SPOILERY
Przy całym moim uwielbieniu do Bryana Fuller wciąż potrafię irytować się na jego serialach. Momentami przerost formy nad treścią razi, sceny niemiłosiernie się wleką i nic się nie dzieje. Ładnie to się ogląda, ale nudzi. Potem jednak serial dostaje kopa i nagle się kończy z zdziwieniem "ale to już?!". I to podczas pojedynku na śmierć i życie w warcaby. Ile tam było emocji! I głównie tam. Ogólnie podróż Shadowa i Wotana (ha, w końcu wiem co to za bóg) trochę nużyła. Było jednak kilka znakomitych scen min. rozmowa z telewizorem i dalsze zagęszczanie konfliktu między Bogami.
Nie mam nic przeciwko jeśli każdy kolejny odcinek będzie zaczynał się od flashbacku z historii Ameryki. Po wikingach przyszedł czas na XVII wieczny statek z niewolnikami i fenomenalny aktorski popis Orlando Jonesa opowiadającego o rasizmie i jak czarni mają, mieli i będą mieć przejebane. Było coś magnetycznego w słuchaniu tej przemowy, gdy bóg mówi prawdę, podburza swoich wiernych i domaga się największej ofiary. Swoją drogą ciekawi mnie moc Anansiego i innych mu podobnych istot.
OCENA 4.5/6
Przeraźliwie nudny odcinek, chyba jeszcze nigdy nie męczyłem się w ten sposób na Into the Badlands. Niezrozumiałe jest dla mnie budowanie napięcia w oparciu o zagrożenie życia głównego bohatera. Takie rzeczy trudno zrobić i tutaj serial poległ. Tak jak podczas majaków Sunny'ego. Dostały ok. 1/2 czasu antenowego i niewiele wnosiły do historii. Pokazano to o czym od dawna mówiono - nie ucieknie od śmierci oraz jego obawy związane z rodziną. Błe.
Niezbyt efektownie, a momentami naiwnie wypadła wizyta Benjie i MK w klasztorze. Walka była nudna, mistrzyni została zrobiona jak dziecko i wszystko skończyło się dobrze. Nawet schrzaniono nawiązywanie relacji między tą dwójką. Z powodu przeszłości Benjie spodziewałem się większej dynamiki między nimi.
Rozczarowało mnie też to co działo się na Pustkowiach. Sojusz Barona i Wdowy pozbywa Jade władzy, a większość wydarzeń dzieje się poza kadrem. Momentami miało to swój urok tajemnicy. Fajnie też było widzieć Jade stawiającą się Wdowie i mówiąca Quinnowi prawdę, która go rani. Teraz gdy zostaje wygnana jej wątek powinien się ładnie rozwinąć. Tylko ja wolałbym oglądać szturm na rezydencję i trochę więcej dramatu z tym związanego.
Niewątpliwym plusem odcinka jest za to foreshadowing. Benjie mówi o swojej dawnej wychowance, której szukał wszędzie tylko nie na Badlands. Młoda nie mogła patrzeć na niewolnictwo i miała kompleks zbawicielki przez co niemalże oszalała. Stawiam garść miedziaków, że mowa o Wdowie. Już wcześniej wykazała się wiedzą o MK i wspominała, ze powinna właśnie taka być. Dobrze będzie ją też widzieć w nowej roli. Tylko żeby doszło do tego prędzej niż później.
OCENA 3/6
Po zeszłotygodniowej wpadce Into the Badlands wraca do swojego poziomu. Co więcej, zaczyna łączyć kropki. Intensywny odcinek z dwoma przeplatającymi się wątkami. Pierw zakończyła się długa tułaczka Sunny'ego i powrócił do Badlands by zostać niewolnikiem i po chwili znowu siepaczem. Tym razem to on grał w podwójną grę. Wykorzystał baron Chau i ostatecznie połączył się z Wdową. W wybuchowym stylu. Piękna sekwencja walki i współpraca z Minevrą. Brakowało mi tylko spotkania Benjie z swoją dawną wychowanką. Pewnie zostawiono to na przyszły odcinek.
Gdzieś dalej Quinn coraz bardziej szaleje. Zapragnął ożenić się z Veil i uczynić Henry'ego swoim spadkobiercą. Ona nie mogąc już psychicznie wytrzymać postanawia go zabić i tym samym wydać wyrok na siebie. Głupie, ale co poradzić. Serial udanie budował napięcie i trzymał mnie w niepewności do ostatnich minut.
Im więcej odcinków mija tym bardziej jestem zadowolony z tego jak są prowadzeni poszczególni bohaterowie i zależności między nimi. Trudne sojusze, które można zrozumieć, zaszłości i powiązania. Wszystko się tutaj zgrabnie zazębia. Zwłaszcza relacja Sunny-Wdowa-Quinn.
Inne:
- serial często przekłada logikę nad obraz i zupełnie mi to nie przeszkadza. Cieszyłem się jak dziecko oglądając ostrzelanie autobusu z kusz i efekt końcowy w postaci jeża na czterech kółkach.
- posiadłość baronowej Chau z klasyką literatury na półkach i obrazem Leonidas pod Termopilami na środku salonu - co za wyczucie stylu!
OCENA 4.5/6
Minęło 2/3 sezonu, a Michael z ekipą dalej uciekają z Jemenu, a ja dalej się nudzę tak jak tydzień temu. Za bardzo to rozwleczone przez co siada napięcie podczas gdy walka z ISIS jest wręcz karykaturalna. Nawet interakcję między bohaterami wypadają słabo. Wciąż jest kilka udanych scen dzięki którym udaje się zapomnieć o naiwności scenariusza. Jednak nie sprawiają, że odcinek robi się przez to autentycznie lepszy. Kulawy jest głównie scenariusz. Siermiężny, dziurawy i naiwny. Jakby pan z długopisem zapomniał o zabawie konwencją.
Zawodzi tez intryga. Michael komunikuje się z tajemniczym gościem, a jego zabójcy wykorzystują CIA, a w Departamencie Stanu mają wtyczkę. Tyle. Żadnych nowych informacji. Słabiutko. Jeszcze jakby inteligencja Michaela mogła całość wynagrodzić. Nic z tego, przyjmuję zbyt bierną rolę w mikro jak i makro skali i nie potrafi błysnąć swoją inteligencją.
Paradoksalnie mimo moje rozczarowania 40 minut zleciało bardzo szybko, a momentów w których autentycznie bym się nudził było niewiele.
OCENA 2.5/6
Jubileuszowy, 230 odcinek podsumowania tygodnia, więc Maszyna Losująca wybiera między pilotami które chcę obejrzeć. Na razie trafiała średnio - Pitch i American Odyssey bardzo szybko zniknęły z mojej ramówki. Przy odpalaniu Rick and Morty byłem pewien, że z marszu włączę kolejny odcinek. Jednym z twórców jest Dan Harmon, a ja nasłuchałem się bardzo dużo dobrego o produkcji. Może dlatego moje rozczarowanie było tak dużo.
Rick and Morty rzuca mnie do razu na głęboką wodę. Nie bawi się w wstępy, powolne kreowanie postaci i świat. Relację miedzy bohaterami zostały już ustanowione, a pilot jest kolejną przygodą. Początkowo nie byłem pewien czy jest to pierwszy odcinek. I muszę przyznać, że ten zabieg mi się podobał. W komediowo przygodowym serialu pasuję, a charaktery postaci zostały bardzo dobrze zarysowane mimo braku introdukcji i nadmiernej ekspozycji. Rick, narcystyczny dziadek wykorzystujący swojego wnuczka Mortiego podczas szalonych podróży przez między wymiarowy portal. Mam słabość do teorii multiwersum od czasów oglądania Stargate SG-1 i Firnge więc jestem kupiony tym motywem.
Nic mnie jednak nie przygotowało na wulgarność serialu. Alkoholizm Ricka jest pokazany w ordynarny sposób, jest śmieszkowanie z seksu z dziewczyną z klasy Morty'ego czy erotyczne sny dzieci. Momentami ogląda się to krępująco. Spodziewałem się trochę więcej wyrafinowanych żartów, które wbrew pozorom są. To jest bardzo dziwna mieszanka. Raz serial wali żartem o szmuglowaniu cudownych owoców w odbyciu lub pokazuje ciepiące dziecko przez krępująco długą chwilę by potem rzucać absurdalnymi żartami z konwencji przez które śmieje się w głos.
