Szybka seria #2

SERIALE

Hannibal S01

Hannibal z początku może przypominać serial proceduralny, ale nic bardziej mylnego. Zawiodą się też fani wielowarstwowych fabuł, nagromadzenia wątków i twistów fabularnych. Osią serialu są rozwijające się relację między profilerem FBI Willem Grahamem, a Hannibalem Lecterem. Od budowania przyjaźni, która jest pojmowana w dwojaki sposób przez bohaterów tego dramatu, po znajomość pełną zaufania i na tragicznym rozstaniu kończąc. Pełno tutaj umysłowych gierek, błyskotliwych dialogów i niedowiedzeń, które serial opanował w perfekcyjnym stopniu. Wszystko to zostało podane w niesamowitej oprawie. Tutaj nie tylko grają aktorzy, ale też cała scena - kolory ścian i filtry na kamerze, klasyczna muzyka czy dobór garderoby. Klasą samą w sobie są miejsca zbrodni i jedzenie, czyli dwa elementy kojarzące się z ulubionym popkulturowym kanibalem. To samo jest z Fullerem. Jego umiłowanie do turpizmu, śmierci i jedzenia odzwierciedlone jest w estetyce serialu. W serialu piękne jest też to, że niczego nie można być pewnym. Oniryczne wizję Willa każą zadawać pytanie czy to jawa czy sen. I to w serialu jest cudowne. Niedopowiedzenia zmuszające do myślenia. Obsada ze swoich ról wywiązała się perfekcyjnie. Mads Mikkelsen nie kopiuje Anthony'ego Hopkinsa, a tworzy własną, powściągliwą i dostojną, interpretację znanego psychopaty. Hugh Dancy potrafi grać szaleństwo równie efektownie jak jego żona, wielokrotnie nagradzana za rolę szalonej agentki CIA Clare Danes. Dlatego trochę szkoda, że sprawy kryminalne nie są prawdziwymi zagadkami, a jedynie pretekstem do pokazania kolejnej makabrycznej sceny zbrodni i rozwijania relacji między bohaterami. Jednak nie można mieć wszystko. Natomiast to co jest warto sprawdzić. Hannibal jest w czołówce moich ulubionych seriali zeszłego roku i mam nadzieje, że będę mógł to samo powiedzieć o nadchodzącym sezonie. 

OCENA 5/6

Nikita S03

Nowy sezon, nowa Sekcja, dalej stara i dobra Nikita. Finał poprzedniej serii zmienił oblicze serialu. Nie są to kosmetyczne poprawki lub szybki powrót do stanu poprzedniego po wielu zawirowaniach jak w przeciętnych proceduralach. Nikita, Ryan i Michael rządzący Sekcją i wyłapywanie zbuntowanych agentów to pewnego rodzaju powiew świeżości jednak należy mieć na uwadze, że serial nigdy nie popadał w stagnację. Tak samo jest i teraz. Nowe wątki się mnożą, umierają ulubieni bohaterowie, intryga goni intrygę, a relację w grupie są coraz bardziej skomplikowane przez podejmowanie drastycznych decyzji. Jasna, serial czasem zbytnio popada w melodramatyzm, zdarzają się nudniejsze wątki, a wprowadzenie motywu rodem z sci-fi jest trochę kontrowersyjne i może odrzucić wiele osób, ale częste twisty fabularne i porządnie zrealizowane sceny akcji nie pozwalają się nudzić. Walka o przetrwanie Sekcji i wątpliwości moralne, starcie ze starymi i nowymi oraz potężnymi wrogami czy zgłębianie psychiki Amandy i Alex to tylko kilka z przykładowych wątków tego sezonu. Ja się bawiłem świetnie. Zdawałem sobie sprawę z paru uproszczeń, ale to jeden z moich ulubionych procedurali ogólnodostępnej telewizji i stawiam go na równi z The Good Wife i Person of Interest. Takie Arrow może się wiele nauczyć od Nikity zwłaszcza jak kreować postacie drugoplanowe i prowadzić relację między nimi bo to wychodzi tutaj perfekcyjnie. I dlatego szkoda, że to ostatni pełny sezon bo producentom i scenarzystom pomysły ewidentnie się nie kończą mimo ponad 60 odcinków na karku. 

OCENA 4.5/6

Orphan Black S01

Po pilocie pomyślałem sobie coś w stylu "jest ok, spodziewałem się czegoś innego i prawdopodobnie nie dokończę sezonu". O bogowie, staży i nowi, jak bardzo się myliłem! Teraz niecierpliwie odliczam kolejne dni do 20 kwietnia i wypatruje premiery drugiej serii. Nie chodzi o to, że cliffhanger nie daje mi spokoju. Ja się po prostu stęskniłem za bohaterami, światem, historią. I Tatianą. Tatiana Maslany. Moja nowa serialowa miłość, aktorka której gwiazda rozbłysła podczas emisji Orphan Black. Całkiem zasłużenie zresztą. Pamiętacie czasy jak Anna Torv była chwalona za podwójną rolę i kilka różnych wariacji w Fringe? Tatiana natomiast wciela się w siedem (!) diametralnie różnych klonów. Nie chodzi o fizyczne różnice jak sposób uczesania, makijaż czy styl ubierania. Mowa tu o ruchach ciała, gestykulacji i intonacji, specyficznych akcentach i zachowania\u. Mało? No to co powiecie jak te postacie odgrywają inne postacie, które odgrywają inne? I to wychodzi! Widać i czuć jak nakładają się na siebie pewne osobowości i przy odrobienie wprawy można odgadnąć kto to mimo, że jest w przebraniu bo zachowuje się inaczej. Może i brzmi to chaotycznie, ale w serialu nie czuć skonfundowania. Kolejne postacie są umiejętnie wprowadzane i historię stopniowa się rozwija i poszerza swój świat. Z początku prosty i poukładany nasz świat współczesny zmienia się w jego lekko zmienione odbicie z drobnymi elementami biopunku, zaawansowanymi modyfikacjami genetycznymi, tajnymi organizacjami i wielkimi korporacjami. Nie zapomniano tez o bohaterach posiadających swoje osobowości, cele, pragnienia, przyjaciół i rodzinę. Fabuła i relację między bohaterami są dynamiczne i nie ma chwili na nudę co rusz jest na widza rzucane jakieś objawienie. Do tego styl kręcenia i muzyka nadają odpowiedniego dynamizmu całości, a niektóre zdjęcia na długo zapadają w pamięci. Nie zapomniano tez o humorze, dramatach i tragediach. Wszystko to tworzy wstrząsającą mieszankę, która ekscytuje wiele miesięcy po premierze. 

OCENA 5/6 

Person of Interes S02

Drugi sezon PoI nie był idealny, miał pewne problemy na starcie gdzie wpadł w pułapkę 22 odcinkowego sezonu, wtedy to proceduralny charakter dał o sobie znać tak bardzo, że na kilka miesięcy odbiłem się od serialu bo miałem dość tygodniowych i nic nie wnoszących spraw. Jednak w moim sercu było specjalne miejsca dla Reesa i Fincha przez co wróciłem do serialu i ogromnie się ciesze bo teraz mówię o nim jako jednym z najlepszych procedurali w telewizji konsekwentnie rozwijającym swoją fabułę i poszerzającym świat. Szczególnie dobrze wypadają wątki mitologiczne, stopniowe wprowadzanie kolejnych zagrożeń i odkrywanie kart. Multum tego i można się już pogubić. Dalej przeplata się kilka wątków i nie ma się wrażenia, że serial stoi w miejsce. A to HR, przeszłość Johna czy Fincha oraz zagrożenie ze strony chińczyków. Pojawiają się też nowe postacie powracające. W podsumowaniu S01 pisałem o niewielkiej ilości postaci kobiecych. Twórcy widocznie czytali mój wpis i w serialu mamy Sare Shahi i Amy Acker czyli Shaw i Root, które odgrywają coraz większą rolę. Tak istotne, że już od 3 serii dołączyły do stałej obsady co wyszło serialowi na dobre. Muszę też pochwalić kilka ostatnich odcinków sezonu oraz pojedyncze sprawy z powiązaniem technologiczno informacyjnym - na prawdę dobra robota i nawet z pozoru proste odcinki potrafiły zaskoczyć. Dla mnie Person of Interest to najlepszy serial super hero mimo, że nie ma w nim komiksowych bohaterów. Jest lekka stylistyka przeplata okazyjnym mrokiem, dużo akcji i barwne postacie między którymi jest chemia. 

OCENA 4.5/6

The Good Wife S03

Przy opinii o trzecim sezonie serialu proceduralnego można by mniej więcej napisać to co przy dwóch poprzednich. Dramat prawniczy z rozbudowanymi postaciami i moralnie dwuznacznie sprawami okraszony sporą ilością intryg oraz humoru. Trzeba jednak zaznaczyć, że The Good Wife nie jest takie jak inne seriale proceduralne. Tutaj zmiany są nagłe i długoterminowe, status quo nie trwa długo. Wystarczy choćbyy wspomnieć Willa i Alicje. W przeciętnym serialu opartym o wątek sprawy tygodnia byłby lata wyczekiwania na przyznanie się bohaterów do uczucia, kolejne sezony prowadzące do pocałunku i w końcu do seksu po czym by nastała faza zaprzeczania, a w finale by się znowu zeszli i żyli długo i szczęśliwi. W The Good Wife pytanie "będą czy nie będą razem" zostało rozwiązane w finale S02. Bohaterowie uprawiają seks i żyją z konsekwencjami. Wpływa to na nich w życiu osobistym czy w pracy, ale nie są to zmiany ich definiujące, raczej subtelne, ale charakterologicznie postacie konsekwentnie zmieniają się na przestrzeni sezonu. Alicja stała się tą zdradzającą, przykładna żona musi okłamywać męża. To dodaje trochę pikanterii w sezonie. Tym ciekawsze są jej relacje z Kalindą. Kłótnia między nimi nie jest szybko załagodzona, trwa nieprzerwanie, jak w życiu bo nie są to rany, które łatwo się zasklepiają, ale dochodzi zrozumienie. I to jest piękne w tym serialu - zmiana i konsekwencja w prowadzeniu postaci. Ciekawie wypada też Peter wiecznie podejrzewający Willa, ale nigdy nie wykonujący jawnego oskarżenia. Jednak cały czas trwają jakieś gierki przeciw niemu. Jednak jak to w tego typu zabawach finta w fincie finty. Może intrygi nie były tak ciekawe jak ostatnio ale na pewno stanowią mocną stronę sezonu. Dodatkowo lepiej poznano prokuraturę, a pojedynki sądowe Caryego i Alicji miały podwójny podtekst. W sprawach jak zwykle różnorodność - walka z rządem uciskającym obywateli, poruszenie problemu wirtualnej waluty, ochranianie prywatności klientów, problem z nepotyzmem, kolejna walka w sprawie więźnia w celi śmierci czy pokazanie angielskiego systemu sądowniczego, a to wszystko z mnóstwem charakterystycznych występów gościnnych, że wspomnę choćby Eddiego Izarda. Jestem pełen podziwu dla twórców, a wszystko wskazuje na to, że nie pokazali jeszcze wszystkiego na co ich stać.

OCENA 5/6

KSIĄŻKI

"Baśnie braci Grimm tom 1" - Jacob Grimm i Wilhelm Grimm

Pamiętam jak lata temu dziecięciem będąc mama czytała mi baśnie do snu. Minęło 20 lat i zapragnąłem sam od deski do deski sprawdzić opowiadania, które trwale zapisały się w naszej kulturze. Swoje zrobił też serial Grimm. Niby go nie oglądał, ale zawsze czytając o nim przypominało mi, że na półeczce w salonie czekają na mnie dwa podniszczone tomy z żabą i wroną na okładce. Po skończeniu pierwszej części wiem jedno - ja dziecku bym tego nie przeczytał. Chyba, że wcześniej sprawdziłbym poszczególne bajki. Na pewno nie w ciemno. Nie chodzi tylko o makabrę i drastyczne elementy rzucane jakby mimochodem. Niektóre z nich promują cwaniactwo, kombinowanie i iście na łatwiznę, a zdarza się że głupota zwycięża. Zaskoczyło mnie to. Jednak większość ma pozytywny wydźwięk, happy end po ciężkiej i nierównej walce, morał lub jest zabawna. Przyjemnie się też czyta gdy za każdym razem macocha okazuje się być tą złą, przybrane siostry zawsze są leniwe, król trafia w lesie na swoją przyszłą królową, a najmądrzejszy zawsze wygrywa. Konstrukcja niektórych bajek jest dziwna, narracja skaczę i nie może skupić się na jednym motywie, ale to też sprawia, że zaskakują. Częste są też face palmy z powodu absurdalności niektórych sytuacji. Drugi tom już czeka i zaraz się za niego zabieram. Boję się, że trafi się znowu kilka wariacji tej samej opowieści o sprytnym lisie.

"Millennium III: Zamek z piasku, który runął" - Stieg Larsson
Trzeci tom trylogii o mężczyznach nienawidzących kobiet pochłania się równie błyskawicznie co poprzednie. Jest to spowodowane galopującą fabułą, która nie posiada dłużyzn oraz stylem pisarskim Larssona. Nie bawi się w opisy otoczenia, a nacisk jest postawiony na dialogi i opisy bieżących scen i działań bohaterów przez co łatwo się książkę wizualizuję. Podrozdziały są krótkie i akcja skaczę między mnóstwem  postaci, w których łatwo się pogubić. Również ilość stron w intrydze i wątków z tym związanych jest cała masa. Przez co tym bardziej chcę się dowiedzieć o historii jak najwięcej. Może i brakuje zagadki kryminalnej i prawdziwych zaskoczeń oraz szokujących wydarzeń, ale nie przeszkadza to w lekturze bo Lisbeth Salander i pieprzony Kalle Blomkvist dalej posiadają swój magnetyzm i przez nich nie można zostawić książki w spokoju tylko trzeba czytać. Nawet wątki poboczne wciągają jak ten dotyczący Millenium czy Eriki Berger. Szkoda tylko, że tak szybko się kończy. Zaledwie 800 stron to zdecydowanie za mało zwłaszcza, że to już koniec. Niby powstanie kontynuacja, ale nie pisana przez Larssona więc jest więcej powodów do obaw niż do zadowolenia.

OCENA 5/6

KOMIKSY 

All-New X-Men Vol. 1: Yesterday's X-Men

Pierwsza moja próba zmierzenia się z komiksowym uniwersum X-Men od czasu zeszytów ze świata Ultimate wydawanych przez Dobry Komiks i wyszedłem z tego obronną ręką. Tym bardziej dziwne, że są tutaj zabawy z podróżami w czasie co nigdy nie ułatwia odbioru. Tomik ten jednak był bardzo przyjazny dla nowego czytelnika i wystarczy podstawowa wiedza o mutantach, reszta jest wyjaśniana w locie. Sama historia rozpisana na pięć numerów jest dość prosta - Beast sprowadza X-Menów z przeszłości by przemówiły do rozumu Cyclopsowi, który zatracił poczucie moralności. Historia jest dość lekka i ma dużo humoru, ale jest przeplatana dramatyzmem postaci. Opowieść jest dobrze wyważona, jest odpowiednia doza dialogów i akcji, ale samej historii tutaj mało. Najważniejsze są relację między postaciami i wątek obyczajowy przez co fabularnie niewiele się dzieje. Jednak najciekawsze jest odkrywanie zależności między kolejnymi grupkami postaci. Prócz oryginalnych X-Menów z początków działalności jest obecny skład, który sporo różni się od pierwotnego, źli mutanci chcący dobrze pod wodzą Cyclopsa i Magneto oraz nowy narybek, który dopiero odkrywa swoje moce i będzie musiał wybrać stronę w nadchodzącej konfrontacji. Żadna grupka nie jest zaniedbana, przedstawiono ich rację oraz konsekwencję podróży w czasie, wpływ jaki wywołuje spotkanie z dawnym ja. Wszystko to zostało fenomenalnie narysowane przez Stuarta Immonena. Rysunki pełne szczegółów i dynamizmów z wyraźnie zarysowanymi konturami oraz miejscami niesamowitym kadrowaniem. Jest na co patrzeć, szkoda tylko, że w drugiej połowie historii poziom się odrobinę obniżył. Tom polecam bo to bardzo przyjemna lektura, a sam na pewno sięgnę po następny bo widać, że Brian Michael Bendis ma większy plan związany z historią, a tutaj jest zaledwie zalążek wielu nadchodzących wątków.

OCENA 4/6
 

GRY

God of War HD [PS3] 

Tak się złożyło, że przeskoczyłem jedną generację i nie dane mi było posiadać PS2 i zapoznać się z jej biblioteką gier. Na szczęście Sony wpadło na diabelny plan reedycji HD. Dla jednych szczyt chciwości dla mnie idealna okazja dla nadrabiania zaległości z czego ogromnie się cieszę bo God of War mimo niemal 9 lat na karku to dalej świetna gra. Jasne zestarzała się, widać, że wywodzi się z czarnulki, ale to wcale nie przeszkadza cieszyć się nią. W sumie do grafiki mam tylko jedno zastrzeżenie - filmiki w SD. Grafikę z gry podciągniętą to wysokiej rozdzielczości, ale już filmików nie przez co wyglądają okropnie, a szkoda bo są niezwykle klimatyczne i opowiadają zgrabną historyjkę, która jednak jest tylko tłem dla samej rozgrywki. God of War to slasher. Prosty slasher, nie wymagający zbytniego wysiłku w tłuczenie kolejnych hord mitologicznych wrogów, ale dający niezwykłą satysfakcję z ich wyrzynki i sposobu w jaki balet zniszczenia został przedstawiony na ekranie. W grach chodzi o zabawę i tej jest tutaj mnóstwo. Jednak są też zagadki. Spodziewałem się prostackiej gierki, a kilka razy się zaciąłem nie z powodu ułomnych zdolności manualnych, a intelektualnych. Proste rozwiązanie, a człowiek siedzi i nie wie co zrobić. Podoba mi się, że intensywne kill roomy są przeplatane całkiem innym rodzajem wyzwania. Jednak w grze najbardziej urzekł mnie projekt poziomów. Grecka stylistyka została przerobiona w hollywoodzki sposób naginając mitologię do własnych potrzeb. Olbrzymie mechanizmy i bogowie walczący ze śmiertelnikami, charakterystyczny budowle o dobrze znanych kolumnach, spartanie, centaurowie czy minotaur. Jest klimat. A za design leveli gra dostaje 6+ w szkolnej skali. Gigantyczna świątynia Pandory, pełna zagadek, ukrytych mechanizmów i dróg zachwyciła mnie swoją złożonością. Chyba zawsze będę ją miło wspomniał. Tak jak wycieczkę do Hadesu. I wiele pojedynczych elementów bo gra jest tego warta. 

OCENA 5/6

N+ [PSP]

N to prosta flashowa gierka w której chodzi o przejście niewielkiej planszy z punktu A do punktu B miesząc się w limicie czasu, co zajmuje nawet kilkanaście sekund. Szkopuł w tym, że są one najeżone śmiercionośnymi pułapkami przez co trzeba znaleźć odpowiednią trasę. Ot cała filozofia. Jednak gra zyskała taką popularność, że jej rozbudowana wersja została zportowana na PSP, a jeszcze doskonalsza wersja trafi na PS4. Szaleństwo zważywszy na prostotę. Jednak takie pomysły są najlepsze. Zdarza się, że giniesz kilkaset razy na jednej planszy, ale grasz bo przecież jakaś gra nie będzie lepsza od ciebie. Nie przeszkadza ubóstwo kolorów i prostota patykowatego ludka, którym się poruszasz. Z czasem nawet przyjdą zachwyty nad jego animacją. Plansz jest ok. 200 w paczkach po 5. Nie trzeba ich zaliczać po kolei można wrócić do trudniejszych później. I dobrze bo czasem można z irytacji rzucić konsolką o ścianę. Szkoda tylko, że poza kreatorem leveli i śrubowaniem czasów nie ma innych wyznać. Osobiście nie lubię bić rekordów dla samego ich bicia. Gdybym był nagradzany głupim medalem za wykręcenie iluś punktów byłoby inaczej. Tak po zaliczeniu plansz nie chciało mi się do nich wracać. Jednak za parę lat grę odpalę znowu. Wiem to bo ukończyłem ją już dwa razy (ostatnio 4 lata temu) i za drugim razem sprawiła mi taką samą mieszankę przyjemności i irytacji jak za pierwszym. 

OCENA 4.5/6