wtorek, 2 sierpnia 2016

Serialowe podsumowanie tygodnia #194 [18.07.2016 - 01.08.2016]

SPOILERY

Stranger Things S01E01 Chapter One: The Vanishing of Will Byers
Dłużej nie mogłem tego unikać. Z wszystkich stron zachwyt krytyków i widzów o kolejnym hitowym serialu Netflix. W najgorszym razie głosy umiarkowanie pozytywne i to też nieliczne. Zebrałem się zanim jeszcze nadziałem się na poważny spoiler i obejrzałem. I jestem zachwycony. Nie wychowałem się w latach '80, nie mam sentymentu do popkultury tamtego okresu, ale laurkę (i krytykę społeczną) dla tych lat chłonąłem z prawdziwym zaciekawieniem już od pierwszych minut.

I może koncept nie wydaje się specjalnie zachęcający jeśli przedstawi się suche fakty (tajne eksperymenty, tajemniczy potwór, zaginięcie chłopca i dzieci w rolach głównych) tak posiada ten tajemniczy pierwiastek magiczny zwany klimatem. Pierwsze minuty już odpowiednio nastrajają w odrobinę horrorową opowieść by zaraz przeskoczyć do dzieci grających w D&D. Serial portretuje już dawny świat, bez wszechobecnego internetu i pewnym stopniu go gloryfikuje. Sesja RPG ma niesamowitą dawkę emocji. Tak jak oglądanie zdjęć z miasteczka, odrobinę irracjonalnego zachowania ludzi w tamtych czasach (heh, 30 lat i taka różnica!) jak choćby reakcja na spotkanie małej dziewczynki czy kolacja przy stole i wizyty w szkole. Banały, które ogląda się z zainteresowaniem. Takie coś może stworzyć tylko mistrzowska ręką.

Serial nie gra tylko na emocjach związanych z nostalgią. On żongluje całym spektrum. Gdy w jednej scenie pokazuje śmierć w następnej romansujących nastolatków, co nie prowadzi do nawet odrobiny dysonansu. W jednej scenie wywołuje śmiech podczas oglądania dzieci bawiących się "nowoczesną" technologią, a w drugiej każe oglądać zdesperowaną matkę zaginionego chłopca. Ten miszmasz stylistyczny doskonale się sprawdza i jest jeszcze podkreślany syntetyczną muzyką czy kawałkami z tamtego okresu. Miodzio.

Fabuła płynie powoli, jak to w serialach Netflix. Te niemalże 50 minut to zapoznanie się z główny bohaterami i nakreślenie sytuacji wyjściowej. To też prowadzenie wątków, które mają zwiększyć immersję w wykreowany świat. Pozornie zbytecznych, ale z potencjalnie istotnych w przyszłości. Ja chcę więcej, czuje się zainteresowany co ostatnio nie za często zdarza mi się w nowych produkcjach próbujących ugrać coś na nostalgii.

OCENA 5.5/6

Stranger Things S01E02 Chapter Two: The Weirdo on Maple Street
Wyprawy w lata '80 ciąg dalszy i nie mogę się zdecydować, który wątek najlepiej mi się ogląda. Dużo łatwiej w drugą stronę. Utrata niewinności przez Nancy, wpadnięcie w złe towarzystwo i konflikt z przyjaciółką dostały jedną, dwie sceny za dużo. Początkowo dobrze się to oglądało gdy w pewnym momencie zaczęło się dłużyć. Na szczęście ten wątek się zmieni. Kolejne zaginięcie, tym razem dotkliwe dla Nancy. W miasteczku robi się coraz mroczniej.

Najfajniej wypadły momenty z Mikem, Eleven i resztą gangu. Ponowne nawiązywanie relacji, dziecinna ufność czy panika. I strach Jedenastki przed zamkniętymi pomieszczeniami z krótkim flashbackem. Bardzo szybko można sympatyzować z bohaterką. Natomiast scena przy obiedzie gdy chłopaki milczą, a potem odwracają uwagę od przekradającej się Eleven była niesamowicie zabawna i przyjemna.

Cieszy mnie, że powoli rozwijają się dorośli bohaterowie. Hopper ma tajemniczą przeszłość. Wychował się w miasteczku i zna wszystkich, przez jakiś czas pracował w mieście, ale wrócił w dawne strony. Myśli nawet, że jest przeklęty z powodu wysypu tragicznych sytuacji w ostatnim okresie. Joyce głównie płaczę i dramatyzuje, ale jak to matka pokazuje pazur. Domagając się wypłaty czy wracając do nawiedzanego domu. Chciałbym żeby a dwójka częściej przebywała na ekranie.

Wątek potwora, nadnaturalnych zdolności Eleven i tajnej organizacji rozgrywa się bardzo powoli przez co jeszcze bardziej intryguje. Najmocniej straszą rzeczy, których nie widać. Mrugające światło robiące nastrój, znikąd włączająca się muzyka czy raptowne przejścia między scenami. Klimat dalej jest, więc wciąż się zachwycam.

OCENA 5/6

Stranger Things S01E03 Chapter Three: Holly, Jolly
Pierwsza i ostatnia scena były niesamowite. Gigantyczna dawka emocji i zachwyt. Odrobina przerażenia, trochę uśmiechu i smutek, zwłaszcza na końcu. Doskonała mieszanka, która sprawia, że oglądanie staje się prawdziwą emocjonalną ucztą. Otwarcie było odrobinę horrorowe, bawiące się formę. Dla kontrastu pokazano dwójkę nastolatków uprawiających seks i kolejną śmierć w serialu. Barbara w alternatywnym, wykręconym wymiarze ucieka przed tajemniczą istotą. Chwila minęła zanim zdałem sobie sprawę gdzie jest, w wykręconej niczym Sillent Hill rzeczywistości na dnie basenu. Gdzieś obok, ale zupełnie daleko. Jak Will. W tajemniczy sposób porozumiewa się z matką, ale utknął gdzieś indziej. I ten moment gdy przesyła jej wiadomość po czym znajdują jego ciało. Ten serial jest świetny w kreowaniu uczuć u oglądającego.

W środku odcinka również było dużo dobrego. Małomiasteczkowe scenki w szkole gdzie popularne dzieciaki znęcają się nad wyrzutkami, familijne kino z akceptacją innej osoby czy eskapizm dzieci do wymyślonego świata by lepiej radzić sobie z obecnym. Albo jeszcze głębsze ruszenie wątku tajnej placówki badawczej. Dzieje się dużo, wszystko ciekawi, a nawet najmniejsze sceny ogląda się z zapartym tchem. Sam się sobie dziwie jak zachwycam się tym serialem. Nic nie poradzę. Nawet strona techniczna jest najwyższych lotów. Prowadzenie kamery, cięcia w odpowiednim momencie, piękne kadry i muzyka. Palce lizać.

OCENA 5.5/6

Stranger Things S01E04 Chapter Four: The Body
Niesamowite jak płynnie serial przeszedł z powolnie snutej historii z dużą ilością wątków na spójnie powiązaną ze sobą intrygę, która zagęściła się w stopniu, który nie pozwala oderwać się od ekranu. Coraz więcej ludzi zdaje sobie sprawę z istnienia potwora lub konspiracji. Nancy coś widziała, tak jak Joyce, która coraz bardziej szaleje. Scena kłótni na ulicy z synem miała moc. Brak akceptacji śmierci Willa i ciągła komunikacja w domu. Teraz tylko czekać na jej rozmowę z Nancy. Pewne uspokojenie będzie dla niej jak wdech świeżego powietrza. Czekam też aż wątek czwórki głównych dzieci zacznie wywierać wpływ na innych. Dzięki Eleven przekonali się, że Will żyję. Teraz tylko znaleźć przyjaciela.

Mimo przytłaczającej atmosfery żałoby i śmierci znalazło się tutaj dużo humoru. Bracia Duffer doskonale równoważą te element. Przebieranie Jedenastki miało w sobie coś magicznego. Tak jak bójka na szkolnej hali. Gdy serial nie straszy i jest bardzo ciepłym filmem familijnym.

OCENA 5/6 

Stranger Things S01E05 Chapter Five: The Flea and the Acrobat
O ile wątek Hoppa ogląda się świetnie i cieszy jego zbliżenie do Joyce tak mam kilka zastrzeżeń. Włamał się do tajnego laboratorium, a kierownicy tajną operacją postanawiają wmówić mu, że miał narkotyczno-alkocholowego tripa narażając całą operację. Dużo łatwiej byłoby upozorować jego ucieczkę z miasta po tragicznych wydarzeniach. Jednak co by nie mówić miał wspaniałe sceny na początku gdy przekradał się do leża potwora. Również na końcu ten pełen emocji moment gdy pociesza Joyce i wyjawia jej prawdę o synu.

Ciekawie wypadły sceny Jonathan/Nancy. Pozornie niepasująca do sobie para i powoli budzące się uczucie. Klisza, ale z wywróconymi schematami. To nie kończy się dobrze. Wyjawiają ukryte prawdy co ich od siebie oddala i skłóca. Łączy ich tylko wspólny cel i droga. Podoba mi się zabawa z genderowym stereotypem gdzie to Nancy jest bardziej pewna siebie, w centrum akcji i lepiej strzela z broni. Końcówka może sugerować damę w opałach, ale coś podejrzewam, że ten trop również zostanie odwrócony.

I o dzieciakach. Co za mocne sceny. Znowu, grupka kumpli wyrusza na wyprawę, ale ile tutaj emocji. Kłótnie, które ciężko się ogląda, desperacja w poszukiwaniu przyjaciela i fiasko misji sabotowanej przez Eleven, która boi się wrócić do miejsca z którego pochodzi.  

Były też kolejne sceny w laboratorium odsłaniające kolejne fragmenty tajemnicy.  Jedenastka była używana jako tajna broń w zimnej wojnie i jakoś trafiła na potwora z innego wymiaru. Nie jest on wytworem Departamentu ds. Energii, a efektem ubocznych ich działań. Była tutaj też jedna niesamowita scena. Gdy Jedenastka siedziała w zbiorniku wodnym i podróżowała po innym wymiarze podczas zbliżenia na jej twarz dynamicznie zmieniały się proporcje ekranu na coraz węższy zakres by w wizualny sposób jeszcze bardziej podkreślić jej klaustrofobię.

OCENA 5.5/6

Brak komentarzy:

Prześlij komentarz