Nie oglądam seriali animowanych czego trochę żałuję. W związku z czym nie mogę fachowo ocenić kreski czy animacji, ale nigdy brak profesjonalnej wiedzy nie przeszkadza mi w zabieraniu głosu. Znowu jest tutaj dziwna mieszanka - z jednej strony prosta animacja, ubogie postacie i statyczne tła, z drugiej strony charakterystyczny styl z dbałością o detale, pełen graficznych ester eggów.
Jestem po seansie tak skonfundowany, że mam ochotę na jeszcze. Rozczarowanie minimalnie przewyższa satysfakcję z seansu, ale widzę tutaj potencjał. Pół internetu przecież nie może się mylić co do jakości serialu i z chęcią jej jeszcze poszukam.
OCENA 3.5/6
Pierwszy odcinek R&M mnie rozczarował przez co do drugiego podchodziłem jak pies do jeża. Zupełnie niepotrzebnie. Poziom żartów i nawiązań popkulturowych mnie zaskoczył. Śmiałem się niemalże przez cały czas, a wypatrywanie smaczków graficznych ukrytych w tle było równie zabawne co rozpisywane gagi. Dalej jest wulgarnie, ale udało się znaleźć odpowiednie proporcję i zbytnio z tym nie przesadzono. Oszałamia otoczka. Skakanie po snach jak w Incepcji i naśmiewanie się z filmu, który musi być mądry bo go nikt nie rozumie. Serduszko za ten pomysł. Jak i drugi wątek z psami przejmującymi świat niczym w Planecie małp. Kapitalna mieszanka. I to wszystko by załatwić Morty'emu piątkę z matematyki.
OCENA 5.5/6
Było naśmiewanie się z Incepcji teraz jest parodia Parku Jurajskiego z Kochanie zmniejszyłem dzieciaki. Rick wysyła Morty'ego do ciała zażulonego świętego Mikołaja gdzie znajduje się park rozgrywki dzięki czemu dostajemy intensywną przygodę po całym dziele z absurdalnym zakończeniem. Znowu bawiłem się wyśmienicie, a momenty gdy Morty zdobywa dziewczynę po wykazaniu się swoim heroizmem były równie zabawne co uciekanie przed najróżniejszymi wirusami.
Wątek rodzinny Smithów był również śmieszny mimo, że nie był związany z żadną technologią Ricka. Inteligentne wyśmianie idei Bożego Narodzenia, demaskowanie fałszywej życzliwości i kochanek matki Jerry'ego. Plus krytyka technologii wkradającej się do każdego aspektu naszego życia. Robi się z tego całkiem inteligentna satyra.
OCENA 5/6
Zwykle ukrywanie tajemnic które później będą prowadzić do komplikacji mnie denerwuje. Tutaj na szczęście zostało to poprowadzone wzorowe. Motywację były wiarygodne, a szkoda istotna dla fabuły i relacji między bohaterami. Strasznie podobała mi się też sieć zależności jaka się wytworzyła. Jughead w kompletnej niewiedzy, Betty częściowej, a Archie i Veronica zdradzający przyjaciół dla ich dobra. Na to nałożyła się warstwa narracyjna dla poprzedniego pokolenia, gdzie tajemnice z liceum i kłótnie wpływają na życie dorosłych (i ich dzieci).
Sprawa morderstwa niemal została rozwiązana, tajemnica wyjaśni się w przyszłym odcinku dlatego teraz rzucane są fałszywe tropy. FP zostaje wrobiony, a serial rzuca podejrzenia na Cheryll. Kamera nie bez przyczyny ją pokazuje. Tylko czy ona nie gra własnej gry by znaleźć prawdziwego mordercę? Ja obstawiam innego rudzielca - matkę Archiego.
Inne:
- piosenka w wykonaniu Archiego i Ronnie - jest moc i chcę więcej! Wyszło naprawdę fajnie.
- kolejna krępująca kolacja w serialu, tym razem u Cooperów. Wbijanie szpil niezwykle intensywne. Nie tylko Alice zagrała tutaj profesjonalnie, ale również Betty wykorzystała słabość własnej matki.
OCENA 5/6
Pokłony. Długie i pełne szacunku zakończone burzą oklasków. Rozwiązywanie zagadek kryminalnych w serialach niesie ze sobą dużo niebezpieczeństw. Czy poszlaki zostały dobrze rozrzucone? Czy sprawca jest wystarczająca wiarygodny? Czy sprawa nie zacznie nudzić i stanie się obojętna? Co potem? Riverdale radzi sobie z tym znakomicie, a pytanie kto zabił nie jest tutaj najważniejsze jak w każdym dobrym kryminale. Liczy się droga, otoczka, a w serialach również reperkusję po wyjawieniu tajemniczego mordercy. Ja jestem w pełni usatysfakcjonowany, a przecież jeszcze jeden odcinek do końca sezonu gdzie może spaść kolejna bomba.
Scenariusz odcinka był wyśmienity. Akcja pędząca na złamanie karku, dramaty, humor i kolejne odkrycie. Wszystko było też perfekcyjnie ze sobą splecione. Akcja powodująca reakcję. Sceny wynikały z siebie, każda służyła narracji, nie było zbytecznych momentów. Rzucano poszlaki, miotane bohaterami i kazano im zmieniać własne przekonania, a całość dotyczyła zarówno dzieci jak i dorosłych. Niesamowita plątanina powichrowanych dramatów i nietrafionych decyzji.
Niby w serialu na podstawie komiksów o Archiem najważniejsza powinna być trójka z tytułowym bohaterem, Betty i Veronicą, ale to Jughead kolejny raz zostaje MVP. Zdradzony przez ojca i przyjaciół, nie mający gdzie się znaleźć dzwoni do matki, która też się go wypiera. Co to była za scena gdy rozmawia z nią przez telefon i załamuje się bo ta nie chcę go widzieć. Przez cały odcinek był miotany sprzecznymi emocjami odnośnie ojca i gdy ostatecznie udało się udowodnić jego niewinność szczęśliwego zakończenia zabrakło. Tak się powinno prowadzić wiarygodnych bohaterów.
Inne:
- scena gdy główni bohaterowie oglądają nagrania śmierci Jasona, a kamera skupia się na ich twarzach, tak się buduje napięcie.
- początek odcinka to mieszanka komizmu i dramatu. Młodzi bohaterowie idą do rodziców po poradę, dostają ochrzan, a potem wystawiają Alice na ostrzał ze strony Hermione i Freda.
- Blossomowie zajmują się przemytem narkotyków, całość robi się coraz poważniejsza. Czy Hiram bawi się w to samo?
- chłodne opanowanie Cheryll przed konfrontacją z ojcem lub wściekłość na Jugheada. Madelaine Petsch to jedna z wielu świetnych decyzji castingowych.
OCENA 5.5/6
Aprobuje takie finały i daje znaczek jakości Czesława. To był kolejny rozdział z życia bohaterów, radzenia sobie z ostatnimi rewelacjami i jego reperkusjami. Nie było to jednak zakończenie historii. Morderca Jasona został ujawniony i popełni samobójstwo. Wciąż jednak tajemnicze zostają jego motywację i kto jeszcze jest powiązany w handel narkotykami. Historia toczy się dalej i dzięki temu jak zbudowano podwaliny pod kolejną serię może być jeszcze bardziej interesująca.
Ten odcinek to w większości próba oczyszczenia imienia FP, kolejne śledztwo scooby-gang, ale też małomiasteczkowy dramat. Sezon w większości skupiał się na zadrach rodzinnych, z biegiem czasu okazało się, że mrok siedzi w każdym z dorosłych, mniejszy lub większy, ale jest tam. Finał jest jego eskalacją na całe miasteczko, która znajduje sobie kozła ofiarnego w postaci Węży, szuka łatwych rozwiązań i stygmatyzuje część swoich mieszkańców podczas gdy władcy marionetek dalej kryją się w mroku. Przemowa Betty o ciemności kryjącej się w Riverdale mogła wypaść banalnie, a wyszła przekonująco.
Dużo bardzo dobrych rzeczy działo się przez cały odcinek i bezpośrednio prowadziło to do wydarzeń z cliffhangerów, którymi teraz się zajmę. Pierw Archie. Na koniec sezonu konsumuje swój związek z Veronnicą i świetlana przyszłość przed nimi. Wraca do ojca i ten na jego oczach zostaje postrzelony u Popsa. Bał się o syna i sam może teraz stracić życie. Do września będzie siedział w pudełku Schrodingera. I ja liczę, że pozostanie żywy. Zabijanie postaci jest łatwe, ale trudniejsze jest np. pokazanie ich kalectwa i to byłaby dobra opowieść dla Riverdale. Opowieść o dojrzewaniu Archiego i tragedia kształtująca go jako mężczyznę gdzie dawna fascynacja sportem i muzyką jest czymś dziecinnym. To by się sprawdziło. Wielką tajemnicą jest też sprawca. Hiriam wydaje się najbardziej prawdopodobny.
Właśnie, Lodgowie. W jednym z wywiadów Roberto Aguirre-Sacasa powiedział, że chcę ich przedstawić jak Underwoodów z House of Cards. Wcześniej Hiriam był kreowany na antagonistę, ale w Hermione również czai się mrok. Może skutecznie go ukrywała przez ten czas, ale powrót męża znowu go przyciąga? W to wszystko jest wplątana Veronica, którą coraz bardziej przerażają rodzice.
Z głównej trójki pozornie najmniej ekscytujący jest wątek Betty. Mając dość tajemnic konfrontuje się z matką i dowiaduje o zaginionym bracie. Telenowelowa historia, ale mająca potencjał w Riverdale. Ciekawie można by go powiązać z powrotem Hiriama, może jego współpracownik? Mi się jednak najbardziej podobała jej przemowa demaskująca miasteczko, ale też własną rodzinę z obłudy jakiej tam pełno.
Największą drogę w ostatnich odcinkach serialu przechodzi Judhead. Outsider szukający własnego miejsca, któremu ciężko zaakceptować dobro które go otacza, godzący się z stratą rodzica. Jego świat się zawalił - nowa szkoła i rodzina zastępcza. Wpasował się, tylko na jak długo. Jest też Betty. Wyznali sobie miłość, już miało dojść do zbliżenia i nagle pukanie do drzwi. Węża przyjmują go do rodziny, a on przyjmuje i zakłada ich kamizelkę. Znalazł substytut rodziny i teraz będzie się go trzymał. To może go popchać w mroczną stronę, a Betty powinna stać się jego kotwicą do światła. Lub razem z nim podąży w tą samą stronę, w końcu ona też ma w sobie mrocznego pasażera.
Tak jak Jughead również Cheryll przeszła przez sezon długą drogę. Pozornie archetypowa mean girl z liceum ma więcej warstw niż ogr. Posłuszna córka despotycznych rodziców łatwo rozklejająca się emocjonalnie i dążąca co celu za wszelką cenę. Pierw straciła brata, teraz ojca, jego mordercę. To ją załamało i postanawia ze sobą skończyć. Dramatyczna scena jej ratunku wypadła fantastycznie pod względem reżyserskim, pełna napięcia i dramaturgii. Ważniejsze niż decyzja o samobójstwie było spalenie Thornhill jako symboliczne odcięcie się od przeszłości. Pierw oczyszczenie w wodzie i lodzie, a potem w ogniu i wykucie nowej Cheryll decydującej o swojej przyszłości. Szykuje się konflikt na linii matka-córka i nie mogę się go doczekać.
Gracze są znani, wątki rozstawiane i serial stał się dużo bardziej interesujący. Pozostaje tylko czekać na nowy sezon, który według plotek ma mieć 22 odcinki. A czekanie będzie męczące.
OCENA 5/6
OCENA SEZONU 5/6
W zeszłym tygodniu pisałem o braku wyraźnego podziału między dobrymi, a złymi. Słowa tracą na znaczeniu gdy chodzi o przetrwanie ludzkiej rasy, a definicje wydaje się zbyteczne. Czy zachowanie Jahy i Clarke jest niemoralna? Czy można ją w 100% potępić oglądając to jak cierpi podejmując decyzję? Cztery lata tworzenia historii sprawiły, że scena gdy Clarke celowała do Bellamy'ego, który chcę uratować klany (i siostrę) miała w sobie gigantyczny bagaż emocjonalny. Może też było zobaczyć Clarke jako antagonistkę, którą trzeba pokonać.
Walczyć o przeżycie postanowiła Raven. Dwa odcinki temu na swoich warunkach postanowiła w swoich ostatnich chwilach pospacerować sobie po kosmosie. Tym razem jej podświadomość przyjmując postać Sinclaira namówiła ją do życia. Raven nigdy się nie poddaję i kolejny raz do udowodniła. Lindsey Morgan znowu była wspaniała w tej roli.
Wielkim zaskoczeniem okazał się wątek w Arkadii. Może nie z względu na wydarzenia, ale emocję jakie budził. Monthy desperacko i bezskutecznie próbuje ocalić swoich przyjaciół którzy postanowili zostać. Jasper jest niczym przywódca sekty namawiający na zbiorowe samobójstwo. Wątek ten troszkę męczył, był zbyt bardzo rozciągnięty w czasie, ale ostatecznie się opłaciło dla ostatnich scen. Jasper rzeczywiście się zabija. Umiera w ramionach swojego najlepszego przyjaciela, który nie może tego zaakceptować. Czerwony księżyc, zbliżenia na twarze, nieunikniona śmierć i wyznanie miłości. Wzruszyłem się. Tak jak gdy potem Harper krzyczy "kocham cię" do Monthy'ego. Miłość nie jedno ma imię.
Do końca dwa odcinki i z pewnością w The 100 jeszcze nie jeden dramat się szykuję. Trzeba w końcu skazać 75% populacji na śmierć i na pewno trafi się tam jakaś znana twarz. Na pewno ktoś z trójki Raven, Monty i Harper. Ci którzy ostatnio najmocniej walczyli o przetrwanie. Może Clarke by Czarna Krew mogła ją uratować? Przed tym na pewno będą zamieszki i walka o bunkier. Jaha tak łatwo nie zrezygnuje.
OCENA 5/6
Zaskakująco dobry odcinek Flasha, jeden z przyjemniejszych w tym sezonie. Bardzo się obawiałem jak potraktują rozwiązanie zagadki tożsamości Savitara, a scenarzyści całkiem nieźle sobie z tym poradzili. Po pierwsze, udało się im jeszcze zaskoczyć. To nie jest Future Barry, a Widomo Czasu z przyszłości powstała podczas ostatecznej walki z Savitarem, porzucone przez przyjaciół i czujące złość do całego świata. Zgrabnie to wyjaśniono. Po drugie, cieszy brak ukrywania tajemnicy. Barry wraca i mówi drużynie o wszystkim by razem walczyć z swoją przyszłą wersją. Były emocję, tłumione wyrzuty sumienia i desperackie działania. Całkiem zaskakujące.
Odcinek nie kręcił się w okół walki z Savitarem jak można było przypuszczać. Genialny plan nie wypalił. Miano zablokować tworzenie nowych wspomnień by zyskać przewagę nad przeciwnikiem. Zamiast tego zrobiono forma c Barry'emu. To prowadzi do mnóstwa komicznych sytuacji. Dawno nie było tak luźnego odcinka w serialu. Pośmiałem się i stwierdziłem, że właśnie tego tam brakuje. Mrokh za bardzo przytłacza, potrzebny jest Barry uśmiechający się, cieszący z swoich mocy i żartujący z innymi. Fajnie było to znowu zobaczyć i trzymam kciuki za powrót do korzeni w S04.
Poruszono też temat osobowości. Co definiuję człowieka i czy wymazanie przeszłości zmienia jego charakter. Łatwo można było popaść w banał, ale znowu, całkiem znośnie to wyszło. Odnosiło się to też do Catlin. Nie da się zupełnie kogoś zmienić, zawsze często ciebie zostaje. Zmiana oczek na normalne była bardzo sugestywna. I ja coraz bardziej się obawiam, że Catlin poświęci swoje życie by pokonać Savitara.
Serial dalej śpieszy się z romansem Tracy i H.R. I mi to przeszkadza. Nie widzę lub nie chcę widzieć chemii między tą dwójką. I czemu gdy trafiają na niesamowicie skomplikowaną zagadkę naukową nie sprowadzą Wellsa z Earth-2? Kto jak kto, ale on na pewno by służył pomocą. Chciałbym tez zobaczyć jego flirtowanie z Tracy, to byłoby na pewno ciekawe doświadczenie.
Cliffhangera kompletnie nie zrozumiałem. King Shark strzeże źródła energii o sile słońca? Ale jak? <SPOILER> i co w związku z tym mam Capitan Cold pojawiający się w trailerze?! </SPOILER>. Zapowiada się mocny odcinek, tym bardziej, że jednym z scenarzystów jest Geoff Johns i gość od Legends of Tomorrow.
OCENA 5/6
Długo się zbierałem do pierwszego prawdziwego hitu platformy Hulu. Wiedziałem, że będzie to serial świetny i wycieńczający emocjonalnie. To przytłaczająca opowieść o świecie wymarzonym przez radykałów i fundamentalistów gdzie kobiety zostają zredukowane do roli podległej mężczyzną. Ubezwłasnowolnione gdzie część z nich służy jako bydło rozpłodowe. Jest to wizja przerysowane i sugestywna zarazem. Będąca też ostrzeżeniem przed tym w co możemy się zmienić jako społeczeństwo. Fascynujący i straszny obraz.
Historia jest prowadzona wielotorowo z punktu widzenia Offred. Flashbacki opowiadają o jej starym życiu i jak musiała się dostosować do nowej rzeczywistości. Dzięki Elisabeth Moss można bardzo szybko nawiązać więź z bohaterką i ją zrozumieć. Zwykła kobieta w ekstremalnej sytuacji robi wszystko by przetrwać. Udaje się jej mimo brutalnego środowiska w którym musi żyć. Tortury fizyczne i psychiczne to codzienność. Totalitarny system gdzie każdy może się okazać twoim wrogiem, nieodłączony strach przed nawet najbliższymi towarzyszami i społeczne wyobcowania. Mimo to Offred walczy. Akceptuje sytuacją, ale też nie zgadza się z nią. Wie co trzeba zrobić by żyć. Przez co oglądanie jej ma w sobie coś magnetycznego. Wstrząsająca scena seksu, czy raczej krzyżówka rozpłodu z uświęconym rytuałem ruszała równie mocno co publiczny lincz na domniemanym gwałcicielu.
Serial jest piękny. I przerażający zarazem. Krwisto czerwone kostiumy podręcznych podkreślają odrealnienie całej sytuacji i w niezwykły sposób komponują się z współczesnym Amerykańskim miastem i nieodłącznymi mężczyznami z karabinami. Kadrowanie jest często artystyczne, wykorzystuje oświetlenie lub figury geometryczne do podkreślenia chwili. Często zdarza się również widok z lotu ptaka. Nieodłączna jest też narracja z offu i gra aktorska delikatnymi grymasami twarzy.
OCENA 5.5/6
W połowie odcinka naszła mnie myśl - to dobry serial, ale brakuje mu mocy, jakieś charakterystyczne sceny wywołującej prawdziwe emocję. Jak na zawołanie dostałem masakrę na ulicach Vinci. Efektowna strzelanina, niczym działania wojenne w amerykańskim miasteczku. Wszechogarniający chaos, długie wymiany ognia i postronne ofiary. To było niezwykle efektowne i trzymające na skraju fotela. Oczekiwałem kopa od serialu i go dostałem.
Trochę gorzej wypada samo śledztwo. To dalsza część opowieści o znanych już bohaterach. Pocztówki z ich życia składające się głównie na problemy rodzinne co momentami ciężko się ogląda. Momentami wygląda to jak nędzna telenowela. Problemy z zajściem w ciążę macho gangstera, oświadczyny homoseksualisty który usłyszał o nadchodzącym dziecku, wspomnienia zmarłej matki i czy próby nawiązania lepszych stosunków z synem. Szkoda bo o tych bohaterach można opowiadać ciekawie co pokazuje ostatnia scena gdy Ani i Valcoro są zszokowani ostatnimi wydarzeniami, a Woodrugh najspokojniej z ich wszystkich chowa broń. Problemy z orientacją seksualną są dla niego dezorientujące, ale gdy znalazł się na polu walki dobrze wiedział co ma robić.
OCENA 4/6
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz