Coraz trudniej pisze mi się o serii. Nie dlatego, że robi się ona coraz słabsza. Co to to nie! Po prostu nie chce się powtarzać o o to coraz trudniej dlatego będzie stosunkowo krótko. Na początku powiem tylko, że według mnie to najlepszy tom gdzie doskonale wyważono proporcję między polityką, walką, a sprawami prywatnymi bohaterów. Pozostaje tylko trzymać kciuki, żeby dalsze tomy utrzymały ten poziom lub nawet go przewyższyły.
Na skutek wydarzeń z „Honor
w rękach wroga” tytułowa bohaterka ląduje na więziennej planecie Hades. To jest
akurat dobra wiadomość, bo nie zostaje jednym z jej pensjonariuszy. Wszyscy są
przekonani, że wraz z towarzyszami zginęła podczas próby ucieczki z statku
Cordeli Ranson. Zamiast tego poważnie ucierpiała i straciła kilku przyjaciół.
Teraz musi martwić się o tych co przeżyli i zapewnić im powrót do domu. Nie
jest to zadanie łatwe bo mają zaledwie dwa kutry i ograniczone środki. Jednak
nie ma dla nich rzeczy niemożliwych bo to najlepsi ludzie w RMN, zawsze
osiągający swój cel. Metodą małych kroczków dzieje się tak i teraz. Powolne
zdobywanie sojuszników i walka o przetrwanie. Wbrew pozorom nie jest to
kameralna potyczka, a dzięki językowi i lekkości pióra Webera jest ona całkiem
efektowna. Wprawdzie wynik jest łatwy do przewidzenia, a Honor i reszta
głównych bohaterów zachowują się tak jak zostaliśmy do tego przyzwyczajeni to
nie przeszkadza to wcale w odbiorze książki. Na plus zaliczam pojawienie się
nowych, interesujących postaci i niespodziewane zmartwychwstania. Co nawet
zostało logicznie przez autora wyjaśnione.
Do drugiej części książki
(księgi nieparzyste) podchodziłem na początku nieufnie bo w całości była
poświęcona wydarzeniom poza Hadesem. Początkowo się męczyłem, ale tylko
początkowo. Bo to co się działo było odpowiednio widowiskowe i zaskakujące.
Ludowa Marynarka przejmowała powoli inicjatywę i zaczęła dokonywać zuchwałych
ataków. Jak do tego doszło zostało dokładnie opisane, od początkowego
planowanie aż po wykonanie. Zostały przedstawione zachowania zarówno oficerów
floty Manticore jak i towarzyszy z Haven. I muszę przyznać, że to drugie spojrzenie
na wojnę było dużo ciekawsze. Bezpardonowe i bezwzględne bo nie dość, że
musieli walczyć z Gwiezdnym Królestwem to jeszcze z ludźmi z urzędu
bezpieczeństwa. Jeszcze większą sympatię w moich oczach zyskał Giscard i
Tourville i tylko czekałem żeby pojawiły się rozdziały im poświęcone. Tak samo
jak te o Saint Juscie i Rob S Pierre. Niestety od czasu do czasu zdarzały się
te słabsze np. analizowanie genotypu mieszkańców Greysona. Może i pogłębia
widzę o świecie, ale tego typu historia lepiej by się sprawdziła w tomiku
opowiadań.
Nie licząc militarnych
starć najciekawszym wątkiem jest ten, który przeplata się w tle i łączy się z
Ludową Republiką. Chodzi mi o wszystko związane z Urzędem Bezpieczeństwa.
Pisałem już o strachu kapitanów na okrętach, a są jeszcze rządy terroru i mordy
milionów obywateli w Ludowej Republice. Jednak to co najciekawsze i najbardziej
przerażające dzieje się znowu na Hadesie i przede wszystkim Styksie czyli
głównej bazie UB. Jest pokazane jakiś okrucieństw się dopuścili oraz o
problemach z ich karaniem. I znowu uwidacznia się kontrast między tymi dobrymi
i tymi złymi i do czego może doprowadzić brak zasad i wypaczenie moralne.
W ósmym tomie
przygód Honor Harrington każdy znajdzie coś do siebie. Odrobina humoru (czasem
wsadzana do dialogów na siłę i średnio pasująca) oraz odpowiednia mieszanka powieści przygodowej z
widowiskowymi bitwami w przestrzeni. Szkoda tylko, że momentami zbyt to rozwlekle
napisane i jeszcze bardziej niż w poprzednich częściach ma się chęć
przeskoczenia kilku stron z powodu techno bełkotu. Mimo wszystko bardzo polecam bo to
jest niewielka wada w porównaniu do tego jaka przygoda czeka na czytelnika.
OCENA 5=/5
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz