaos ze stoickim spokojem.

Fargo to nie tylko ww. postacie napędzające akcje. To też cała otoczka, możliwość poznawania społeczności. Szeryf oczekujący dziecka, jego oficer, która jest zdolną śledczą, rodzina ofiary Malvo, gliniarz pojawiający się na jedną scenę. Chcę się ich oglądać, poznawać życie i zobaczyć jak będą reagować na zbliżającą się burzę. Mafia, płatny morderca i facet z kryzysem wieku średniego to zapewne tylko początek.

Chyba nie muszę pisać o świetnej realizacji? Piękne zdjęcia, namacalne zimno i muzyka budująca atmosferę napięcia, ale czasem i absurdu. Szykuje się kolejny piękny serial.

Inne:
- brat Lestera ma karabin którym się pochwalił, czyżby zapowiedź wybuchowego finału?

OCENA 5.5/6

Riverdale S02E03 Chapter Sixteen: The Watcher in the Woods
Po trzech odcinkach sezonu można się dopatrzyć pewnego trendu. Poprzedni w dużej mierze był o życiu w cieniu rodziców, jak wydarzenia z przeszłości wpływają na nowe pokolenia i ostatecznie prowadzą do tragicznych wydarzeń. Ten jest o wychodzeniu z tego cienia i kreowaniu własnej tożsamości. Widać tutaj zmianę, bohaterowie dojrzewają i podejmują decyzję wpływające na ich życie. Czasem błędne i głupie co jest zupełnie normalne.

To jest ciężki początek sezonu dla Archiego. Postrzelenie ojca, śmierć kochanki i atak na znajomych. To odcisnęło na nim poważną traumę. Czuję się zagubiony i nie wie co robić. Wystarczy tylko sugestia, połechtania jego wewnętrznej dumy i zagranie na lękach by zrobić to co wymarzył sobie Hiram. Zakłada straż obywatelską patrolującą Riverdale. Jest to dobry sposób na radzenie sobie z lękami. Ma nawet poparcie części dorosłych. Ta, mania prześladowcza i posiadanie broni będzie miało poważne konsekwencję. Czekam tylko na lincz i strach ogarniający miasteczko. Może o to chodzi Hiriamowi? A gdy miasto stanie się niebezpieczne ceny ziemi polecą w dół.

Niby Mama i Tata Lodgowie wciąż mają duży wpływ na córkę to Veronica obrała własną drogę. Wywiera wpływ na rodzicielów, często stawia na swoim i wie co chcę robić w przyszłości. Zająć się firmą ojca i poznać tajemnicę rodziny. Bądź robi to z irytacji. Wie, że jest odsuwana na bok i szuka sposobu by to się odmieniło. Jednak o wiele ciekawsze są relację Hirama i Hermione. Kochają się, nie ufają sobie i razem spiskują. Oglądanie relacji między tą trójką to prawdziwa przyjemność.

Jugheadowi odnalezienie własnej drogi udało się tylko połowicznie. Powoli odnajduje się w nowej szkole, nawet reaktywował gazetkę. Nie może jednak być bezstronny. Dziedzictwo ojca pozostawia na nim ślad i musi wybrać Węże choćby dlatego by przetrwać w nowym środowisku. Co trochę kłóci się z finałem S01 gdzie bardzo szybko odnalazł się w nowej szkole. Pomijać tą nieścisłość jest to bardzo ciekawy wątek. Jughead nie chcę, ale musi. Jak Archie również i on ma swoją spiralę w której będzie się stopniowo pogrążał.

Cieszy mnie więcej czasu antenowego dla Kevina. Twórcy bardzo dobrze to wykorzystali. Pokazali postać homoseksualną, która jest zagubiona i niezrozumiana. Szuka swojego miejsca na świecie. Przyjaciele mogą go wspierać, ale do końca nie rozumieją. To samo z ojcem. Kocha swojego syna, ale w pokoju jest bardzo duży słoń. Nie miałbym nic przeciwko gdyby wraz z biegiem sezonu Kevin dostawał samodzielne wątki.

I tylko Betty szkoda. W porównaniu do swoich przyjaciół nie dzieje się u niej wiele. Jest wspierającą dziewczyną Jugheada i wspierającą przyjaciółką Kevina. Ten pierwszy ją okłamuje, a tego drugiego zaufanie nadwyrężyła. W dobrej wierze, ale to nic nie znaczy. Czekać aż dostanie własną historię, która będzie równie dobra co pozostałe. Wystarczy tylko wyciągnąć jej kłopoty psychiczne, przecież to samograj. 

Muszę pochwalić odcinek za to jak umiejętnie buduje napięcie, prowadzi do punktu kulminacyjnego, żongluje kilkoma scenami i  w części z nich wygasza wątki przesuwając ciężar na inne. I jak to pokazuje. Pobicie Jugheada za drzwiami było dobrym pomysłem. Subtelnę, przez co jeszcze efektowniej działało.  

Inne:
- ciekawy trend. S06B Teen Wolf również kręci się wokół atmosfery psychozy, zastraszania i strachu miasteczka będącego mikrowersją Ameryki.

OCENA 5/6

Stranger Things S02E01 Chapter One: MADMAX
Dawno nie stęskniłem się za serialem tak jak za Stranger Things w ciągu minionego roku. Cichy hit który przerodził się w prawdziwy fenomen nie dawał o sobie zapomnieć i od czasu spotu na Superbowl w lutym umiejętnie podgrzewał atmosferę. Premiera S02 odbyła się po 15 miesiącach od pierwszej serii. Przez ten czas miałem wiele obaw o jakoś, ale zupełnie niepotrzebnie. To stare i dobre Stranger Things.

Pilotowy odcinek jest spokojnym wprowadzeniem. Nie ma tej siły co poprzednie otwarcie. Nie musiał tego mieć. Jest spokojny przypomnieniem klimatu serialu i swoich bohaterów, ich sytuacji oraz relacji. Fabularnie nie wiele się w nim wydarzyło. To jest raczej mocny set up do kolejnych wydarzeń. Zasadzeniem wątków, które z czasem będą mogły rozkwitnąć. Otwarcie w stylu WTF z Pittsburgha nie mające wpływu na fabułę, nowa dziecięca bohaterka o której nic nie wiadomo i halucynację Willa zapowiadające coś wielkiego.

Bardzo lubię oglądać w ST obyczajowe wątki, a nie tylko supernaturalną część serialu. Dlatego ciesze się z scen opowiadających o bohaterach i ich stanie. Nancy rozklejająca się na kolacji u rodziców Barb budziła współczucie. Jonathan wciąż wzbudza litość swoim wyobcowaniem. Joy zrozumienie gdy szuka pociechy u swojego chłopaka. Dustin śmiech gdy dowiaduje się, że został pokonany w Dig Dug.

W odcinku nie mogło zabraknąć Jedenastki. Muszę jednak przyznać, że nie bardzo rozumiem ten wątek. Hopper przez cały rok trzymał ją w chatce w lesie i uczył życia? Dla mnie trochę to niemoralne i niezrozumiałe. Rozumiem, że chcę ją chronić, ale przy tym robi jej krzywdę alienując ją od społeczeństwa, a to ostatnie czego jej trzeba.

Stęskniłem się nie tylko za fabułą i bohaterami, ale też za realizacją. Serial jest fenomenalnie nakręcony. Przechodzenie na drugą stronę i klimat lat '80 to ta najlepiej widoczna strona medalu. Druga to przywiązanie do detali jak wyostrzenie dźwięków otoczenia, muzyka potęgująca napięcie i montaż z długimi ujęciami. Palce lizać.

Inne:
- co za cudowna muzyka! Z Scorpionsami na czele. Obejrzę sezon i zrobię powtórkę z samego soundtracka, który oczywiście można znaleźć na Spotify.
- ja wiem, że Stranger Things jest bardziej w klimatach lat '80 niż same lata '80, ale mi ta przesada zupełnie nie przeszkadza. To raczej hołd i łechtanie nostalgii widza niż wrzucenie do blendera losowych motywów z tamtego okresu.

OCENA 4.5/6

Stranger Things S02E02 Chapter Two: Trick or Treat, Freak
Budowanie klimatu to jedno, ale zbyt długie wprowadzenie nie powinno mieć miejsce w serialu mającym trzymać w napięciu. Wizje Willa i zgniłe plony to za mało mimo, że działają na wyobraźnie. Najwyższy czas skrystalizować historię i nadać wątkom konkretny kierunek.

Mimo tej fabularnej niedogodności dalej ogląda się to świetnie. Niemalże godzina zleciała nie wiadomo kiedy. Niby znalazło się kilka zbytecznych i przydługich scen, co jednak nie rzutuje na całość. Z niemałym rozbawieniem ogląda się podchody Lucasa i Dustina do dziewczyny czy zachowanie funkcjonariuszy. Jednak Stranger Things błyszczy w warstwie dramatycznej gdy bohaterowie przeżywają wydarzenia z zeszłego sezonu. Nancy przechodzi nawrót traumy po utracie przyjaciółki. Tak samo jej brat. Mike jest sfrustrowany z powodu tęsknoty za Jedenastką. Denerwuje się na przyjaciół i tylko z Willem udaje mu się nawiązać bliższe relację, bo również on ma problemy które go dręczą.

Flashbacki z Jedenastką trochę wyjaśniają, ale jest to raczej grunt pod snucie teorii. Co jednak jest trochę bez sensu bo tylko jedno kliknięcie myszy dzieli od włączenia kolejnego odcinka. Ile czasu spędziła samotnie? Jak zaadaptował ją Hopper? Ile wiewiórek zamordowała? Niech lepiej jak najszybciej znowu trafi na chłopaków. I Max, bardzo jestem ciekaw jej relacji z inną dziewczyną.

Inne:
- Jedenastka w koszuli i dżinsach wygląda jak mini wersja Hoppera co jest równie zabawne jak jej strój z zeszłej serii.
- co robi Max w miasteczku? Czemu brat obwinia ją za ich pobyt w Hawkins? Kolejna tajemnica do rozwiązania.

OCENA 4.5/6

Stranger Things S02E03 Chapter Three: The Pollywog
Wystarczyło dać Dustinowi zwierzaczka i Stranger Things złapało wiatr w żagle. Rozumiem jego fascynacje znalezioną kijanką. Nowy, słodki przyjaciel, którym można się opiekować. Początkowo trzyma go dla siebie by potem pochwalić się nim kolegą. I Max. Ci się boją, a najbardziej Will rozpoznając stwora z Upside Down. Całkiem słusznie. Mały mutuje na ich oczach i bardzo szybko rośnie. Czym jest? Młodym Demogorgonem? Czy to coś zostało przemycone przez Willa czy jest czymś zupełnie innym? Na pewno to intryguje. Sceny z nim zostały pokazane fantastyczne. Zwłaszcza szybki montaż czy przeszukiwanie szkoły.

Jedenastka po odcinku siedzenia w chatce przejęła bardziej aktywną rolę. Łamie wszystkie zasady, straszy dzieci i szuka Willa w szkole dręcząc widza pytaniem czy dojdzie do szczęśliwego spotkania. Nie doszło. Zazdrosna o Max postanawia zostawić Mike'a w spokoju. Działa impulsywnie jak to dzieci mają w zwyczaju.

Plan ma natomiast Nancy. Szybko przetrawiła rozstanie i teraz znowu szuka #JusticeforBarb. Nie sądzę jednak by to było takie proste jak się wydaje. Podejrzewam, że wie o podsłuchach i prowokuje rząd do działania. Oby, inne zachowanie byłoby głupie.


Muszę przyznać, że Stranger Things umie w cliffhangery. Will nasłuchał się o stawianiu czoła swoim koszmarom i teraz tego próbuje. Jak to piękne bajki mają w zwyczaju nie wiele w nich prawdy. Will postawił się swojemu koszmarowi i pochłonęła go ciemność. Dosłownie. To może być tania zagrywka, ale też punkt zwrotny serialu. Tym bardziej, że Joys dowiedziała się prawdy o wielkim potworze. 

Inne:
- Billy nie jest bratem Max? Ta dwójka jest coraz bardziej intrygująca.
- Dustin kradnący książki w bibliotece rozbawił mnie najbardziej w całym odcinku. Ta żądza wiedzy w młodym duchu!

OCENA 5/6

Teen Wolf S06E14 Face-to-Faceless
Odcinek odrobinę lepszy od poprzednich. Szczególnie na początku. Próba powrotu do normalności i udawanie, że nic złego się nie stało. Taka high school drama, którą bardzo lubiłem w początkowych sezonach. Ucieczka przed prześladowcami i próba zachowania swojej sekretnej tożsamości. Całkiem niezły wątek z Liamem zmagającym się z swoją zwierzęcą naturą i próba ukarania się za niepowodzenie w ratowaniu przyjaciół.

Gorzej wypadła próba nawiązania kontaktu Scotta z Gerardem i rozmowy pokojowe. Przez głupie zachowanie wilczka całość nie ma napięcia. Jest to dokładnie ta sytuacja gdy widz jest mądrzejszy od serialu i zastanawia się co do cholery oni robią. Niezbyt udanie jest prowadzony konflikt ludzie vs. nieludzie. Już wolałbym gdyby przesunięto zainteresowanie na wątki nadprzyrodzone, które dużo lepiej wypadają w serialu.

Odcinek zakończył się chyba najsłabszym cliffhangerem w historii serialu. Pojawia się nieznajomy wilkołak i po krótkie rozmowie stadko jest zaskoczone, że również zastępczyni szeryfa została ogarnięta strachem. Ja bym się bardziej zastanawiał kim jest ta nowa nieznajoma i skąd się wzięła.

Inne:
- przez 6 sezonów zginęło w miasteczku tylko 12 osób? Należy uznać to za cud.
- Scott i Malia mają się wyraźnie ku sobie. To ta sytuacja gdy kończy się serial parując bohaterów tylko po to by nie skończyli sami.
- dalej brak Dereka i Stilesa. Bez sensu było zapowiadać ich powrót w 6x11 skoro od tego czasu nawet nie ruszono tego wątku.
- Malia i Lydia ratują dupsko Scotta, ktoś jednak zachowuje się racjonalnie w serialu.

OCENA 3.5/6

poniedziałek, 23 października 2017

Serialowe podsumowanie tygodnia #253 [16.10.2017 - 22.10.2017]

SPOILERY

Castlevania S01E01 Witchbottle
Stało się, oglądam anime. I to adaptację serii gier, której zbytnio nie znam od scenarzysty o którym niby czytałem dobre opinie, ale też nie znam. Więc czemu to robię? Potrzebowałem krótkiego serialu do autobusu, a że Castlevania została mi zaproponowana przez Netflixa stwierdziłem, że czemu nie.

I mogłem wybrać lepiej.  Pierwszy odcinek to bardzo długi prolog do właściwej opowieści. Tak to przynajmniej wygląda. Mocno pretekstowy, ekspozycyjny, skaczący w czasie i paradoksalnie bez protagonisty. Poznajemy młodą lekarkę odwiedzającą zamek Draculi, zaraz (po kilku latach) zostaje spalona na stosie przez kościół, Dracula poprzysięga zemstę i po kolejnym roku do niej dochodzi. Strasznie to pocięte, a przez to niepotrafiące zaciekawić. W finałowej scenie pojawia się główny bohater serialu. Bardzo dziwny pomysł, który mi się nie spodobał.

O ile animacja nie porywa, ruchy postaci są dość okrojone tak tła czy design niektórych miejsc potrafi zachwycić. Rozległe plany, monumentalne budowle czy klimatyczne lasy. Niewątpliwie największa zaleta produkcji.

Inne:
- za kilkuminutowy żart o seksie z owcami ocena idzie oczko w dół.
- znowu dostałem zakochanego wampira i bardzo stereotypowy wygląd Draculi, meh. 

OCENA 2/6

Lost Girl S01E04 Faetal Attraction
To się nazywa zbieg okoliczności, po tygodniowej przerwie ponownie wylosowałem Lost Girl. Poprzednio mnie to ucieszyło i teraz też nie miałem nic przeciwko. Przyjemny procedural do którego można bez bólu wracaj. Chociaż wolałbym dłużej niewidzianą niespodziankę.

Fabularnie odcinek był bardzo naiwny. Słabe zawiązanie akcji i równie nieudolne prowadzenie sprawy tygodnia. Momentami zbyt poważnie w wykonaniu nieudolnych aktorów drugoplanowych zamiast iść mocniej w camp. Nawet zwrot fabularny nie był jakiś szokujący, ot ofiara okazała się mordercą. Mimo to dobrze się to oglądało. Dużo miejsca poświęcono relacjom między postaciami, Kenzi dalej komiczna, a nawet Dayson dostaje coraz więcej czasu dla siebie i pokazuje jakąś osobowość. Cenię też powiązanie proceduralnej sprawy z tym co dziej się u bohaterów, tu i tam pokomplikowane związki.

OCENA 4/6

Riverdale S02E02 Chapter Fifteen: Nighthawks
Strasznie mi się podoba jak pokazywana jest psychoza Archiego. Wyniszczająca nadopiekuńczość nad ojcem, nieprzespane noce i desperackie decyzję które podejmuje by zapewnić bezpieczeństwo bliskim. To dopiero początek, a już wplątano w to broń i narkotyki. Przy tym to cały czas jest ten sam, trochę nieporadny Archie.

O ile historia Archiego jest bardzo prostolinijna i skupi się na jego postaci tak Jughead i Veronica wplątali się w skomplikowane intrygi gdzie osoby są tylko pozornie tym kim się wydają. Zaklinaczka Węży pomaga FP, ale w przyszłości oczekuje przysługi co młodego Jonesa wystawi na dylemat moralny. Czego jednak nie robi się dla rodziny. Pozornie to samo przyświeca Lodgom. Rodzina ponad wszystko. A naokoło kłamstewka większe lub mniejsze. Wykupienie Popsa i iście machiaweliczne zagrywki.

Symboliczne było zwieńczenie wątku pomocy Popsowi. Miało to być próbą przywrócenia duszy miastu. Próbą skazaną na porażkę. Bar się udaje uratować, jednak jak Riverdale po ostatnich zgonach nie jest i nigdy nie będzie taki sam. Węże, handel narkotykami i Hiriam jako cichy właściciel. To co dzieje się u Popsa w większej skali odnosi się do miasteczka. Czuć pewien fatalizm w tym wszystkim.

Intryga sezonu zaskakuje. Podwójne morderstwo z premiery było szokujące. To jednak wciąż była zagadka morderstwa jak w pierwszej serii. Drugi odcinek nieoczekiwanie podnosi stawkę. Kolejne dwie śmierci, tym razem nastolatków. Jak to się łączy? Czy morderca myli tropy? Czy może zapowiada się w tym sezonie slasher z śmiercią tygodnia w każdym odcinku? Dość niecodzienny pomysł.

OCENA 5/6   

Star Trek: Discovery S01E05  Choose Your Pain
Mam mocno mieszane uczucia względem tego serialu. Nie jest on zły, ale kompletnie mija się z moimi oczekiwaniami dlatego ciężko mi go oceniać. W efekcie po każdym odcinku czuje niedosyt. Bliżej temu do Battlestar Galactica niż mojej wizji Star Treków. Niejednoznacznie moralne postaci, skomplikowane wątki opisujące relację ludzi z innymi rasami i próba zrozumienia obowiązku nad własnym komfortem psychicznym. Światowi bliżej do naszej codziennej rzeczywistości niż idyllicznej przyszłości. Szkoda bo chciałem zobaczyć tutaj ten promyk nadziej. Z drugiej strony można traktować to jako prequel, mroczna droga do lepszego świata. Ogląda się to dobrze, a konsekwentne rozwijanie postaci Michael może się podobać. Czekam aż coś zaskoczy i będę mógł się zachwycać całością bez zbędnego kręcenia nosem.

OCENA 4/6 

Star Trek: Discovery S01E06 Lethe
Pierwszy odcinek od czasu pilota, który porwał mnie swoją historią. Czułem ducha przygody i namiastkę Stargate. Grupka współpracujących bohaterów, wyraźnie postawiony problem do rozwiązania i nieubłaganie upływający czas. Wyraźne zaznaczone ramy opowieści wypełnione całkiem przemyślanie rozpisaną historią.

Na staroszkolnym klimacie się nie skończyło. Star Trek: Discovery to na wskroś współczesny serial. Stawia na rozwój bohaterów i ich bogatą osobowość. Michael dowiaduje się nowych rzeczy ze swojej przeszłości co wpływa na jej osobowość. Natomiast Lorca jest konsekwentnie przedstawiony jako szary moralnie kapitan, którego wybory można kwestionować, ale też i rozumieć.

Inne:
- jogging korytarzami Discovery i zaciskanie więzi między bohaterami, brakowało mi scen tego rodzaju.
- trip Michael w swojej podświadomości chyba miał przypominać wizualne zabawy Bryana Fullera, ale nie wszystko do końca wyszło.

OCENA 4.5/6 

Teen Wolf S06E13 After Images
Dalej nie zaskoczyło i ogląda się to z obojętnością. Niby odcinek jest gęsty od akcji i powinien intrygować tajemnicą z wizjami Lydii. To jednak nie działa bo brak w tym wszystkim bohaterów. Zero rozwoju czy budowania między nimi relacji nie licząc kilku krótkich scenek. Chyba najlepiej pod tym względem wypadła relacja Melissy z Argentem. Sprawnie napisane dialogi i niedopowiedzenia.

Główna intryga jest "taka se". To rozczarowuje ze względu na ostatni sezon. Doceniam jednak co ekipa odpowiedzialna ze serial chcę zrobić. Buduje nawiązania do obecnego świata, problemów rasizmu i prześladowań mniejszości w świecie ogarniętym nieuzasadnionym strachem. Tylko scenariusz jest zbyt pretekstowy by to wszystko zadziałało. Końcowy twist z wilkołakiem przed mieszkańcami Beacon Hills jest głupi i trudno uwierzyć by po tyle latach popełniono taki szkolny błąd, nawet na drodze naciąganej manipulacji.

OCENA 3/6

poniedziałek, 16 października 2017

Serialowe podsumowanie tygodnia #252 [09.10.2017 - 15.10.2017]

SPOILERY

Marvel's Agent Carter S01E04 The Blitzkrieg Button
Agenta Carter była pierwszym marvelowskim tytułem, który sobie odpuściłem. Nie z powodu jego jakości, a raczej przesytu. Za dużo superbohaterów, nawet jeśli w wykonaniu Peggy Carter potrafiącej zauroczyć widza. Zawsze jednak chciałem ten tytuł nadrobić. Gra tutaj dużo lubianych prze zemnie aktorów, a i nie lubię mieć zaległości w śledzonych franczyzach.

Odcinek jest dobry. Trochę akcji, humoru i feministyczny wydźwięk. Dobrze znana mieszanka, solidnie wymieszana i smakowita. Obiadek którym można się najeść i niestety następnego dnia zapomnieć co się jadło. Jest to poprawna historia i tyle. W pewnym momencie fajnie bawi się z widzem kreując nieistotnego fabularnie antagonistkę, który posłużył do interesującego plot twistu. Niestety w serialu razi mnie wykonanie. Sztuczność ogólnodostępnej telewizji i dziwny święcący filtr, który mnie strasznie raził.

Po seansie, mimo mojego ogólnego zadowolenia postanowiłem przerzucić Agent Carter do kolumny z serialami z których zrezygnowałem i nie zamierzam nadrabiać. Może kiedyś mi się odwidzi. W końcu mam zaległość w marvelowym uniwersum.

OCENA 4/6   

Riverdale S02E01 Chapter Fourteen: A Kiss Before Dying
Piszę parę dni po seansie odcinka więc będzie bez szczegółów. Jestem zachwycony powrotem. Za mało którym serialem tak mocno się stęskniłem i wszystkie moje oczekiwania zostały wynagrodzone. To dalej niesamowicie stylowa produkcja. Kolory, nasycenie kolorów, przerysowane dialogi i postacie. Czuć ducha komiksu. Całość ma niepokojący klimat budowany przez muzykę i podkreślany przez zdjęcia. A do tego jest zabawnie. Nawet w odcinku w którym liczyło się życie jednej z postaci można się było parę razy uśmiechnąć.

Sam powrót był bardzo dobrze skonstruowany. Jakby twórcy wiedząc, że mają tym razem cały sezon mogą skupić się na większej ilości detali. Umierający Fred był doskonałym czynnikiem budującym napięcie. Umrze czy nie? A jak nie to jak skończy? Majaki Freda doskonale współgrała z tym co działo się u Archiego i przyjaciół. Jak sobie z tym radził, jak bardzo był rozbity i nie mógł sobie z tym poradzić. Kłótnia z Veronicą czy rozmowa z matką gdy mówi, że stało się coś złego to jedne z lepszych scen odcinka. I ta końcówka gdy strzeże domu z kijem bejsbolowym. Dzieciak z traumą, który radzi sobie na swój własny sposób i w pewien sposób stara się odpokutować, że nie zareagował inaczej.

Mimo skupienia się na Archim w tym odcinku było też sporo miejsca dla innych bohaterów. Veronica dalej ewoluuję, a dodatkowo jej środowisko się zmieniło po powrocie ojca. Robi się coraz bardziej samodzielna i kwestionuje decyzję rodziców. Judhead też ma nowe otoczenie. Węże może i mu pomagają, ale nie tak jakby tego chciał. Już jest winny przysługę. Mówi, że to nie dla niego, ale wiadomo jak to się skończy. Dwa, kolidujące ze sobą światy. I tylko Betty martwi się o swojego chłopaka.

Delikatnie rozczarowała mnie intryga sezonu bardzo podobna to tej z pierwszej serii. Morderstwo i poszukiwanie sprawcy. Jest twist, Grandale została zamordowano i jakoś łączy się to z postrzeleniem Freda, ale podobieństw jest za dużo.

Inne:
- serial pobił swój rekord oglądalności osiągając wynik lepszy o 60% od swojej premiery i stając się jednym z najchętniej oglądanych seriali The CW. Magia Netflixa.
- showrunnerzy już pracują nad spin-offem z Sabriną. Jaram się jak Thornhill.

OCENA 5/6

Sherlock S04E02 The Lying Detective
Czas jaki minął między ostatnio obejrzanymi odcinkami jest doskonałym podsumowaniem mojego zainteresowania serialem. Nawet nie wiem co się stało. Znakomite odcinki, świetni bohaterowie i wreszcie przeciętny powrót po którym nie chciało mi się włączyć 1,5h epizodu. Zbierałem się ponad rok i z ulgą mogę wreszcie odhaczyć kolejną zaległość. Nie powiem, że z satysfakcją.

Odcinek to typowy Sherlock, który zdążył mnie zmęczyć swoją formułą. Bez zagadki kryminalnej pędzenie z punktu do punktu, eksperymentowanie w warstwie realizatorskiej i scenariuszowej, szokujące zwroty akcji i jeszcze bardziej szokujący cliffhanger. Trochę ziew. Pośmiałem się, a i owszem. Cumberbatch i Freeman mają tony charyzmy, a i scenariuszowo czasem wyjdzie jakaś mała kameralna scena. Jednak bizantyjskimi intrygami przestałem się już przejmować i oglądam to bez większej ekscytacji przewidując czasem nieprawdopodobne zwroty akcji. Tak dla zabicia czasu.

Strasznie dużo czasu poświęcono Tobym Jonsowi i jego kreacji filantropa mordercy. Momentami fascynował, równie często przerażał gwałtownie zmieniając swoje nastawienie. Mam jednak wrażenie, że dostał za wiele czasu. Zbytnio nie jestem też przekonany siostrą Homsów. Kolejny inteligenty przeciwnik, którego trzeba zatrzymać tym razem z ładunkiem emocjonalnym dla Sherlocka.

Inne:
- serial droczy się z widzami poświęcając długi dialog Irene Adler, oczywiście, że się nie pojawi.

OCENA 4/6

Sherlock S04E03 The Final Problem
Lubię skomplikowane zagadki, niespodziewane zwroty akcji i misterne intrygi gdzie gra pozorów przebija się na pierwsze miejsce. Czasem jednak trzeba powiedzieć dość, stwierdzić że warto się ograniczać, a najbardziej szalone pomysły nie będą w stanie uratować całości gdy logika pójdzie się kochać. Taki był właśnie finał Sherlocka. Przesadzony do granic możliwości. Nastawiony na to by kolejne sceny miały szokować, kolejne plot twisty wywracały całość, a finał miał być taki super mega zajebisty by można było tygodniami o nim gadać. A ja na to meh. Jeśli każda scena ma być szokująca całość jest pod tym względem przeciętna. Moffatowi i Gatissowi zabrakło umiaru co mnie bardzo zabolało. Euros mnie nie fascynowała, Sherlock i Maycroft nudzili, a Watson robił za statystkę. Sherlock zresztą też. Marionetka bez aktywnej roli przez większość odcinka. Czasami zdarzyło się zagrać odcinkowi na odpowiedniej nucie (finałowa gra na skrzypcach!), czasem zaśmiałem się na onelinerze, a czasem wciągnąłem w narrację. Była też scena z Molly Hooper gdzie pod przymusem wyznali sobie miłość z Sherlock. I wszystko ładnie gdyby dostała jakiś epilog. Ogólnie jestem rozczarowany, ale na kolejną serie i tak czekam.

OCENA 3/6

Star Trek: Discovery S01E04 The Butcher's Knife Cares Not for the Lamb's Cry
Ostatnio zauważyłem, że krytykowanie nowego Star Treka w internecie zawsze kończy się krytyką postującego. Że się nie zna ogólnie, że na serialach, nie jest prawdziwym trakkies, że za bardzo przywiązany do kanonu, lub nie rozumie specyfiki serialu. Zawsze znajdzie się ktoś kto będzie próbował naprostować niepokornego. Trudno, czekam na was bo ja znowu będę narzekał.

Na szczęście nie będzie to narzekanie takie jak ostatnio. Odcinek jako autonomiczna całość nawet mi się podobał. Goniący załogę czas i ratowanie górników oraz nakładające się na siebie badania naukowe, które kończą jako jeden wielki eksperyment. Czy może Odkrycie. Było tutaj umiejętnie prowadzone napięcie, kilka niezłych dialogów, granie na emocjach i bardzo ładne wizualia. Można było czerpać z tego odcinka sporo frajdy.

I na powyższym akapicie mógłbym skończyć, ale wtedy nie byłbym sobą. Koniecznie muszę się uzewnętrznić. Ten serial momentami jest strasznie głupi. Zwłaszcza jeśli chodzi o zachowanie oficerów Star Fleet. Ja rozumiem umowność konwencji i stawianie fabuły nad logikę, tylko niech to czemuś służy i nie będzie zbytnio naciągane. Tutaj powiedzieć, że przesadzono to mało. Dwa przykłady. Chęć pobrania próbek od niebezpiecznej bestii kończy się śmiercią. Bo nie chciało się sprawdzić skuteczności środka usypiającego. To było niedorzeczne. Równie głupio działa dowództwo pozostawiając dryfujące wraki statków. Przecież to podstawa zniszczyć pozostałości by nie trafiły w ręce wroga. Tutaj o tym zapomniano pozostawiając cenne materiały na pokładzie. W przeciętnym military sci-fi nie dochodzi do takich sytuacji, a od wysokobudżetowego serialu wymaga się przecież więcej.

Nie kupuje wątku Klingonów. Jest przeraźliwie nudny i dostaje za dużo czasu antenowego. Przez cztery odcinki nie wydarzyło się tutaj nic interesującego poza oglądaniem ładnych scenografii i trochę blizzardowych kostiumów z ich monumentalnością i nieporęcznością. Liźnięto trochę ich kultury, ale to w bardzo nieporadny sposób. Mowa jest też o jednoczeniu plemion i wielkiej wojnie, ale to gdzieś ginie w zlewie przydługich przemów.

Wciąż serial ogląda się z perspektywy trzech osób - Lorcy, Michael i Klingona. Niestety to trochę mało, chciałbym poznać członków załogi Discovery, a nie oglądać ich tylko na mostku. Przydałby się jakiś bottle episode gdzie bohaterowie muszą się lepiej poznać. 

Inne:
- platforma streamingowa więc odcinki mają ~50 minut. Twórcy nie mają umiaru i widać niepotrzebne dłużyzny. Czasem ograniczenia to coś dobrego.

OCENA 4/6

Teen Wolf S06E12 Raw Talent
Serial się skończył więc stwierdziłem, że można by nadrobić zaległe dziewięć odcinków. Początek był obiecujący. Pokazanie koczowniczego życia Theo, porzuconego przez wszystkich i mieszkającego w samochodzie. Zdarza mu się coś dziwnego i długo zastanawia się czy nie poprosić Scotta o pomoc. To był bardzo klimatyczny, całkiem nieźle zrealizowany wstęp. Po czym został zastrzelony, a cały odcinek okazał się wielkim zawodem.

Brakowało tutaj spójnej fabuły, rozwoju postaci czy relacji między nimi. Za to dużo niepotrzebnych scen wypełniających czas. Trochę mających przerazić, trochę podkręcić klimat zagrożenia. Całość jednak była mocno rozmyta przez co nie udało się jej przykuć mojej równowagi. Nie obchodzi mnie zbytnio zagrożenie sezonu, ani to co stanie się z większością bohaterów. Bardzo mi z tego powodu przykro.

Najgorsze jednak były niektóre idiotyzmu fabularne. Ot Lidia wchodząca sobie bez przeszkód na oddział zamknięty Eichen House. A pamiętam, że kiedyś poświęcono temu cały odcinek. Głupie było też znalezienie przez Argenta kuli na miejscu zbrodni, parę metrów od ciała. Policja w Beacom Hill działa koszmarnie.

OCENA 3/6 

The Flash S04E01 The Flash Reborn
Trzeci sezon Flasha był rozczarowaniem więc nie miałem zbyt wygórowanych oczekiwań po premierze. Dlatego mocno się zdziwiłem gdy początek okazała się bardzo solidny. Drużyna radzi sobie jakoś bez Barry'ego, a Iris ruszyła dalej z swoim życiem odnajdując nowe powołanie w zarządzanie superbohaterami. Ciekawa koncepcja by pokazać serial bez głównego bohatera bardzo szybko się rozlatuje. Nagle pojawia się przerośnięty samuraj, a Cisco sugeruje by jednak sprwoadzić Barry'ego bo sami sobie nie poradzą. Bez żadnej walki i wysiłku od razu się poddaje. Nie tak działają bohaterowie. Dalej mamy górki i dołki. Szalony Barry poza czasem wypadł bardzo ciekawie. Dla odmiany jego powrót to normalności był żenujący. Power of love i nie ma problemu. Wielkie rozczarowanie.Takie właśnie skróty scenariuszowe psują mi odbiór serialu. W zamian dostałem cukierka z efektowną walką.

Serial dalej ma problem z bohaterami drugoplanowymi. Taki Wally jako Flash zupełnie sobie nie poradził, nie ma w ogóle miejsca dla niego w serialu. Cisco bez własnego wątku, Iris z wątkiem napędzanym przez byłego chłopaka, Joe dalej robiący za tatusia. Tylko Catlin dostała coś nowego. Nowe życie, nową stylówkę, nowe otoczenie i historię. By na końcu zafundować recykling historii z Killer Frost.

Przeciwnik sezonu został ujawniony już w pierwszym odcinku i nie jest speedsterem. Mile widziana nowość. Pewnie to zepsują, ale na razie jest intrygująco mimo, że bez konkretów. Ktoś z przyszłości bawiący się Flashem. Widzę tutaj potencjał.

Inne:
- w Buffy odcinek z wskrzeszeniem głównej bohaterki rozwiązano dużo lepiej. To chyba będzie niedościgniony wzór dla tego typu produkcji.

OCENA 4/6

poniedziałek, 9 października 2017

Serialowe podsumowanie tygodnia #251 [02.10.2017 - 08.10.2017]

SPOILERY

Lost Girl S01E03 Oh Kappa, My Kappa
Dobrych seriali o polowaniu na potwory nigdy za wiele. Ubolewam, że w ostatnich latach wiele tego nie powstanie, na szczęście ilość zaległości nigdy nie pozwoli tego naprawić. Tym razem dzięki losowaniu obejrzałem Lost Girl. Trzeci odcinek po pięciu latach przerwy. I jest dokładnie takie jak pamiętałem. Z sympatycznymi bohaterami, humorem i tajemnicą w tle. Standard jak na tego typu serial. Plus budżetowe wykonanie, które momentami śmieszy lub żenuję. Ogólnie jestem zadowolony z seansu. Lubię bohaterki, Kenzei jest szalona i ma świetną chemię z Bo. Nawet wątek romantyczny jakoś nie irytuje. Jeszcze jakby popracowano nad przedstawieniem potwora tygodnia to bym skakał z radości. Monster w jaskini, fontanna dająca młodość i porwana dziewczyna. Mało ciekawy miszmasz, który nie został należycie przedstawiony kosztem zabawy konwencją w studenckim bractwie. Budowano napięcie by tylko zmylić widza. Trochę zabawne, trochę irytujący efekt końcowy.

OCENA 4/6  

Star Trek: Discovery S01E03 Context is for Kings
Ja na prawdę chciałem lubić ten serial, może aż za bardzo. W końcu sci-fi, kosmos i mój pierwszy Star Trek poza abramsowymi. I ja wolę Dżej Dżeja. Serio. Wolę tych radosnych bohaterów będących załogą statku, a nie to co serwują mi protegowani Fullera. To już trzeci pilot serialu, który wreszcie powinien nakreślić jego kształt. Wyrzucił niemal całą obsadę (nie żeby było za czym tęsknić) i zarysował fabułę. Eeee, odkrycie nowego napędu pod okiem machiawelicznego kapitana gdzie gdzieś z boku toczy się wojna? Sam nie wiem. Wciąż brakuje mi tutaj bohaterów z którymi mógłbym się zżyć, to co jest irytuję. Czy mechanik, czy współlokatorka Michael. Tak, są tak nudni, że nie chcę mi się sprawdzić na IMDb ich imion. Główna bohaterka jest odrobinę lepsza, ale czasem wypada pretensjonalnie w swoim pozowaniu na wolkanina by zaraz zacząć panikować podczas przedzierania się przez wentylację. Mnóstwo tutaj też ekspozycji poprzez sztucznie napisane dialogi. Jeszcze więcej niż w finale. Nie wiem tez czy kompletnie zirytowałem się na serial czy tam rzeczywiście wszystko wygląda bardzo sztucznie.

Sama fabuła odcinka była mało wciągająca i mam nadzieje, że nie nadaje tonu serialu. Przedzieranie się przez mroczne korytarze opuszczonego statku kosmicznego i wielka bestia. Można było odczuć pewien nastrój tajemnicy czy odrobinkę napięcia, ale szybko to siadało przez nieudolne żarty. Haha, Kligon uciszający oficerów Federacji taki śmieszny by jeszcze zabawniej zginąć od przerośniętego kociaka #not. Nitki fabularne są bardzo luźno spięte i trzeba trzymać fabułę na słowo honoru, że doprowadzi do czegoś sensownego np. intelektualnej i szarej moralnie gry między Michael, a kapitanem. Tylko na razie to pusta tajemnica i ze dwa udane dialogi w morzu banału nie napawają optymistycznie. Dobrze, że jest jeszcze Saru, który wprowadza tak potrzebną komedię, ale przy tym ma jakiś charakter.

OCENA 3/6

The Gifted S01E01 eXposed
Byłem przekonany, że ogólnodostępne stacje nie przykują mojej uwagi w tym roku. Nie pokładałem nawet specjalnych nadziej w The Gifted. Powoli mam już dość superbohaterów i adaptacji komiksowych wyskakujących z każdej lodówki. Na szczęście telewizyjni x-meni są czymś zupełnie odmiennym od swojej filmowej marki oraz innych adaptacji komiksów.

The Gifted nie jest serialem o bohaterach. To nawet nie jest serial o x-menach. Najprościej go scharakteryzować jako dramat rodzinny z mocami. Bez heroizmów i ratowania świata. W centrum są rodzice i dwójka dzieci które zostały mutantami. Zapowiada się to na serial o adaptacji, rodzicielskiej miłości, o tym jak daleko można się posunąć by bronić najbliższych i jak osobiste doświadczenia z naszymi lękami i obawami wpływają na ich odbiór. Żeby było ciekawiej głowa rodziny pracuję dla rządu i zajmuję się oskarżeniem mutantów. Jest tutaj spory potencjał by pokazać całą sytuację w odpowiednich odcieniach szarości. Bez Xaviera i Magneto i wyraźnego podziału na dobro i zło. Zwykłe odnajdywanie się ludzi w niecodziennej sytuacji i adaptacja do nowego środowiska.

X-Men i Brotherhood tutaj nie ma, ale istnieli. To świat w którym Bractwo i grupy z X w niesprecyzowanym momencie zniknęły. Pozostali Mutanci ukrywają się przed ściągającym ich rządem standardowo obawiającym się odmienności. Mają własną społeczność w całkiem stylowym opuszczonym banku. Po drugiej stronie jest Sentinel Service na nich polujący. I w sumie tylko wiadomo o świecie. Niby można narzekać na kolejną linię czasu w marce X-Men, ale zostało to podane w na tyle udany sposób, że nie narzekam.

Poza rodzinką Stuckerów na świeczniku jest też kilku mutantów. I tutaj też zapowiada się na rozwijanie wątków rodzinnych. Czy to nieplanowana ciąża, problemy z ojczulkiem czy tarcie w grupie które są nieuniknione. Mutanci są różnorodni i mają ciekawe moce, które efektownie prezentują się na ekranie. Szkoda tylko, że wizualnie taka Blink wygląda bardzo sztucznie.

Kolejny odcinek włączę z ogromną przyjemnością i na podstawie przeczytanego wywiadu z showrunnerem jestem raczej spokojny o przyszłość serialu. Przynajmniej pod względem kreatywnym, z oglądalnością może być różnie. 

Inne:
- w głównej obsadzie dwójka nastolatków. Pozorny strzał w stopę, a wyszło lepiej niż się spodziewałem. Łatwo to zepsuć, ale konkurencja na polu najbardziej irytujących dzieci w telewizji jest ogromna. 
- serduszko dla Amy Acker, którą znowu można zobaczyć w telewizji. Stęskniłem się od czasu finału Person of Interest, a nie minęło wielu czasu.

OCENA 5/6

poniedziałek, 2 października 2017

Serialowe podsumowanie tygodnia #250 [25.09.2017 - 01.10.2017]

SPOILERY

Jane the Virgin S01E01 Chapter One
Piękny, okrągły numer podsumowania tygodnia więc losowanie z pilotów odłożonych na świętego nigdy. I to jakże spektakularne, z serialem którego sam z siebie pewnie nigdy bym nie obejrzał. Niby miałem go w swojej orbicie zainteresowań z powodu recenzji i nagród, ale ja i telenowela? Na szczęście nie boję się eksperymentów i lubię różnorodność więc udało mi się sprawdzić pierwszy serial The CW nagrodzony Złotym Globem. I nie zawiodłem się, oj nie.

Jeśli miałbym najprościej scharakteryzować serial jest to skrzyżowanie latynoskiej telenoweli z moim ukochanym Pushing Daisies. Wszystkowiedzące narrator komentuje wydarzenia w zabawny sposób i z dystansem. Świat za to ma cechy realizmu magicznego gdzie bohaterowie z telenoweli mówią do bohaterki, a bilbordy się ruszają. Oczywiście wszystko to z twistami z telenoweli. Dawny ukochany zostaje ojcem dziecka Jane, a jej tatą jest gwiazda telenoweli, ukochany i matka skrywają tajemnicę, a we wszystko wmieszana jest policja. Klimat jest uroczy, przerysowany, sympatyczny, ale serial nie ucieka przy tym od poważniejszych tematów, aborcji i własnego szczęścia. Jestem bardzo ciekaw jak to dalej się rozwinie.

OCENA 5/6

Jane the Virgin S01E02 Chapter Two
Szaleństwa ciąg dalszy. Trochę obawiałem się spowszednienia tonu i zobojętnienia na humor. Nic z tego. Bawię się doskonale. Czy to dzięki Ginie Rodriguez, która jako Jane jest przesymaptyczna, czy dzięki szalonym twistą fabularnym. Śmierć Zazu w finale odcinka była mocno niespodziewana, tak jak wplątanie poważnego wątku narkotykowego. Idę o zakład, że to tatuś Rafaela jest tajemniczym baronem. Nie bez powodu zatrudnili by do tej roli Carlo Rotę. Jednak to nie był mój ulubiony twist. Chyba najbardziej rozśmieszyła mnie Louisa mająca romans z własną macochą. Albo babcia nakrywająca Xomarę z El Presidente w łóżku. Sam nie wiem, tyle tutaj dobrego.

Inne:
- klamra narracyjna zafundowana przez narratora całkiem zgrabna. Więcej takich nieszablonowych zabiegów poproszę. 

OCENA 5/6

Jane the Virgin S01E03 Chapter Three
Zupełnie nieoczekiwane jazdy Jane wychodzą prześmiesznie. Śpiewający kościelny chór o dziewictwie był cudowny. Sam odcinek może nie tak zdumiewający jak poprzednie, ale dalej się bawię. Namnożyło się wątków i tajemnic przez co przez na ani chwilę nie można oderwać uwagi. Przy czym nie ma się wrażenia chaosu. Serial umiejętnie bawi się konwencją, a to przecież dopiero trzeci odcinek. Z tego co słyszałem po trzech seriach jest równie dobrze.

OCENA 4.5/6

Jane the Virgin S01E04 Chapter Four
Jestem pod ogromnym zdumieniem jak serial korzystając z wątków telenowelowych umie wykreować rzeczywiste dramaty pozwalające przejąć się postaciami. Gra aktorów to jedno, czym zupełnym jest dbałość o detale i wyczucie granicy między przysadzistym kiczem, której nigdy nie udało się przekroczyć. Ten serial to perfekcyjna mieszanka fabuły i formy, która w innych proporcjach spektakularnie by się rozleciała.

W tym odcinku znowu zastosowano kompozycje klamrową, bawiono się z widzem który spodziewał się zupełnie czegoś innego, a wątki były misternie splecione ze sobą, jeśli nie fabularnie to motywami. Było tu dużo o zaufaniu i utrzymywaniu kłamstwa. Była Jane pisząca opowiadanie erotyczne wręczone nie temu mężczyźnie, byli Rafael i Petra współpracujący ze sobą i ostatecznie rozchodzący. Pojawiła się też nowa tajemnica związana z Petrą i wprowadzono zupełnie nowego gracza. I wszystko to wciąż jest spójną opowieścią. 

Inne:
- Rogelio mówiący o swoim stroju jak z fantasy podczas gdy ma na sobie zwykłego t-shirta z dżinsami, to tylko podkreśla jego oderwanie od rzeczywistości.

OCENA 5.5/6


Jane the Virign S01E05 Chapter Five
Mocno cenie sobie jak zgrabnie seriale spina fabuły swoich odcinków. Zrobił to już któryś raz i znowu wyszło świetnie. Zaczęło się od Jane która odchodzi z domu do Michaela, a skończyło na jej powrocie. Kolejny raz zostaje oszukany, tym razem przez ukochanego chłopaka. Postanawia jednak pojednać się z matką bo wie, że na niej zawsze będzie można polegać. Duży dramat, a w międzyczasie sporo komedii. Pierze oficjalne spotkanie z Rogelio i powolne budowanie więzi z ojcem. I tutaj też podziwiam scenariusz, jak zgrabnie buduję charakter ojca Jane. Z pozoru zadufany z siebie dupek okazuje się być też stremowanym tatą. Ten serial jest w dużej mierze o pozorach, zaufaniu i poznawaniu swoich bliskich. I przede wszystkim to wyśmienita komedia.

Inne:
- mała Jane wyobrażała sobie Jimmy'ego Smitsa jako swojego ojca. I jak tu jej nie kochać? I czemu do jasnej, Jimmy nie zaliczył nawet małego cameo w serialu?!

OCENA 5/6

Star Trek: Discovery S01E01 The Vulcan Hello
Muszę się do czegoś przyznać. Poza kilkusekundowymi urywkami w telewizji i filmikami na yt nigdy nie oglądałem serialowego Star Treka. Jest to trochę paradoksalne skoro jestem fanem sci-fi i zaliczyłem całość Stargate. Jakoś bałem się zmierzyć z legendą i nawet mnie przerażało >700 odcinków. Nowa inkarnacja jest jednak dobrym powodem by dać temu światu kolejną szansę. Tym bardziej, że za powrót Treka do telewizji częściowo odpowiedzialny jest uwielbiany przeze mnie Bryan Fuller.

I o ile po seansie jestem zadowolony tak mam sporo "ale" o których będzie później. Pierw zalety. Największą jest szczęśliwe lądowanie serialu. Zachwiane, ale szczęśliwe. Po tyle latach produkcji i zakulisowych perturbacji udało się uzyskać zadowalający efekt końcowy. W pewnym sensie podobny do Abramsowych filmów, a z drugiej strony tak inny, zupełnie inaczej rozkładający akcenty. Serial udanie posługuje się poważniejszymi tematami w które wlepia tak potrzebny humor. Mamy starcie dwóch kultur i bohaterów wierzących w to co robią.

Właśnie bohaterowie. Dwie główne panie kupiły mnie od pierwsze momentu. Mentorska relacja pani kapitan z pierwszą oficer, które ewidentnie się przyjaźnią mimo różnicy wieku. Złożone bohaterki z przeszłością. Jedna z trumą z dzieciństwa, druga dyplomatka i wosjkowa żyjąca według honorowego kodeksu Federacji. I na podstawi oglądania ich przez 35 minut tak ciężko jest mi przełknąć przejaw niesubordynacji. Michael ataku swoją kapitan i sama chcę zaatakować statek Kligonów. Nawet jeśli ma rację to bardzo ciężko będzie mi ją polubić. Przed serialem daleka droga.

Przeszkadza mi jeszcze brak innych bohaterów. Pilotowy odcinek prócz kapitan statku i naszej głównej bohaterki przedstawił jeszcze tylko jednego obcego z mostka - Saru, nadając mu pewną osobowość. Strachliwy, odrobinę fajtłapowaty i wyczuwający nadchodzącą śmierć. I comic relief. Tyle. O pozostałych statystach na mostku nic nie wiadomo. Nawet nie byli w stanie wypowiedzieć jednego zindywidualizowanego komentarza do wydarzeń.

Discovery ma być serialem nastawionym na fabułę, bez proceduralnych odcinków. Widać to od pierwszych minut, a finał z mocnym cliffhangerem tylko w tym utwierdza. Powoli rysujący się konflikt z Kligonami i... w sumie na razie tyle wiadomo o dalszej fabule. W odcinku dzieje się dużo, ale to głównie ekspozycja. Trochę o bohaterach, świecie i wrogach. Też mam wrażenie, że można było z tego więcej wycisnąć.

Na koniec jeszcze o strefie wizualnej. Jest pięknie. Niczym u Abramsa. Jaskrawe kolory, flary, wszystkie się pięknie mieni, a statki imponują. To nie jest The Expanse z swoim nastawieniem na realizm i naturalność. To Fuller w pełnej okazałości gdzie wizualia są równie ważne co fabuła. Czy to kolory czy misternie zrealizowane elementy scenografii. Dlatego trochę szkoda odwagi reżysera przez co całość jest bardzo zachowawcza pod względem przedstawienia.

Mimo małego rozczarowania cieszę się, że mogłem obejrzeć Star Trek Discovery. A będę się cieszył jeszcze bardziej gdy zadebiutuje Iason Issac. 

Inne:
- oczywiście, że kobiece bohaterki u Fullera mają męskie imiona.
- jaka ładna czołówka! Trochę takie renesansowe rysunki futurystycznych przedmiotów z świetną muzyką.
- koneserzy na Netflixie mogą załączyć sobie napisy w języku kligońskim. Fajny bajer dla fanów.
- bohaterki przemierzają pustynną planetę, w tle pojawia się obcy które wygląda jak zagrożenie. Co się dzieje? Absolutnie nic, służy tylko do podbicia klimatu. Kolejny plusik za wysiłek.  

OCENA 4.5/6

Star Trek: Discovery S01E02 Battle at the Binary Stars
W tytule odcinka jest bitwa więc zacznę od niej by mieć ją jak najszybciej za sobą. Z bardzo prostego powodu - jest beznadziejna. Mamy 2017 rok, a serial serwuje nam takiego potworka. Słaba reżyseria to jedna. Chaos i brak pomysłu na pokazanie konfliktu w kosmosie to drugie. Dzieje się tutaj dużo i bez sensu. Nie pomaga oglądanie jej z perspektywy jednego statku i jego pokładu. Jest słabo, brakuje napięcia i zaskoczenia. To samo podczas walki wręcz w wykonaniu Michelle Yeoh, Przecież ta aktorka to samograj, a reżyser znowu nie sprostał wyzwaniu. Obawiam się jak będzie wyglądać cała ta wojna jeśli serial rozkracza się w takim momencie.

Fabularnie zdarzyło się kilka głupotek. Mniejszych, ale i takich gdzie zgrzytam zębami. Jak na przykład poświęcenie sporej porcji dwóch odcinków na przedstawienie złego Klingona by efektownie zabić go w finale co staje się zarzewiem wojny. Nie wiem, wszystko jest mocno wydumane. Nie kupuje też dwuosobowej inwazji na obcy statek czy mistycznej komunikacji gwiezdnej. Strasznie dużo rzeczy mi przeszkadza.

Ale jest mam ocenić odcinek jako całość to tak minimalnie na plus. Rozumiem co scenariusz robi z Michael - złamali ją w pilocie i przez serial będą ją na nowo wykuwać. Podobały mi się też jej relację z kapitan. Ciekawym jestem też jak zostanie pokazano wojna idealistycznych ludzi. Wciąż też zachwycam się sferą wizualną. Jeszcze tylko jakby dali mi grupkę bohaterów i rozwinęli między nimi jakieś poważniejsze relację to byłbym przeszczęśliwy.

OCENA 4/6