SPOILERY
Kolejny serial, który postanowiłem nadrabiać. Nie będę ukrywał, głównym powodem jest obecność Alyci Debnam Carey dzięki czemu będę ją mógł oglądać nie tylko w The 100. Do serialu mnie specjalnie nie ciągnęło, franczyza Żywych trupów odrobinę mi się znudziła. Jednak nie było tak źle. Mimo braku zombie odcinek miał swój klimat. Amerykańskie osiedle pod ochroną Armii USA. Kiełkująca nieufność i paranoja, zadawanie niewygodnych pytań na temat obrońców i dwie postawy wobec obecnej sytuacji - nieufność i zaufanie do działań rządu. Brakowało mi tutaj wyrazistych charakterów postaci, ale gdzieś w okolicach 3/4 odcinka wciągnąłem się. Wcześniej nudziłem, często sprawdzałem ile do końca i nawet nie wiem kiedy zacząłem oglądać z zaciekawieniem. Chyba gdy Madison wybrała się za ogrodzenie, a muzyka coraz lepiej budowała napięcie, która eksplodowało na końcu wątkiem, który budowano od początku. Tajemniczym ginięciem ludzi, oddzielaniem zdrowych i silnych od słabych jednostek. Wojsko zabrało za sobą Nicka i żonę Salazara, nie tak jak pierwotnie się umawiano. I teraz zacznie się kolejny dramat i liczę, że wciągnie mnie od początku.
OCENA 4/6
Dramatu ciąg dalszy. Sytuacja uległa zagęszczeniu, ludzie zostali postawieni w ekstremalnych okolicznościach, a widmo zmian jest coraz bardziej widoczne. Wojsko zaczyna panikować, morale upada, a żołnierze nie zgadzają się z dowództwem. Wielka armia Ameryki to strzęp dawnej niezachwianej potęgi, a objawia się to w niuansach. Sporo tutaj też subtelności, serial pozwala samemu zinterpretować niektóre sceny. Czy żołnierze zostawili swojego dowódcę na śmierć by bronić własnych rodzin w niemalże przegranej wojnie? Czy obozy dla zatrzymanych to aż taka wielka fantazja twórców? Czy wojsko zupełnie się poddało i ile świństw po drodze dokonali? Serial znowu mnie zaciekawił.
Podobały mi się też ekstremalne sytuację w jaki zabrnęli bohaterowie. Ile są w stanie zrobić? Gdzie leży granica? Travis wciąż trzyma się swoich przekonań i nie jest w stanie zabić szwendacza, dalej utożsamia ich z żywymi ludźmi. Maddy dla odmiany zrobi wszystko by odzyskać rodzinę. Nawet przyzwoli Salazarowi na torturowanie żołnierza by dowiedzieć co się dzieje z Nickem. Zasady moralne nie zawsze mają zastosowanie. Tylko jak to na nią wpłynie? Jak zareaguje na to Travis? Ich relację stają się coraz ciekawsze, zwłaszcza gdy Maddy przejmuję rolę liderki i robi to co trzeba.
U dzieci prawie nic się nie działo, ale ich sceny były ciekawe. Alicia i Chris robią to co nastolatkowie mają w zwyczaju. Buntują się. Idą na szaber, piją alkohol i próbują w jakiś sposób odreagować to co się dzieje udając kogoś kim nie są. Chciałbym by to było budowanie relacji na zasadzie brat - siostra, a nie zaczątek romansu, który nie jest tutaj potrzebny.
U Nicka nic się nie dzieje. Siedzi w celi i czeka na lepsze czasy. Ważniejsze kogo poznaje. Charyzmatycznego sprzedawce. Osobę, która szybko łapie jaki świat nadchodzi i kogoś kto potrafi się ustawić. Chciałbym by został na dłużej. Większa i bardziej różnorodna obsada może się serialowi przysłużyć.
OCENA 4.5/6
Cała telewizyjna franczyza The Walking Dead mocno mnie zadziwia. Przez większość sezonu nic się nie dzieje, odcinki są nudne, a problemy bohaterów męczą. Trzeba się cieszyć z drobnych scen i budowania gruntu pod nadchodzące wydarzenia. Potem jednak przychodzą finały i odcinki łamiące status quo, a z nimi zachwyt. Tak było i teraz, a zupełnie się tego nie spodziewałem. W finale liczyłem na trochę akcji, jakiegoś trupa u znanych bohaterów i odrobinę męczącej dramy. Dostałem odcinek z odpowiednio wyważonymi akcentami, który sprawił, że czekam na dalszy ciąg. Akcji było dużo. Około 40 pierwszych minut to szukanie zaginionej rodzinki i chaos w bazie. Udało się to doskonale uchwycić. Powoli narastające zagrożenie przechodzące się w walkę o życie. Z niewielką ilością bezpośrednich starć z zombie, raczej pokazanie zagubionych ludzi i tego jak wojsko nie radzi sobie z zaistniałą sytuacją. Wciągnęło mnie.
Jednak najlepsze były dramaty zwykłych ludzi. Krótki scenki, które wpływały na bohaterów. Na przykład gdy Travis biję do nieprzytomności żołnierza. Uwolnił go, zaufał i przez niego Ofelia zostaje postrzelona. Zawsze spokojny i opanowany zatraca się podczas okładania już dawno bezbronnego człowieka. Cała ta złość, którą w sobie tłumił nagle wybuchła. Chociaż mnie jeszcze bardziej ruszyła scena gdy przeszukując bazę trafiają na szpital gdzie lekarka dobiła rannych. Przez trzy odcinki, które ją znaliśmy pomagała jak mogła, do końca walczyła o transport dla chorych. Gdy wiedziała, że sprawa jest przegrana postanowiła zrobić to co trzeba. Widzimy ją potem jak nie może z tym żyć, odmawia pomocy i sama zastanawia się nad samobójstwem.
Zadziwiło mnie, że wszyscy zostali uratowani. Przedostali się w bezpieczne miejsce, mogli odpocząć i zaplanować dalszy ciąg podróży. Ktoś jednak musiał zginąć. To ponury serial o zombie apokalipsie, takie są reguły. Padło na Lizę. Niespodziewana infekcja, pogodzenie się z losem i prośba o śmierć z ręki Maddy. Maddy, która prosiła o to samo. Tylko to Travis pociąga za spust, zabija byłą żonę co go załamuje. Pięknie to zostało nakręcone. Cisza i spokój, nagły wystrzał niszczący sielankę i eksplozja emocji. Czy Travis będzie tym samym człowiekiem? Czy Maddy będzie musiała w końcu złamać swoje zasady moralne w inny sposób niż bierne przyzwolenie? Jak daleko bohaterowie będą w stanie się posunąć by przetrwać? Pytania typowe dla gatunku, ale serial nawiązał nić z widzem przez co odpowiedź na nie ciekawi.
Cliffhanger był bardzo osobisty - śmierć jednego z bohatera. Ale też była zapowiedź dalszych losów - wyprawa na morze. To jest ciekawy pomysł. Jak długo bohaterowie wytrzymają ze sobą w zamkniętym ekosystemie? W The Walking Dead było więzienie i Aleksandra, ale zawsze można było je opuścić. Tutaj tego wyboru nie będzie. Szkoda tylko, że liczba bohaterów jest dość ograniczona. Przed scenariuszem wyzwanie. Przy okazji - podobała mi się na końcu kamera podróżująca w stronę pełnego oceanu.
Inne:
- serial bardzo dobrze wykorzystuje muzykę. Czy to na zasadzie kontrastu dając optymistyczną piosenkę do panoram postapokalipsy czy to potęgując smutek odpowiednimi kawałkami.
- bohaterowie wydają się zachowywać bardziej logicznie od tych z pierwowzoru. Na razie nie zdarza mi się walić ręką w czoło i krzyczeć do bohaterów żeby zrobili coś innego.
OCENA 5/6
Jestem z siebie dumny jak dobrze idzie mi nadrabianie seriali. Vikings i Fear The Walking Dead poszły bardzo szybko, niemalże od pierwszego odcinka się wciągnąłem. Z Grą o Tron już nie pójdzie tak łatwo. Okropnie wynudziłem się na tym godzinnym epizodzie. Ładne widoczki, klika udanych scen, budowanie wątków na przyszłość. I nudy. Niemalże z każdej scen. Pewnie dlatego, że znam książkę, ale wcześniej nie miałem takiego problemy. Nie irytowała mnie Arya, rozmowy Podricka z Briane ciekawiły i śmieszyły, a Jona mimo wszystkich jego wad dobrze się oglądało. Tutaj zaciekawił mnie tylko Tyrion co jest tym dziwniejsze, że od dawna mnie nudził. Może to zasługa wizyty w burdelu? Podobały mi się też sceny z Sansą, gdy wkracza do Winterfell i czuję tą niepewność co robić. Ten wątek mnie najbardziej interesuje. A i jeszcze ścięcie Slynta. To było dobre.
OCENA 4/6
Jednak nie było tak źle jak się obawiałem. Wręcz przeciwnie i to nie jest wcale zasługa scen akcji w tym odcinku, których było całkiem sporo. Bardzo podobały mi się momenty z Cersei i sceny w Królewskiej Przystani. Gdy próbuje manipulować Wielkim Wróblem, myśli że na niego wpłynie, a tak na prawdę na własnej piersi stworzyła potwora. Zbrojne ramię religii na razie służy jej celom - pojmali Lorasa, ale też zwiększa niezadowolenie w społeczeństwie i zachwiało delikatną równowagą. Przy okazji pokazano też bezsilność króla, który nic nie może wskórać. Jest uwięziony między dwiema potężnymi kobietami, a potrzebne są stanowcze decyzję, których nie jest w stanie podjąć.
Jamie wrócił! Jak ja się za nim stęskniłem. Ma świetną chemię z Bronnem i mógłbym obejrzeć o nich cały odcinek. Była też scena walki. Jamie mimo swoich długich treningów praktycznie nie zrobił żadnych postępów. Jeden przeciwnik pokonany dzięki szczęściu. Ich misje nie będzie taka łatwa. Komplikują ją też Bękarcicę Oberyna pragnące zemsty za śmierć ojca. Na razie wyglądają trochę zbyt przerysowanie, chciałbym by je bardziej zróżnicowano i pogłębiono rys psychologiczny. Chęć zemsty to za mało.
Z innych duetów to Jorah i Tyrion wywoływali uśmiech. Kolejna niepasująca do siebie para powinna dawać zacne sceny przez kilka odcinków. Przecież to samograj dla scenarzystów. Rozgadany krasnal i mrukliwy najemnik.
Najnudniej u Jona. Dzieją się jednak istotne rzeczy. Jego lojalność jest dalej testowano. Zarówno przez Melisandrę jak i Sama. Z zupełnie innych powodów. Na szczęście tylko ona go uwodzi. Sam podstawia mu listy do podpisania. Jeden z nich to prośba do Boltona o ludzi na Mur. Prośba do lorda, który zabił jego brata. Jednak dużo ciekawiej było w Winterfell. Gdy Sansa rozmowa i Peterem o Lyannie. Trzeba często o niej przypominać jeśli ma się potwierdzić teoria o rodzicach Jona. Nawet Stannis mówił ostatnio, że to nie w stylu Neda by brać sobie karczemną dziewkę.
Rhaegar zapewne był wspomniany z tego samego powodu. Gdy Sansa ubliża mu od gwałciciela i porywacza Barristan opowiada o tym jak pięknie śpiewał i brzydził się zabijaniem. Dwa wyobrażenia tej samej osoby od dwóch zwalczających się rodów. Jednak sceny w Meereen były interesujące z innego powodu. Kolejne akcje rebeliantów, Synów Harpii. Tym razem na pełną skalę. Otwarty atak wobec żołnierzy Dany i świetna scena walki w wąskim korytarzy w wykonaniu Szarego Robaka i Berristana. Świetnie się to oglądało.
OCENA 5/6
Lacrosse wrócił! Nie sądziłem, że stęsknię się za tym egzotycznym sportem. A jednak! Dobrze znowu było zobaczyć mecz, walkę o zwycięstwo i piętrzące się problemy bohaterów, co jest tylko dodatkiem do nadchodzących wydarzeń. Były już takie odcinki, ale znowu się to fajnie oglądało. Gdy Kira traci panowanie nad sobą i zdziela kijem przeciwnika. Gdy Liam zaczyna wierzyć w siebie i zdobywa kolejne bramki. Gdy trener (wrócił!) narzeka na grę swoich podopiecznych. Gdy Stiles dostaję w twarz sprawdzając buty na stadionie. Super się to ogląało, nawet gdyby nie cień zbliżającej się bestii. Do tego odcinek miał sporo żartów i drobnych interakcji między postaciami, które cieszyły. Wystarczyło tylko odstawić Doktorów, zebrać stado i zbudować zagrożenie, które będzie narastać przez cały odcinek.
OCENA 4.5/6
Z różnych powodów dzisiaj będzie krótko. Największy problem odcinka wynika z tego jak wprowadzono wątek zdrady Bellamy'ego. Wydaje się to zbyt pośpieszne i naciągane. Jeśli jednak się to zaakceptuje, ogląda się wyśmienicie. Wewnętrzne zmagania, akceptacja walki o przetrwanie i metod jakie narzucił Pike. Może się z nimi nie zgadzać, ale wierzy w ostateczny cel. Świetnie pokazano masakrę jakiej dokonali Skikriu. Pierw zbryzgani krwią żołnierze, a potem pole śmierci pełne trupów. Wstrząsające widoki. Można by pomyśleć, że wojna nadchodzi, ale Lexa postanawia dać Clarke szansę. Co jest dziwne. Trzysta trupów wymaga zemsty, a Grounders mają odpowiednie siły by sobie na to pozwolić. Zadziwia mnie też końcówka jak Lexa postanowiła przerwać spiralę nienawiści i odpuścić odwet. To się odbiję na jej popularności i spodziewam się kolejnych buntów. I jak na do zareaguje Pike? Przecież jej postanowienie ani trochę nie zbliża nas do pokoju. Na pewno ten konflikt nie zostanie łatwo załagodzony.
Jaha wrócił do Arkadii czyli coraz mocniej rozkręca się wątek A.L.I.E. On zachowuje się jak fanatyk i kaznodzieja opowiadając o City of Light. Paradoksalnie to A.L.I.E., sztucznie wytworzona komputerowa inteligencja, lepiej rozumie naturę ludzi i rozszyfrowuje Pike'a oraz wie, że kluczem do osiągnięcia założonego celu jest zdobycie zaufania Raven. Ciekawi mnie jak uda się na siebie nałożyć dwa wątki - religijnego i politycznego fanatyzmu.
Inne:
- znamienne, że o losach wojny decydują kobiety. Clarke, Lexa, Indra i Octavia. The 100 to jeden z najbardziej feministycznych seriali obecnie lecących w telewizji i nie jest to wcale wymuszone.
- popowa piosenka na końcu? Trochę mnie wybiła, nie pasuje do serialu, ale zmiana tonu po zażyciu pigułki przez Raven miło mnie zaskoczyła więc jednak na plus.
- Murphy! Znowu wpakował się w kłopoty pierw pragmatycznie rezygnując z pomaganiu Emori podczas poszukiwań brata. Liczę na jego spotkanie z Clarke, za długo obracał się w towarzystwie Jahy.
- tytuł nawiązujący do biblijnych motywów, ładnie.
OCENA 4.5/6
Nudy. Wyprawa na Earth-2 okazała się wielkim rozczarowaniem. W pierwszym odcinku można było znaleźć kilka udanych scen i zabaw tym pomysłem. Tutaj już nie. Równie dobrze za Killer Frost i Iris można byłoby podstawić randomowego metaczłowieka i Joe i tą samą historię opowiedzieć na naszej Ziemi. Brakowało błyskotliwych dialogów dotyczących równoległych Ziem czy stawiania bohaterów w niecodziennych sytuacjach. Przez to całość oglądało się bez zainteresowanie. To, że Barry ucieknie z klatki były oczywiste. To, że będzie musiało dojść do konfrontacji z Zoomem też. Serial nie umiał zbudować napięcia, zaciekawić opowiadaną historią i wciągnąć. Jedynie tajemniczy więzień w masce mnie zaintrygował, ale przez głupie zachowanie bohaterów nie dowiedziałem się czemu wystukał imię Jaya.
Poboczny wątek na Earth-1 również zanudził. kolejne próbki Velocity, Geomancer zagrażający Central City i ... i w sumie nie wiem co jeszcze. Na pewno mnie nie obchodziło. Wessanie Jaya przez portal jakoś specjalnie mnie nie zdziwiło. I ruszyło, ale to akurat dotyczy całego odcinka.
OCENA 3/6
Najazd na Paryż! Yeah? Nie bardzo. Trochę jestem rozczarowany, że to już. W zeszłym odcinku były pierwsze przygotowania, a na początku tego są już pod murami miasta gdzie szykują się do szturmu. Co też nie było jakoś ciekawie pokazane. Wszystko to wygląda imponująco, ale brakuje mi napięcia. Cieszy, że Ragnar rozgrywa przy tym swoją własną gierkę. Nie bierze udziału w planowaniu jakby nie zależało mu na wygranej. Pozwala planować Flokiemu jakby liczył na jego porażkę by ukarać go w ten sposób za zabicie Athlesteina. Pokazać, że bogowie wcale nie patrzą na niego przychylnym okiem. Co z tego, że zginie przy tym mnóstwo jego pobratymców. Królowie nie mają przyjaciół. Już nie.
Tak właśnie rzekł Ekbert. Sojusze to tylko chwilowy środek do zdobycia jeszcze większej władzy. Tak jest z Elią jak i Ragnarem. Oj, czekam na zemstę Ragnara na Ekbercie. W międzyczasie problemy w Murcji, konflikt z księżniczkę i chwilę by syn mógł się wykazać. Nic angażującego bo nie było o wikingach. Serial stworzył zbyt wiele wątków i powoli jego esencja się rozmywa.
A doszedł jeszcze jeden. Trójka nowych postaci w sercu Paryża. Król nieudacznik, silna księżniczka i Odon sprawujący pieczę nad obroną miasta. Na razie ciekawi tylko ona. Głównie dlatego, że według przepowiedni zostanie żoną Rollo. Jednak jest na co popatrzeć. Nowe plany, ulice Paryża, kościoły i zamki. Jest ładnie, więcej przepychu niż w Wessex. Widać, że budżet serialu znacząco podskoczył, a przecież jeszcze bitwa.
OCENA 4/6
Wielka bitwa na, którą czekałem od czasu zapowiedzi serialu. Gigantyczne oblężenie Paryża z kilkudziesięcioma statkami i setkami statystów. To było efektowne, nie tylko na standardy telewizji. Piękne panoramy i zbliżenia pokazujące szczegóły, walki w zwarciu, emocjonujące wdrapywanie się na mury i pełne napięcia zdobywania bramy. Całość okraszona doskonałą muzyką Trevora Morrisa. Budowała napięcie i podniosłość chwili. Wielkich nadziei i smutku po przegranej. Jednak bitwa byłaby pustym spektaklem gdyby nie jej uczestnicy. Bjorn i Rollo wykazujący się męstwem i szałem bitewnym. Lagherta i Kalf cierpliwie zdobywający bramę. Floki prowadzący natarcie i załamujący się na sam koniec gdy zdaje sobie sprawę, że bogowie się od niego odwrócili. I Ragnar. Bierny ruszający z jedną szarża by pomóc synowi i mocno obrywający. Jak wszyscy uczestnicy. To była piękna klęska. Tylko nie rozumiem tej ostatniej rozmowy z Atlesteinem gdzie Ragnar przyznaje się do zemsty na Flokim. Ta dosłowność była niepotrzebna skoro tak udanie było to wcześniej sugerowane. Ostatecznie czuję jednak delikatny niedosyt, że bohaterowie nie robili czegoś więcej, ale jako trybiki w wielkim starciu spełnili swoją rolę. Tutaj nie było miejsca na patos. To była rzeźnia, nie mogło być bohaterów, a jedynie akty męstwa.
Porunn odchodzi z Kategat. Lepsze to niż mieliby ją zabić, a pomysłu na postać zbytnio nie było w tym sezonie. Szkoda bo liczyłem, że pokażą kolejna silną postać kobiecą w serialu. Kiedyś była to bardzo feministyczna produkcja, teraz kobiety stanowią tylko margines. Prócz Lagherty są szalone, kochankami lub nie spełniają żadnej istotne roli. Jest też nowa francuska księżniczka, która wykazała się inicjatywą, ale jeszcze za wcześniej by coś więcej o niej napisać.
Inne:
- nie jestem specjalistą od historii, rozumiem uproszczenie i przekłamania na potrzebny serialu, ale gotycka katedra na samym początku IX wieku to nawet dla mnie za dużo.
OCENA 5/6
Kontynuacja walk o Paryż. Ich intensywność opadła, ale odcinek chciał opowiedzieć o czymś innym. O ludziach tamtej epoki. Gdzie nie ma wyraźnych granic między dobrymi i złymi, a podjętych decyzji nie można oceniać współczesną miarą. To brutalny świat pełen grzeszników wysługujących się imieniem Boga, pogan popełniających okrutne czyny by zadowolić swoich bogów, oportunistów chcących wykorzystać sytuację i ludzi rzuconych między sprzeczne siły próbujących odnaleźć swoje człowieczeństwo i sens życia. Takim człowiekiem jest Ragnar. Rozdarty między dwie religię i ciekawość do świata. Tęskniący za przyjacielem i robiący wszystko by do niego dołączyć po śmierci. To jest prawdziwa potęga przyjaźni. To też bohater umierający i przeżywający symboliczne ponowne narodziny gdy na początku odcinka w kałuży krwi przyjmuje pozycję embrionalną i czeka na ponowne przyjście na świat wybierając między swoją, a obcą religią. Jestem bardzo ciekaw co serial chcę jeszcze z nim zrobić. Czy teraz usunie go w cień? Przyjęcie chrześcijaństwa zrazi do niego ludzi, a widzieliśmy co działo się w Kattegat gdzie Ashlaug bez mrugnięcia okiem skazała mnicha na śmierć.
Niby walki nie były na taką samą skalę jak ostatnio, ale równie mocno wciągały. Pierw cicha akcja w wykonaniu Lagherty i jej tarczowniczek, oglądało się to niczym sekwencję z jakieś skradanki lub filmu szpiegowskiego. Potem walki w ciasnym tunele i nabijany ćwiekami walce. Brutalne i emocjonujące. Oglądało się to z szeroko otwartymi oczami i rozkoszowało kolejnymi ujęciami jak np. sceny z Rollo wymachującym toporem. Brutalna siła do kolacji smakuje wyśmienicie. Jak na ironię nikt nie wygrał. Oblegający stracili tysiąc ludzi, a oblężonych dopadła zaraza. Bohaterowie nie zawsze rozstrzygają losy wojny.
Sceny w Wessex są dla mnie niepotrzebne ponieważ działają w oderwaniu od głównych bohaterów. Pokazują hipokryzję władcy, budują pewne paralele między Eckbertem, a Ragnarem, ale wciąż uważam to za stratę czasu z jednego bardzo prostego powodu - nudzi.
OCENA 5/6
Serial kolejny rok z rzędu próbuje mocno zaskoczyć w finale. Przeprowadzić twist, który zachwyci widza, oszuka go w miły sposób, dając satysfakcję z oglądania. Tylko czy udawanie, że główny bohater umiera może się udać? Nie może i nie udało. Śmierć Ragnara nie mogła mieć miejsca więc budowanie suspensu na tym wątku było chybionym pomysłem, a cała intryga stała się szybko przewidywalna. Może taka miała być? Tym gorzej ponieważ odcinek jako finał sezonu rozczarował. Był podstęp, było złupienie Paryża, było wielkie zwycięstwo naszego bohatera. Jednak budżet został widocznie uszczuplony przez co zabrakło efektowności i najlepiej działały kameralne sceny. Jak pożegnanie przy trumnie z Ragnarem czy porwanie księżniczki. Pozbawione efektowności, ale wciągające podczas oglądanie. I pogrzeb. Starcie dwóch kultur. Nordycka uroczystość przechodząca w nabożne chrześcijańskie śpiewy. Pod względem przedstawienia religii Vikings znowu nie zawiodło.
Cliffhanger skromny. Zapowiedź kolejnej łupieżczej wyprawy na Paryż oraz kolejna bratobójcza walka Ragnara z Rollo. Nie wiem czego oczekiwać po następnym sezonie. Oby nie jeszcze większej skali. W natłoku postaci zagubiła się gdzieś rodzinna saga, a to stanowiło sedno tego serialu. Chciałbym zobaczyć więcej relacji mentorskich Rangara z Bjornem, ponownego zbliżenia Laherty z byłym mężem i obyczajowych scen związanych z wychowywaniem dzieci.
OCENA 4/6
Nadrabianie seriali ma tą zaletę, że nie trzeba czekać na kolejny sezon tak więc bezboleśnie zacząłem czwartą serię Wikingów. Nie widzę większych różnic, powiedziałbym, że jest lepiej niż w finale. Odcinek zaczął się od mistycznego snu z wrotami Valhalli oraz Ashlaug mającą nadzieje na rządy po śmierci męża. Czyżby konflikt między nią, a Ragnerem miał nabrać na silę? Już wcześniej ich stosunki były napięte, a teraz po romansie z wędrowcem i chrapką na tron czas by coś tutaj zmienić. Poza tym w Kattegat działo się dużo. Bjorn podejmuję kolejną męską decyzję, dzieci biegają po osadzie co tylko urealnia świat, Ragnar rządzi ze swojego tronu przyglądając się co dzieje się w koło, a Floki zostaje aresztowany. Nie powiem żeby ciekawił mnie ten wątek, ale nie mam jakiś szczególnych obaw. Ogólnie bardzo podobało mi się, że większość odcinka miała miejsce w jednym miejscu, a bohaterowie wchodzili w zwyczajne interakcję. Taka obyczajówka, ale bardzo przyjemna.
Trochę wybijały sceny w Hedeby oraz Paryżu. Chodziło w nich o potwierdzenie władzy jaką mają postacie. Dokonuje się to w brutalny sposób. Lagherta i Kalf wybijają zwolenników Einara, a pani Lothbrok dokonuje osobistej zemsty. Również Rollo wyżyna ludzi. Swoich potencjalnych przeciwników i dawnych towarzyszy. Ostatecznie zmienił stronę i czeka na kolejną, tym bardziej poważniejszą, konfrontację z Ragnarem. Tylko niech się nie śpieszą. Niech pokażą więcej scen z żoną, niech Rangar pobędzie w Kattegat, niech konflikt narasta.
Bjorn zdobył mapę Europy. Czyżby wyprawa w basen Morza Śródziemnego? Starcia z arabami? Oj nie miałbym nic przeciwko. A może Chiny? Przecież nie bez powodu wprowadzoną egzotyczną niewolnicę? Serial i tak odbiega daleko od historii więc nie mam nic przeciwko jeszcze większemu skokowi w bok.
OCENA 5/6
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz